Powrót do rzeczywistości

XXXVII

Rano byłem strasznie zmęczony. Nic dziwnego skoro spałem tylko piętnaście minut. Nie tylko ja nie mogłem zasnąć. Kiedy zszedłem na dół, Luke siedział na kanapie. Kątem oka spojrzał na mnie i po chwili znowu wpatrywał się w telewizje.

- Hej. - mruknąłem, siadając na fotelu.

- Heja. - odparł entuzjatycznie co mnie troche zdziwiło. Spojrzał na mnie z uśmiechem. - Już myślałem, że twój ponury nastrój będzie się trzymać do tej pory.

- Noga cię nie boli? - odwzajemniłem uśmiech.

- Nie. Już nie. - wyszczerzył ząbki, ale widząc, że przyglądam mu się uważnie, jego uśmiech zniknął. - Co jest?

- Coś blady jesteś.

- A. To nic takiego. To od...

- Braku snu?

- Nie. Od tego, że jestem elfem. Elfy są blade.

- Tak, ale ty to już troszke przesada. Nie śpisz od kilku dni.

- Twój mózg to przesada! I dla twojej świadomości spałem wczoraj.

- Czemu mój mózg to przesada?

- Bo jesteś za mądry. Twoje "logiczne myślenie" nie dopuszcza do siebie faktu, że taka jest moja natura. Poza tym mieliśmy się nie wyróżniać, a ty masz same piątki.

- I kto to mówi? Ty już pierszego dnia się biłeś.

- Tak. Przeciętny uczeń tak się zachowuje. Od czasu do czasu się bije, dostaje jedynki...

- Bo ty wiesz jak się zachowuje przeciętny uczeń. Ani ja, ani ty nie jesteśmy normalni, więc nie jesteśmy też przeciętni.

- Ale raz na jakiś czas mógłbyś wyłączyć swoją mózgownice i przełączyć się z trybu "logiczne myślenie" na "troche fantazji".

- To wbrew moim regułom! Ja, tak samo jak ty, mam swoją nature i ja nie fantazjuje.

- Dobra. Załóżmy się. Ja będe jadł trzy posiłki dziennie i spał całą noc, a ty wyłączysz swoją mózgownice i zaczniesz fantazjować. - wyciągnął ręke, żeby zawrzeć układ. Po chwili namysłu uścisnąłem ją.

- Okey. Ciekawe kto pierwszy wymięknie.

- Ten kto wygra wymyśli sobie nagrode i kare dla tego drugiego.

- Stoi, blondas. - wyszczerzyłem się.

***

Następnego dnia cała nasza trójka poszła do szkoły. Przy okazji odprowadziliśmy Lare. Pierwsza matma. Pani zaczeła szukać osoby do pytania. Słyszałem jak Luke powtarza szeptem "Troy, Troy, Troy...". I właśnie sobie uświadomiłem, jak głupio postąpiłem. Ja nie potrafie "wyłączyć swoje logiczne myślenie i troche pofantazjować".

- Może Troy?

- Ja? Ale przecież mam same piatki. - zacząłem się bronić.

- No to chyba nie masz się czego obawiać.

Wstałem i poszedłem do tablicy. Po napisaniu zadania od razu wiedziałem odpowiedź, jednak ciągle wpatrywałem się w równanie. Zamiast ponownie analizować zadanie, zacząłem się zastanawiać jak skutecznie "zafantazjować", ale nie zepsuć sobie idealnej średniej. Zerknąłem przez ramie na Luke'a, który wyszczerzał się i wtedy mnie olśniło. Kiedy nauczycielka spojrzała na tablice jej twarz pokryło widoczne zdziwienie.