Powrót do rzeczywistości

43. Klątwa snu

Zanim zdążyłem zareagować, Luke wytarł swoją twarz. Czemu wcześniej na to nie wpadłem!? James powiedział, że chce dostać łze elfa. Nie powiedział, że musi to być łza smutku.

#Żaklina

Gadaliśmy jeszcze przez jakiś czas. Dopiero gdzieś o pierwszej poszliśmy spać. Luke jak zawsze został w salonie i pewnie nie zmróży oka przez całą noc. No niestety ja elfem nie jestem i potrzebuje snu. Kiedy położyłam głowę na mojej mięciutkiej poduszce od razu zasnełam.

Znowu jestem w tym dziwnym korytarzu. Ide powolnym krokiem. Wiem do kąd. Skręciłam w lewo, ale nie zauwarzyłam małego pasma światła takiego jak poprzednio. Mimo to ide dalej. Do tych drzwi. Nagle lampa na początku zabłysła mocnym światłem. Odwróciłam się, ale wszystkie lampy zgasły i teraz było strasznie ciemno. A raczej strasznie i ciemno. Usłyszałam cichy szept. Serce zaczeło mi szybko bić. Powoli się odwróciłam. Na końcu korytarza stała jakaś czarna postać. Wryło mnie w ziemie i choć chciałam uciekać i krzyczeć na całe gardło, mogłam tylko stać i patrzeć na nią szeroko otwartymi oczami. Czułam jak serce wali mi w gardle, jakby zaraz miało wyskoczyć. Dziwna postać miała długą, czarną suknie z kapturem na głowie. Niestety przez ciemność nie dostrzegłam jej twarzy, ale doskonale widziałam jej białe oczy, bez teńczówek i źrenić, oraz kościste ręce z długimi szponami. W jednej coś trzymała. Jednak nie przyjżałam się co, bo postać zaczeła szeptać jakieś słowa. Przez moje walące serce i ogromny strach nie odróżniałam słów.

#Luke

Siedziałem i oglądałem telewizje. Nagle usłyszałem przerażający krzyk. To Żaklina. Poderwałem się i pobiegłem na góre. Przychodziły mi do głowy to dwa wyjacia. Albo to James, albo ta dziwna postać z jeziora. Gdyby to był sen, przecież by tak nie krzyczała. Troy też wybiegł z pokoju i razem wpadliśmy do sypialni Żaki. To co tam zobaczyłem było naprawde dziwne.

Żaklina wierciła, a raczej rzucała się po łóżku jakby chciała odgonić od siebie jakieś widmo. Przeraźliwie krzyczała i płakała jednocześnie. Wśród szlochu i krzyku zrozumiałem tylko jedno słowo "Nie!".

Nagle Troy też krzyknął i złapał się za głowe, zaciskając powieki i zęby. Tym razem to nie ja. Oparł się o futryne i osunął się po niej. Teraz pytanie. Kto pierwszy? Troy, czy Żaki? Argas jest silny. Poradzi sobie przaz chwilę.

Podbiegłem do Żakliny i złapałem ją za ramiona. Zacząłem krzyczeć do niej chcąc ją obudzić, ale ciężko było przekrzyczeć jej szloch i krzyk. To, że strasznie się rzucała, też nie pomagało. Wkońcu otworzyła gwałtownie oczy i poderwała się. Po chwili rzuciła mi się na szyje i wybuchła głośnym płaczem. Odwzajemniłem niepewnie uścisk. Zerknąłem na Argasa. Nadal siedział pod ścianą z zacisniętymi oczami i zębami. Mineło kilka minut zanim Żaklina się choć troche uspokoiła. Wstałem i podszedłem do Troy'a.

- Wszystko okey? - otworzył oczy i spojrzał na mnie. Pokiwał lekko głową.

Cała nasza trójka poszła do salonu. Żaki nadal była cała roztrzęsiona, a Troy był jakiś przygnębiony.

- Powie mi któreś z was co się stało? - odezwałem się.

- A co mogło się stać? Znowu miałam ten koszmarny sen... - odpowiedziała, łamiącym się głosem.

- O czym? - nie mogłem się powstrzymać. Tak jak sądziłem nie odpowiedziała. Schowała głowe w kolana i pociągneła nosem. Przeniosłem wzrok na Troy'a.

- A ty?

- Tak jakby miałem nagły i bolesny wybuch wspomnień.

- I co?