*Feel me*

~Κεφάλαιο 26~

"Όχι Πάνο! Μπορείς να κάνεις κάτι , απλά δεν θέλεις! Και να σου πω κι εγω κάτι;;; Κι εγω δεν θέλω κάθε φορά που εσύ έχεις νεύρα ή καύλες , να στεναχωριέμαι! Ντάξει;;;;; Το κατάλαβες;; Γι αυτό αποφάσισε. Δεν είσαι πια μωρό! " λέω ενώ τα δάκρυα κυλάνε στο πρόσωπο μου.

"Ελπίδα..." λέει και πάει να με χαϊδέψει αλλά τον σταματάω

"Φύγε. Δεν θέλω να ξαναμιλήσουμε. Ούτε ένα 《γεια》. Μόνο πρόβες θα κάνουμε και αυτό επειδή δεν θέλω να απογοητεύσω την κ.Νικολέτα." λέω χωρίς να τον κοιτάξω

"Όπως θες!" Λέει και αργά σηκώνεται και φεύγει κλείνοντας αθόρυβα την πόρτα.

Καλύτερα Έτσι!
Δεν θα κάθομαι να παίζω με τα παιχνιδάκια του Πάνου!

Πφφφφφ...🙁😔😳
Τώρα είναι που δεν θα με πάρει ο ύπνος...😢😢
Τα δάκρυα δεν σταματάνε να κυλάνε στο πρόσωπό μου.

Δεν πειράζει όμως.
Έτσι θα ηρεμήσω μια και καλή!

💤💤💤

~■~■~■~■~■~■~■~■~■~■~■~■~■

Την επόμενη μέρα το πρωί με τον Πάνο δεν είπαμε ούτε ένα 《γεια》. Πήγαμε σχολείο και ήμασταν σαν άγνωστοι.
Αυτό Θέλω!

Όλα ήταν τόσο ήρεμα και ωραία μέχρι που μπήκε στην τάξη η κ.Νικολέτα.

"Συγγνώμη που διακόπτω το μάθημα , αλλά θα ήθελα να πάρω λίγο την Ελπίδα για τις πρόβες. " λεει

Εγώ σηκώνομαι και κατευθύνομαι προς την πόρτα , ενώ η κ.Νικολέτα λέει κάτι με τον κύριο της Βιολογίας.

Βγαίνουμε έξω και πηγαινουμε στην αίθουσα Θεάτρου. Με το που μπαίνουμε μέσα αντικρίζω τα μάτια του Πάνου. Αμέσως κοιτάω κάπου αλλού.

"Παιδιά μπορούμε να αρχίσουμε" λεει η κυρία

Ο Πάνος έρχεται κοντά μου σοβαρός και απλώνει το χέρι του. Κοιτάω μια στιγμή το χέρι του και μετά τα μάτια του , καθώς βάζω το χέρι μου πάνω στο χέρι του.

"Και να θυμάστε αυτά που σας είπα χθες! Εδώ πέρα δεν είμαστε αυτοί που ήμασταν σπίτι μας. Εδώ πέρα να σκέφτεστε ότι είστε 2 σώματα που με τον χορό θα γίνεται 1. Δώστε τον καλύτερό σας εαυτό χωρίς ντροπές. " λεει η κυρία

Άντε να δούμε τι θα κάνω...

Το ένα χέρι του Πάνου βρίσκεται στην μέση μου ενώ το άλλο κρατάει το δικό μου. Το δεξί μου χέρι είναι γύρω από τον σβέρκο του και τα σώματά μας ενωμένα.

Τι αμήχανη στιγμή...

Ενώ δεν μιλάμε , βρισκόμαστε τόσο κοντά...