*Feel me*

~Κεφάλαιο 2~

Παίρνω την ομπρέλα μου και βγαίνω έξω. Δεν με νοιάζει που βρέχει. Από εδώ και πέρα δεν θα με νοιάζει τίποτα . Οι ηλικιωμένες κυρίες με κοιτάνε από το παράθυρο. Όπως το 'ξερα . ΚΟΤΣΟΜΠΟΛΕΣ . Θα με σχολιάζουν για καμιά βδομάδα μόνο και μόνο επειδή βγήκα στον δρόμο και βρέχει. Ίσως πουν ότι δεν μαζεύομαι σπίτι κι ότι ακόμα και με την βροχή βγαίνω έξω. Ίσως αρχίσουν να λένε ότι πάω να συναντήσω κανέναν ναρκωμανη και με κάνει ότι θέλει. Στο τελος θα με βγάλουν έγκυο και απατημένη . Και όλα αυτά επειδή βρέχει και περπατάω στον δρόμο με την ομπρέλα μου. Αλλά δεν τις παρεξηγώ. Έτσι έμαθαν να ζουν. Να ασχολούνται με τις ζωές των άλλων και να κριτικάρουν. Αλλά δεν το κάνουν απο μισος -τις περισσότερες φορές θέλω να πιστεύω- το κάνουν επειδή δεν έμαθαν να ζουν. Έμαθαν μόνο να είναι θεατές. Δεν πήραν ποτέ την πρωτοβουλία να γινουν οι "πρωταγωνιστές" της ΔΙΚΉ τους ζωής.
Αυτό ακριβώς θέλω εγώ να προλάβω! Θέλω να μάθω να ζω! Να μην κάθομαι μέσα στο σπίτι δίχως να ξέρω τι να κάνω και η ώρα μου να περνάει άσκοπα! Γιατί ο χρόνος δεν περιμένει κανέναν! Ζήσε! Τώρα που μπορείς γιατί αλλιώς θα περάσει ο χρόνος και θα θες να γυρίσεις πίσω να διορθώσεις τα πράματα. Έλα όμως που δεν γίνεται. Και θα ζητάς συγχώρεση από τον ίδιο σου τον εαυτό που δεν έζησε!

Με όλες αυτές τις σκέψεις μου είχα φτάσει στο πάρκο στο οποίο με περίμεναν τα παιδιά.

"Καλώς την" λέει ο Λευτέρης

"Τι έγινε ρε και τέτοια βιασύνη?" Με ρωτάει η Αγγελική και ενα χαμόγελο εμφανίζεται στο πρόσωπό μου.

"Θέλω να ζήσουμε " Τους λέω

Κοιτιουνται μεταξύ τους και μετά κοιτάνε εμένα σαν να είμαι τρελή. Μπορεί και να είμαι , δεν με απασχολεί και πολύ. Το μόνο που θέλω είναι να προσπαθήσω να αλλάξω την συνηθισμένη και βαρετή ζωή μου!

"Τι εννοείς?" ρωτάει η Αγγελικη

"Τα έχω βαρεθεί όλα! Γιατί να μην κάνουμε κάτι διαφορετικό. Κάτι επικυνδινο. Κάτι ενδιαφέρον. Γιατί να μην ζήσουμε? "

"Τι θες να κάνουμε?" Ξαναρωτάει με την ανησυχία χαραγμένη στο πρόσωπό της

"Δεν ξέρω...Κάτι το....διαφορετικό! "

"Μα ρε Ελπ- " πήγε να πει Αλλά η φωνή του Λευτέρη την σταμάτησε

"Κοιτάξτε πίσω σας αλλά ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ" τονίζει την τελευταία λέξη

Εγώ όπως πάντα γυρνάω απότομα , ακριβώς το αντίθετο απ ότι μου είπε.
Βλέπω μια παρέα αγοριών ντυμένοι στα μαύρα. Αν μας έβλεπε κανεις θα νομιζε οτι είμαι μαζι τους και όχι με την Αγγελική και τον Λευτέρη.