*Feel me*

~Κεφάλαιο 30~

Καθώς ανοίγω τα μάτια μου βλέπω ότι είναι πρωί. Κοιτάω γύρω μου ότι δεν βρίσκομαι στο δωμάτιο μου.
Όπα! Γιατί δνε βρίσκομαι στο δωμάτιο μου;
Γυρνάω το κεφάλι μου και βλέπω τον Πάνο να κοιμάται δίπλα μου.
ΓΙΑΤΊ Ο ΠΆΝΟΣ ΚΟΙΜΆΤΑΙ ΔΊΠΛΑ ΜΟΥ;;;;;;;
ΓΙΑΤΊ ΕΊΜΑΙ ΜΕ ΜΙΑ ΜΠΛΟΎΖΑ ΤΟΥ;;;; Γιατί δεν φοράω σουτιεν;
Ωχ Θεε μου , τι έκανα χθες βραδυ;

Είμαι πολύ μικρή για κάτι τέτοιο....

"ΠΑΝΟΟΟΟ!!! ΞΥΠΝΑΑΑΑ!!!" φωνάζω και τον κουνάω σαν υστερική

"Τι θες γαμώ πρωί πρωι;" λέει και η βραχνή φωνή του ακούγεται τόσο....τοσο...τόσο ελκυστική....😏😍

"Τι κάνω εγω εδω;;;; Γιατί είμαι ετσι;;; Γιατί είσαι κι εσύ εδωωω;;; Γιατί δεν είμαι σπίτι μου;;;;"

"Πω γαμώ πρωινιάτικα..." λέει και γυρνάει το κεφάλι του από την άλλη  "..αφου δεν το αντέχεις τι το πίνεις;" λέει νυσταγμένα

"Πάνο ξύπνα! Θέλω να μου πεις τι έγινε χθες!" Λέω και τον γυρνάω για να τον βλέπω. 

"Πω ρε πουστη μου..." λέει ψιθυριστά και σηκώνεται λίγο στηρίζοντας την πλάτη του στο μαξιλάρι πίσω.

"Σ' ακούω " του λέω

"Λοιπόν,  χθες αν θυμάσαι ήπιες πολύ" λέει και τον διακόπτω 
"Αυτό το θυμάμαι,  παρακάτω! " λέω

"Άσε με να ολοκληρώσω...Ήπιες παρά πολύ Και Αφού δεν το αντέχεις γτ το πινεις;;; Τελοσπαντων , αφού λοιπόν είχε γίνει πίτα , πιο πίτα δεν γίνεται σοβαρά. Με το ζόρι είχες ανοιχτά τα μάτια και περπατούσες σαν να βρίσκεσαι στο φεγγάρι. Δλδ πόσο ηλίθια εισαι;" λέει και χασμουριεται καθώς τρίβει το πρόσωπό του .
"Όμως δεν τελείωσα. Αφού ήσουν λιώμα σκέφτηκα να μην σε αφήσω εκεί πέρα μόνη και σε πηρα σπίτι μου. Σε όλη την διαδρομή μου την έπεφτες και μόλις  φτάσαμε σπίτι μου έγινε το αποκορύφωμα."

"Τι έγινεεεε;;;;" ρωτάω ανήσυχη

"Με παρακαλούσες να σε βάλω κάτω και να νιώσεις αυτό το υπέροχο κορμί" λέει πονηρά με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο,  ενώ δείχνει το σωμα του.

"Ιουυυυ...Πανο σοβαρέψου!"

"Νομίζεις ότι κάνω πλακα;;; Ελπίδα μιλάω πολύ σοβαρά. Με παρακαλούσες και επέμενες κι ολας. Εγώ σου έλεγα ότι είσαι μεθυσμένη και θα το μετανιώσεις και εσύ μου έλεγες ότι το θέλεις πολύ και δεν θα το μετανιώσεις.  Τόσο πολύ με θες;;;" λέει με ένα πονηρό χαμόγελο και με πλησιάζει.

"Τ-τι;...Όχι!" Λέω κομπλάροντας .
Έχει έρθει πολύ κοντά μου και με κοιτάζει πονηρά. Αυτό με κάνει να νιώθω αμήχανα.  Πως το καταφέρνει πάντα;