Kemancı (KHS/1)✔️

13.Bölüm

Elif' ten :

"Kızım bak ben annenle evlenmeden önce Hasan Kaya annene deliler gibi aşıktı. Ama annenle ben evlendim ve o bir gün bu intikamını almaya yemin etmişti. Yani bu demek oluyor ki benim elimden seni almak. Yavuz seni gerçekten sevmiyor olabilir babasının oyunu olabilir bunlar kızım.."

Dedi babam. Baştan gerçekten şaşırmıştım. Haklıydı oyundu ama babamın dediği yönden bir oyun değildi. Bana dokunduğunu sanıp önce imam nikahı kıydırdık. Ve şimdi burdayız. Gerçekten beni sevmiyor olabilir. Peki ya ben? Seviyor muyum?

Oyun olduğunu bildiğim halde uyuzu seviyor muyum? Onulayken güvende mutlu oluyorum ya ona aşık mıyım..? Koskoca bir bilinmezdeyim.

Korkuyorum çünkü sanki uçurumun kenarındayım yavuza koşarsam düşeceğim geri adım atarsam gene düşecekmişim gibi.. Öyle bir bilinmezlikteyim.

"Kızım iyi misin.?"

Dedi babam birden başım dönmüştü ve ayağım burkulmuştu. Artık otursam iyi olacaktı.

"Baba artık otursam.."

Dedim. Ve yerime geçtim artık. Etrafı izlemeye başladım. Ne kadar çok isterdim aşk evliliği yapmayı. Ama nasip olmadı işte. Ah be babam bunları baştan söyleseydinde bağıracağım biri olsaydı.

Şimdi kime kızayım? Yavuza mı babasına babama mı yoksa kendime mi? Böyle bir saçmalık için kime kızmalıyım? Kader mi demeliyim artık tesadüf mü?

***

Düğünümüz bitmişti artık. Misafirler gittikten sonra uyuzun arabasına bindik. Ve konuşmaya başladı.

"Baya iyi oynuyorsun gelin hanım.."

Dedi ne kadar mutlu? Sanki sevdiğiyle evlenmiş gibi. Gerçekten sevdiği veya aşık olduğu biri var mıydı? Daha fazla duramadım ve sordum.

"Yavuz aşık olduğun veya sevdiğin biri var mı.?"

Dedim birden gerçekten güvenmek istermişcesine sordum. Merak ediyordum.

"Aslında...aşık olduğum biri yok ama sanırım sevdiğim biri var.."

Dedi. İşte ben bunu bilmeliydi o beni sevmeyecek biz oyun oynuyoruz çünkü. Sonra derin bir nefes alıp aynı soruyu bana yöneltti. Bense doğruları söyledim.

"Aşık olduğum yok ama sanırım birini seviyorum.."

Dedim. Ve bu cevaptan hiç memnun kalmamıştı. Ama umrumda değildi. Oyundan bana iki güldü diye aşık olamazdım değil mi? Kendine gel Elif! Diye kendimi frenledim. Bu kadar saçmalık yeter di!

Yavuz' dan :

Elif babasıyla dans ettiğinden beri bir garipti. Hatta düşünür gibiydi. Acaba bu kadar neyi düşünüyordu. Arabaya bindiğimizde sorduğu soruyla afalladım. Sanırım sevdiği insan onu yarı yolda bırakmıştı. Ama bilseki ben hep yanındayım.

Ve hatta bir gün gerçekten bir birimizi seveceğiz. Ne diyorum ben ya kızın sevdiği var belli benle evlenmesi için herşeyi yaptım her türlü oyunu oynadım bir de beni mi sevecekti?

Neyse uzun yoldan sonra bizim aparta geldik. Birlikte merdivenleri çıkmaya başladık. Kapıya geldiğimizde anahtarları aradım ama benimkiler yoktu. O ise çantasından çıkarmış giriyordu.

"Elif..dur..!"

"Noldu?"

"Benim anahtarlar yok"

"Ee bundan banane Yavuz!"

"Diyorum ki bu günlük misafir kabul etsen , merak etme seni yemem"

Dedim gülerek. Sonra seslice oflayıp içeri girmem için kenara geldi. Tamam anlaşmamıda bu yoktu ama gerçekten anahtarın nerde olduğunu hatırlamıyorum. Eve girdiğimizde salona geçtim. İyide benim valizin burda ne işi vardı.