EP17: Buhay pa siya.

99 4 2
                                    

“O Ate dahan dahan lang sa paglakad ha.”

“Haha! Eto naman oh! Yakang yaka ko na ‘to Leo!”

Nakasaklay pa din ako. Hirap na hirap akong maglakad buti nalang talaga nandito si Leo at Jay.

“Sigurado ka Ate? Bibitawan na kita”

“Wooaaaa!!! Huwag mo akong bitawan! Kelangan ko pa din ng alalay kahit papano.”

Napahawak ako ng sobrang higpit sa kamay ni Leo.  His hand was so warm and soft. Ba’t ba ganito? Parang may kilig factor. He put his arms around my waist para mas makalakad ako nang maayos. At sobrang lapit ng mukha naming sa isa’t-isa. I can feel his breath. Grabe! Ba’t ba ang gwapo ng mga kapatid ko! Hahaha! Nagmana sa akin! Lalalalala. .

“Hahaha! Sorry ate. Teka, excited ka na bang makita kung san tayo nakatira?”

“oo! Kanina pa! Tsaka tanggalin nyo na nga ‘tong takip sa mata ko. Haha! Bilis! Dali!”

Nandito na kami ngayon sa tapat ng bahay namin, at ewan ko ba kung anong pakulo meron ‘tong mga kapatid ko, may takip takip pang nalalaman! Char!

“Game! 1. . . .2. . . 3!!!”

“Open your eyes Ate Cess!”

After tanggalin ng piring ko. .biglang

“PLAK!!!*

“WELCOME BACK PRINCESS!!!”

Nagpaulan ng madaming confetti kasabay ng palakpakan at hiyawan ng mga taong nakapalibot sa akin. May tarpaulin at pa-cater pa. Madaming tao, parang mga bisita, may mga ka-edad ko, bata, matanda, halo-halo. Wait! Ano ‘to?! Sino sila????

Tumambad naman sa akin ang isang mala-mansion na bahay! Wait. Eto na ba bahay namin? Weh? Di nga? Bahay namin ‘to??? Ang laki!!!! Wow! As in wow!! Buhay mayaman!

“Welcome Back Cessie!!” biglang may yumakap sa akin.

Wow! She’s pretty. Parang doll.  Pero sino siya? Feeling close?

“I know you’re still confuse. Ako ‘to si Ghie. Your one and only bestie!”

“One and Only?! Teka lang ha, bestfriend ko din kaya si Cess!”

At sino naman ‘to? Ba’t andami ko naman atang friends?

“Hi Cess! Danica here! Remember me? Your highschool friend! ”

Hindi nalang ako umimik. Pinipilit kong alalahanin kung sino ‘tong mga ‘to pero wala talaga eh.

“Gah. I knew it. Don’t worry. Maaalala mo din ako.”

“I hope so.”

May mga bigla nanamang sumulpot sa harap ko.

“Hello there Princess! Kami ‘to, Paula, Denver, Rica, Mike. College friends mo. Hopefully maalala mo ulit kami. ”

AKWWAAAARRRRDD!!! Ni isa sa kanila hindi ko maalala!!!! Nakakainis!

“Ah—eh Hello sa inyo. Sorry ha, hindi ko kayo maalala. :(”

“Waaaa! Don’t feel sorry Cess! We understand you. Kaya mo yan! Maaalala mo din kaming lahat.”

“Sana nga :’(“

“ATE!!!! Halika na muna dito sa loob!!!”

Thaaannnkk yoooouuu Leo! You saved me!!!!

“Hah?  A-Oo sige! Sige maiwan ko muna kayo.”

Lumayo na ko. Pero rinig ko pa din mga bulungan nila. T_T. Siguro naawa sila sa akin, siguro may iba na gustong manatili nalang akong ganito. Naiinis ako! Ba’t ba kasi wala pa din akong maalala? Paano kapag hindi na bumalik memorya ko? Paano na? Bwisit naman oh!

Switch Identity (ON-GOING)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon