Een klein stukje verwijderd van...

5. Taakverdeling ~ Yentl

We zitten naast elkaar in de auto, wachtend totdat het gebeuren gaat. Het is stil, maar ondertussen is de spanning in de auto te snijden.

“Heb je alles?” vraag ik voor de zoveelste keer deze morgen. “Ja, schat, ik heb alles meerdere keren gecheckt.” antwoordt Ruben.

“Oké, dan is het goed.” Ik glimlach gespannen.

Maud hebben we ook gezellig meegenomen, dan kan ik straks met haar naar het bos toe. Ik doe mijn jas wat verder dicht, het is echt al flink fris voor de tijd van het jaar. Het is halverwege september en ik heb al de neiging om mijn winterjas aan te trekken. Het moet niet gekker worden. Ruben start de auto en rijdt richting het huis van Lars. Als we de straat in komen rijden, staat Lars al buiten met zijn hebben en houden op ons te wachten.

“Goedemorgen!” roept Lars opgewekt. Ik stap uit de auto en begroet hem door hem een kus op zijn wang te geven. Daarna help ik hem met het inladen van zijn spullen.

“Ben je al een beetje klaar voor je laatste uitzending?” vraagt Lars aan Ruben.

“Helemaal.”

 Lars ploft naast Maud neer op de achterbank en ik ga weer op mijn plekje naast Ruben zitten. Ik vind het zo fijn dat Ruben er voor gekozen heeft dat dit zijn laatste uitzending wordt. Alles voor zijn kind. Dat noem ik nog eens een instelling, gewoon vol voor je kind gaan. Hij wordt denk ik echt wel een goede vader.

We rijden naar de basis toe, waar de groep zich verzamelt. Iedereen neemt daar op zijn eigen manier afscheid van zijn of haar geliefde. Ruben en ik staan een tijdje stil tegen elkaar aan. Ik leun met mijn hoofd tegen zijn borst en snuif nog even voor de laatste keer zijn geurtje op. Hij ruikt echt gewoon zo lekker, dat ga ik echt wel even missen. Net zoals het heerlijke wakker worden naast hem; zijn lieve, warme, grote knuffels; zijn heerlijke zoenen en zo kan ik nog wel even door gaan.

“Beloof je dat je heel snel terug komt?” vraag ik en ik voel de tranen opkomen.

“Natuurlijk lieverd, zoals altijd. Ik heb trouwens nog wat voor je.” Ik kijk Ruben nieuwsgierig aan. Ruben doet zijn tas open en haalt er een pakje uit. Zo lief dit! “Voor jou.”

Ik neem het pakje van hem aan en geef hem een zoen. “Dank je!”

“Wil je niet weten wat erin zit?” vraagt Ruben. Zo te horen is hij benieuwd naar mijn reactie en natuurlijk brand ik ook vanbinnen van nieuwsgierigheid.

“Ja, natuurlijk wel.”

Ik scheur met beleid het cadeaupapier van mijn verrassing af. Wanneer ik zie wat het is, begin ik als een gek te grijnzen. Wat gaaf dit!

“Dit is zo leuk, echt te leuk dit! Hoe kom je hier bij?”

Ik spring bij Ruben in zijn armen met het T-shirt in mijn hand. Het is een lichtgrijs shirt met een kanariegele pijl die straks naar mijn dikke buik zal wijzen. Ook staat er een oranje gedrukte tekst bij: ‘Made by Ruben’. Het shirt zal nu nog wat te groot zijn, maar over een tijd als ik een dikke buik heb en Ruben weer terug is, kan ik hem vast aan.

“Ja, vind je het leuk?”

“Ja, echt heel gaaf.”

Ruben kijkt me stralend aan.

“We vertrekken binnen enkele minuten.” roept iemand om. Best wel jammer dit, ons moment wordt gewoon even verpest door een omroep.

“Tot snel.” We geven elkaar voor de laatste keer een zoen. Ik voel de tranen op komen. Niet huilen, kom op Yen, niet huilen, spreek ik mezelf streng toe. Als ik ga huilen, maak ik alles alleen maar moeilijker.