Zorla Güzellik

32. Seni Öldürürüm

BU BÖLÜMLE İLGİLİ HERKESTEN YORUM BEKLİYORUM ÇÜNKÜ BUNDAN SONRA OLACAK OLANLAR İÇİN SİZLERİN YORUMU ÇOK ÖNEMLİ...

Kanımın çekilmeye başladığını hissettim. Bu son zamanlardaki baş veya sırt ağrılarımdan değil gördüğüm yüzden dolayıydı.
Güneş: Senin burda ne işin var?
"Daha bunları konuşacak çok vaktimiz olacak güzelim."
Yüzüme tuttuğu bezle gözlerim kapandı ve beni kucağına aldığını hissettim. Son hatırladığım şey buydu.
--------------------------------------------
BARIŞTAN

Güneşi görecek olmanın mutluluğuyla kapıyı açtım.
"Güneş! Ben geldim hayatım."
"Güneş? Nerdesin?"
"Güneş?"
Bahçe dahil her yere baktıktan sonra Güneşin evde olmadığını anladım. Telefonunu yüzlerce kez aradıktan sonra yastığın altında buldum. Tanıdığım ne kadar arkadaşı varsa tek tek aradım. Hiç kimse bilmiyordu. Dışarı çıkıp arabaya bindim ve bütün hastanelere bakmaya karar verdim. Ben yokken başına bişey gelmiş ve hastaneye gitmiş olabilirdi. Hande de abisiyle beraber karakollara bakacaktı.

ERTESİ SABAH

Handeyle beraber bütün gece her yeri aramıştık. Kafayı yicem! Yok! Hiç bir yerde yok! Siktiğimin şehrinde, hayatımın kadını birden yok oldu! Direksiyona bir kaç tane geçirince Hande "Barış lütfen, böyle davranarak bulamayız onu. Gülsüm Teyze ortalığı velveleye vermiş. Komşular zor sakinleştiriyormuş. Ne dicez kadına haber bekliyor." Dedi.

"Hande, bilmiyorum. Allah kahretsin bilmiyorum. Şu an Güneşten başka hiç bişey düşünemiyorum. Karakola kayıp ihbarı yaptınız değil mi?"

"Evet ama 38 saatten önce bişey yapamayız dediler."

Tekrar direksiyona bir tane geçirdim. Telefonu elime alıp şirkettekileri aradım.

"Alo? Cihan bizim eve gidiyosun civardaki bütün güvenlik kameralarına tek tek bakıyorsun. Bütün arabaların plakalarını alıp bana getiriyorsun!"

Telefonu kapatıp daha çok gaza bastım. Gidip bakılacak bikaç yer daha vardı.

-----------------------GÜNEŞTEN--------------------------------

Gözümü hafifçe araladığımda bembeyaz bir ışığa çarptım.

"Neredeyim ben?"

Başımı kaldırıp iyice etrafı görmeye çalıştım. Klinik gibi bi yerdeydim. Üstümde pijamalarım vardı. Etrafta kimse yoktu. Elimi kaldırıp başıma koymaya çalışırken ne kadar halsiz olduğumu fark ettim. Sanki hiç enerjim yoktu. Birden kapı açıldı ve içeri o girdi.

"Günaydın aşkım."

"Aşkım deme bana. Psikopatsın sen!"

"Şşş! Ne biçim konuşuyorsun sen kocanla?"

"Sen benim kocam falan değilsin!"

"Ama olacağım, Barışı ortadan kaldırınca hiç bir engelimiz kalmayacak.. Tabi şu, karnındaki şey dışında."

"İkisinin de kılına zarar gelirse, seni öldürürüm! Anladın mı beni? Seni öldürürüm!"

Ben böyle bağırıp çağırırken o beni umursamaz bi şekilde gülerek dışarı çıktı. Bağırdığım için ağrılarım artmış tekrar halsiz düşmüştüm. Yine de gücümü toplayıp ayağa kalktım. Etrafta bir sürü tıbbi araç gereç ve makine vardı. Burası bir doğum uzmanının kliniğiydi. Bebeğime bir şey yaparsa onu cidden öldürürüm. Barış, neredesin? Seni çok özledim.. Ama gelme, lütfen gelme...

----------------------BARIŞTAN-------------------

Gün boyunca gelip geçen bütün arabalar normaldi. Bir tanesi dışında. Siyah bir araba bizim sokağımıza giriyor ve on beş dakika kadar sonra çıkıyordu. Plakasını aramaları için Cihana söyledikten sonra karakolu arayıp plakayı oraya da verdim. Sonra çıkıp kendim yolu takip eden bütün iş yeri kameralarını kontrol etmeye başladım. Bulacağım seni, ne olursa olsun. Sana da bebeğimize de hiç bişey olmayacak.