Είμαι στο παγκάκι καθώς έκανα μια επανάληψη στην Χημεία.Ξαφνικά κάποιος έκατσε δίπλα μου και εγώ σήκωσα το βλέμμα μου και είδα τον Σταύρο να μου χαμογελάει.
"Τι διαβάζεις;"είπε καθώς έπιασε το βιβλίο στα χέρια του
"Χημεία.Ελπίζω να ξέρεις ότι υπάρχει το μάθημα αυτό"είπα ειρωνικά και εκείνος μου έδωσε πίσω το βιβλίο.
"Φυσικά και ξέρω ρε.Ηλίθιος είμαι;"είπε κι'γώ γέλασα.
"Είπα κάτι αστείο;"είπε κοιτώντας με και καλά αυστηρά.
"Όχι όχι απλώς ρώτησες εάν είσαι ηλίθιος."είπα και ξέσπασα σε γέλια.
"Με θεωρείς ηλίθιο;"είπε καθώς με πλησίαζε.
"Εεε...δηλαδή όχι.Βασικά ναι"είπα ντροπαλά.
"Εντάξει φοβιτσιάρα"είπε και μου χαμογέλασε ειρωνικά.
Θυμήθηκα την στιγμή που με είπε έτσι όταν είχε έρθει σπίτι μου και είχε έρθει από πάνω μου.Αυτός είξαι φοβιτσιάρος που δν κάνει τίποτα παραπάνω μαζί μου.
"Εσύ είσαι.Εσύ είπες πως δν θα πήγαινες ποτέ μαζί μου.Κολλώνεις Σταύρο;"είπα σταυρώνοντας τα χέρια μου.
"Όχι δν κολλώνω.Θες να δοκιμάσουμε ποιός θα κολλώσει Κατερίνα;"είπε και εγώ αηδιάσα.
"Όχι όχι.Ιουυυ"είπα κουνώντας το κεφάλι μου καθώς το φαντάστηκα για λίγο.
"Μπράβο το κορίτσι μου.Φοβιτσιάρα μου εσύ"είπε και γέλασε.
"Σταμάτα ρε ανίκανε"του είπα και σήκωσε το ένα φρύδι του.
"Ανίκανος εγώ;Θες να σου δείξω;"είπε και με κοιτούσε πονηρά.
Κλείσε το στόμα σου Κατερίνα δηλαδή έλεος.
"Όχι ευχαριστώ δν θέλω εφιάλτες στον ύπνο μου"είπα και εκείνος με πλησίασε αρκετά.
"Με εμένα μωρό μου μόνο εφιάλτες δν θα έχεις"είπε και μου χάϊδεψε το μάγουλο μου.
Καλά αυτό είναι σίγουρο γκουχ γκουχ.
"Καλά ό,τι πεις."είπα συνεχίζοντας να διαβάζω την Χημεία.
"Αύριο στις 9 να'σαι έτοιμη"είπε και εγώ τον κοίταξα μπερδεμένη.
"Γιατί;"τον ρώτησα μπερδεμένη.
"Για το πάρτι στο σχολείο"είπε και γέλασε.
"Αα ναι σωστά."είπα και εκείνος συνέχιζε να γελάει.
"Θα σου κάνω την τιμή να'μαι ο σοφερ σου."είπε με το παιχνιδιάρικο χαμόγελο του.
