WAREHOUSE (hemmings x gomez)

rozdział 7

Luke

Minęło coś około dwóch godzin, tak myślę, chociaż dla nas, a na pewno dla Amy było to jak przynajmniej sześć. Dziewczyna siedziała na kocu i nie raczyła się do mnie odezwać, kiedy ja sam siedziałem na skraju dachu patrząc w dół. Wystarczyło się odepchnąć, ale to nie równało się z wolnością, a raczej ze śmiercią, albo poważnym złamaniem. Odwróciłem głowę w stronę dziewczyny. Dalej siedziała w tym samym miejscu, słuchała radia skulona z ramionami owiniętymi wokół kolan. Miała przymknięte oczy, a wiatr rozwiewał jej włosy w różne strony. Bez pytania było widać, że się boi. Strach po prostu od niej emanował. Bała się pewnie i tego miejsca i tego człowieka. Wszystkiego.

Wiedziałem, że nie będzie chciała ze mną rozmawiać, ale i tak wstałem i podszedłem do niej zajmując teraz wolną połowę koca. Nawet na mnie nie spojrzała. Wyglądała na zamyśloną.

- O czym myślisz? - zapytałem też już na nią nie patrząc, ale nie odpowiedziała - Nie odezwiesz się? - teraz już miałem oczy skierowane na dziewczynę.

- Nie.

W jej głosie słychać było, że jest zła.

- Czemu jesteś zła?

Podniosła na mnie wzrok który wcześniej był utkwiony w jej dłoniach.

- Czemu?! Chcesz wiedzieć czemu?! - powoli wstała z koca, zrobiłem to co ona stając naprzeciwko niej - Przez ciebie Luke! To twoja wina! Twoją winą jest to, ze tu siedzimy! Tutaj na dachu jak i tutaj w tym metalowym pudle! Ty poszedłeś za mną z imprezy i to ty chciałeś sobie palić pod gwiazdami! - krzyczała wymachując przy tym rękami. Zrobiłem krok w tył. Normalnie zacząłbym się z nią kłócić, ale może jej ulży jak się wykrzyczy i powie co ma mi do zarzucenia. - Przez ciebie to wszystko! Wszystko zawsze było twoją winą! Teraz i wcześniej! Pamiętasz jak raz wracaliśmy z Ashtonem i Ofelią i zgasł nam samochód bo ktoś zapomniał zatankować!? Tak to byłeś ty i utknęliśmy na cztery godziny w szczerym polu!

- Raz, to był raz, wielkie mi co... - mruknąłem obojętnie.

- Faktycznie to było nic w porównaniu z tym! Jesteśmy tu zamknięci Hemmings! Pewnie na zawsze!

- Przestań na mnie krzyczeć!

- To przestań być takim dupkiem!

Zdecydowanie gdyby ktoś tam szedł by nas wtedy usłyszał. Powinien iść i nam pomóc, ale oczywiście życie to nie bajka i nie mogło być tak dobrze. W zasięgu wzroku nie było nikogo. Staliśmy tak na tym dachu kłócąc się, aż zaczęło padać. Chociaż nawet deszcz nie przeszkadzał Amandzie w czepianiu się mnie i wytykaniu mi wszystkiego co pamięta. A pamiętała dużo.

Później zaczęło robić się jasno, a deszcz przestał padać. Amanda zasnęła, a ja siedziałem patrząc się przed siebie na niebo które robiło się jaśniejsze i jaśniejsze. Jeszcze trochę tu posiedzimy, dwadzieścia cztery godziny miną jak się ściemni.

Obserwowałem ptaki latające nad budynkiem, w tej chwili im zazdrościłem. Były wolne i mogły być teraz gdzie tylko chciały, ale latały tutaj nad tym okropnym miejscem, gdyby tylko wiedziały co tu się dzieje, na pewno poleciałby dalej. Oparłem się plecami o komin i przymknąłem oczy, zasnąłem, a obudziła mnie Amy kilka godzin później szarpiąc mnie za rękaw i mówiąc, że jest otwarte.

- C-co...? - powoli otworzyłem oczy i spojrzałam na twarz dziewczyny, nadal była ponura, ale i tak miała lepszy humor niż wcześniej.

- Otworzył nam przed czasem, chodź stąd Luke, jesteśmy przemoczeni musimy się przebrać...

- Przed czasem? A jak to pułapka?

- Hm?

- A to niby ja jestem ten lekkomyślny - wstałem - pomyśl, świr który nas tu zamyka nagle powala nam wejść do trochę cieplejszego miejsca, bo co? Bo boi się że się przeziębimy? To bez sensu, nie sądzisz, że to jakieś podejrzane?