Sabah uyandığında Defne yanında yoktu. Bir ses duydu sonra.
"Defne !"
5 dakika içi geçmişti. Oysaki bütün gece başında nöbet tutmuştu.
5 DAKİKA ÖNCE ~
Defne gözlerini kabusla açmıştı. Yine aynı korkunç kabus. Ömere gerçekleri anlattıktan sonra düştüğü derin sulardaydı. Uyandığında kan ter içindeydi. Yanı başında uyuya kalmış Ömeri görünce yüreği pır pır etmişti minik hasta bedeninde. Zar zor kalktı Yataktan. Boğaz'ı düğüm düğüm gördüğü kabusun etkisiyle kurumuştu. Yavaş yavaş inip su almak istemişti. Ateşi tekrar çıkmıştı, bitkin halsizdi ve nerdeyse 24 saati geçen bir süredir yemek yemiyordu. Hasta vücudu dayanamamış yorgun düşmüştü aşağı kata indiğinde başı döndü, sendeledi, sonrası karanlıktı onun için. Düşmeyle gelen sesle irkilen Ömer boş yatağı görür görmez koşmuştu aşağıya.
"Defne !"
yataktan firladiğı gibi soluğu aşağı katta almişti. Girişe baktı, sonra salona. yoktu. mutfağa girdiginde yerde baygın defneyi gördü yanındada kırılmış bir bardak.
"Defne! kendine gel iyimisin ?"
Elini alnına götürdüğünde defnenin, dün gecekinden daha da sıcaktı. Fena halde korkmuştu. En son bu kadar annesi için endişelenmişti. Canı yanmıştı. Annesi gibi Onuda kaybetme ihtimali geldi. Sonra bunu kafasından atmaya çalıştı.
"telefonum. telefonum nerde! allah kahretmesin yukarıda bıraktım. Arabada Şükrüde. "
Kuş kadar kalmış baygin defneyi kaldırdı salondaki kanepeye bıraktı. Soluğu yukarı katta aldı hiç bu kadar hızlı çıkmamıştı kaç yildir kaldığı evin basamaklarını. dakika içinde telefonunu almış Şükrü'yü arıyordu. Şükrüye çok acil hemen gelmesini söyledi endişeli bir ses tonuyla.
tekrar defnenin yanına koştu. Hala daha baygındı ve titriyordu. koltuğun önündeki sehpahanin üstünde duran bardağı aldı biraz su serpiştirip eline defnenin yuzunu yıkadı. Ayılır gibi oldu. Ateşten gözlerini açamadan. sayıklamaları devam ediyordu.
"Ömer! Özür dilerim. Ben mecburdum"
"Biliyorum sevgilim biliyorum"
Şükrü aramıştı Ömere geldigini söylemek için, yarım saat olmadan gelmişti. Ömer Defnenin hasta oldugunu söylemişti. Anahtarı oldugu için kapıyı açmisti. omerde yavasça Defne'yi kucağına alıp çikarmisti dışarı.
Arabaya defnenin yanına geçti arka koltuga. Şükrüye her defasinda daha hizli gitmesini söylüyordu. Ömeri daha once hiç bu kadar endişeli, korkarken görmemişti kesinlikle Şükrü . Acil'e sonunda vardilar. acilin içerisine kadar kucaginda götürdü defneyi sedyeye alip götürmek isteyen gorevlileri dinlemeden. Ardından odaya aldılar. Doktor da geldi. Ömer kapının köşesinde dikilerek bekledi. Kimseyi aramamıştı haber veremedi, telaşlandırmak istememiyordu ne Türkan hanımı nede Nihan'ı Serdar'ı, Esra'yı. 20-25 dakika sonra doktor odadan çıktı.
"Defne İplikçi'nin yakını sizsiniz değil mi ? "
"Evet, evet benim. Ben eşiyim"
"Öncelikle epey ateşi vardı. Biraz daha geç kalınsa havale geçirebilirdi buda çok kötü sonuçlar açabilirdi. Ayrıca uzun süredir de beslenmemiş kendisi. Vücudu biraz yıpranmış."
