Powrót do rzeczywistości

50. Zmienił się

Troy jest gdzieś przy morzu, albo oceanie. To mi za bardzo nie pomaga, ale zawsze coś. Ta dziewczyna... Jej akcent... Powtórzyłem mniej, więcej to co ona powiedziała i wyszło mi, że to włoski.

Włochy... Wyszukałem miasta, które są w pobliżu morza. Wpisałem je i wyszukałem w grafice. Znalazłem plaże taką samą jak ta, na której był Troy. Bari... Mam cię.

#Żaklina

Zeszło mi dłużej niż planowałam. Wracając natknełam się na Maxa. Troche się zagadałam. Głupia natura kobiet. Teraz wracam razem z Maxem do domu. W progu natkneliśmy się na Luke'a, który był gotowy do wyjścia.

- Co ty robisz?

- Wychodze?

- Napewno nie. - zaciągneliśmy go na kanape. Opierał się, ale w jego stanie nie przyniosło to efektów.

- Ja musze jechać.

- Wyglądasz fatalnie. - stwierdziłam.

- Żaki ma racje. Nie powinieneś nigdzie wychodzić.

- Ale ja musze!

- Gdzie i dlaczego? - zapytał, mocniej trzymając go z tyłu za ręce, bo znowu zaczął się wyrywać.

- Wiem gdzie jest Troy. We Włoszech. W Bari. - Max przystawił ręke do jego czoła, sprawdzając temperature.

- Majaczy? - zapytał, a ja wzruszyłam ramionami. W sumie jest to bardzo prawdopodobne.

- Puść mnie!

- Uspokój się. - powiedział łagodnie.

- Nie! Nie, nie, nie! Zostaw mnie! Musze tam jechać! On tam jest... Z Jamesem... I dziewczyną... Dwoma dziewczynami... Widziałem... - chyba faktycznie majaczy.

W pewnym momencie wyrwał się rudzielcowi, ale nie zrobił nawet dwóch kroków, zachwiał się i gdyby nie Max padłby na podłoge.

- Musisz się położyć. - powiedział do ledwie przytomnego blondyna.

- Musze... Ale nie moge... Ona mi nie pozwoli... On też nie... Troy może... Oni tak... Ja nie... Musze... Nie moge... To chyba źle...

- Z nim jest bardzo źle. - odezwał się Max, kładąc go na kanape.

- Widze. - mruknełam. - Ale może faktycznie wie gdzie jest Troy.

-Wiem... Włochy... Bari... - wyszeptał z zamkniętymi oczami. Uklęknełam przy nim.

- Z kąd to wiesz?

- Widziałem... Klub, dziewczyna, on... Plaża, dziewczyna, on... Ale obie inne... On był zadowolony... Nie potrzebuje mnie... Nie chce mnie...

- Żaki, to nie ma sensu. - musiałam przyznać rudzielcowi racje.

- Prześpij się.

- Nie moge... Musze go znaleźć... Ale on mnie nie potrzebuje... Woli ich...

- Kogo? - nie mogłam się powstrzymać.

- Włochy... Bari... - wyszeptał.

- To nic nie da. On ma gorączke. Gada bez sensu. - stwierdził Max. Musiałam zgodzić się z nim. Opadłam bezradnie na fotel. - Prześpij się. Znajdziemy go. - powiedział do blondyna. Po chwili uświadomiłam sobie, że Luke zasnął.

- Dzięki. - powiedziałam do Maxa, który przesiadł się na drugi fotel.

- To nic takiego. Wiesz, że zawsze możesz na mnie liczyć.

***

Po kilku godzinach Luke się obudził. Zamrógał kilka razy i spojrzał na nas niezbyt przytomnie.