*Feel me*

~Κεφάλαιο 10~

Τα χέρια του ειναι γύρω μου. Νιώθω την πετσέτα έτοιμη να πέσει. Δεν μπορώ να κουνήσω τα χέρια μου για να την κρατήσω πιο σφηχτα. Δεν μπορώ να κάνω κάτι για να τον σταματήσω.

Το χέρι του πλησιάζει το στηθος μου. Το ακουμπάει. Χαϊδεύει το στηθος μου κυκλικά . Γιατι το κανει αυτο? Γιατί συμβαίνει αυτό?
Δεν ξέρω αν είμαι θυμωμένη που με αγγίζει. Βασικά...Δεν θα έλεγα ότι ειμαι θυμωμένη. Μόνο με το άγγιγμα του ηρεμώ ακόμα πιο πολύ. Γιατί έχει τέτοια επιρροή πάνω μου?

"Ελπίδα? Ντρέπεσαι ακόμα? " με ρωτάει

Πρέπει να μιλήσω όμως. Δεν θέλω να συνεχίσει σε κάτι άλλο.........

"Ν-ναι" τραυλιζω και μιλάω τόσο σιγανά που με το ζόρι ακούγομαι

"Δεν ακούω Ελπίδα , μίλα !" Με διατάζει και ακόμα το ένα του χέρι χαϊδεύει το στηθος μου. Το άλλο του χέρι κατευθύνεται κάτω από την κοιλιά μου.....χαράζει δρόμο προς την περιοχή μου. Όχι όχι! Μην συνεχίζεις άλλο! Το χέρι του ειναι πάνω στην περιοχή μου. Την τρίβει από πάνω χωρίς να κάνει κάτι άλλο. Απλά αυτό. Όμως μόνο και μόνο από αυτό όλο μου το σώμα αναστατωνεται. Τι μου συμβαίνει. Αρχίζω να νιώθω κάπως περίεργα.

"Δεν θα κάνω τίποτα μικρή μου αν δεν μου το ζητήσεις εσύ." Λέει στο αυτί μου αφήνοντας υγρά φιλιά από το αυτί μου μέχρι τον ώμο μου. Δαγκαει τον λαιμο μου και βογγητά βγαίνουν από το στόμα μου
"Λατρεύω να ακούω τους αναστεναγμούς σου" συνεχίζει.

Με το ενα του χερι δεν σταματει να τρίβει την περιοχή μου και με το άλλο να χουφτωνει το στηθος μου. Νιώθω το στόμα του στο λαιμό μου και....αουτς! Αυτό θα αφήσει σημάδι.

"Ελπίδα πρέπει να μου μιλήσεις. Να συνεχίσω ή να τελειώσει εδώ?" Μου λέει μέσα στα φιλιά που μου δίνει στον λαιμο μου.

Μα πως γίνεται αυτό? Τον είδα χθες πρώτη φορά και σήμερα......

Πρέπει να του απαντήσω. Να σταματήσει ή να συνεχίσει. Δεν ξέρω. Η αλήθεια είναι πως αυτό που κάνει μ αρέσει. Δεν ξέρω γιατί αλλά μ αρέσει. Πώς όμως να του πω να συνεχίσει...ντρέπομαι.

"Π-Πα-νο...." λέω τραυλίζοντας αφήνοντας μια μεγάλη ανάσα να ξεφύγει από το στόμα μου. Αυτό έδειξε στον Πάνο πως αυτό που κάνει μ αρέσει....Ωχ το κατάλαβε γιατί νιώθω να χαμογελάει μέσα στον λαιμο μου.

"Μίλα Ελπίδα!Χωρίς ντροπές! Να σταματησω???!" Με διαταζει να μιλησω.
Αφού ξέρει την απάντηση γιατί μου το κανει αυτο? Δεν ξέρει πόσο δύσκολο είναι αυτό για εμένα.

"Πρ-πρε-π-πει. Ε-εσ-Υ. Ου-τε. Μ-με. Ξε-ρεις." Λεω ενω εχω κλειστα τα ματια μου απολαμβανοντας ολο αυτο που συμβαινει.

"Οκ τότε. Αφού θες να σταματησω, θα σταματήσω." Λέει και όλα ξαφνικά τελειώνουν φεύγει από πίσω μου και πηγαίνει στο δωμάτιο μου. Εγώ έμεινα για άλλη μια φορά κολλημένη στη θέση μου. Πώς γίνεται πάντα αυτό?
Μήπως έκανα μεγάλο λάθος? Ούτε τον ξέρω και....Και με άγγιξε....
Είμαι ένα παιχνίδι για να μην βαριέται?

Κρατώντας την πετσέτα γύρω μου πηγαίνω στο δωμάτιο μου. Κάθεται στην πολυθρόνα.

"Το δεύτερο συρτάρι είναι πιο ωραίο από το πρώτο" λέει και χαμογελάει πονηρά.

Καλά τι δεν κατάλαβε απο αυτο που του είπα? Γιατί ψάχνει τα πράματα μου?!

Πάω στην ντουλάπα μου και ανοίγω το συρτάρι. Παίρνω τα εσώρουχα μου και πάω να βγω από το δωμάτιο αλλά με σταματάει το χερι του κρατώντας το μπράτσο μου.

"Δεν χρειάζεται να πας στο μπάνιο για να ντυθείς , αφού και πριν ειδα το σωμα σου , μην ντρέπεσαι." Μου λέει

Τώρα τι θα κάνω? Πώς να ντυθώ μπροστά του? Αλλά θα μου πεις...εδώ με ακούμπησε κι εγώ ντρέπομαι να ντυθώ?

"Θες βοήθεια μήπως?" Με ρωτάει

"Ωραία θα σε βοηθήσω!" Απαντάει μόνος χωρίς καν να μιλησω και σηκώνεται όρθιος.

"Όχι ντάξει μπορω" λεω και κατεβάζω το κεφάλι

"Σίγουρα?" Λέει πονηρά . Δεν καταλαβαίνει ότι δεν είναι αστείο. Με ενοχλεί αυτό που γίνεται!

Κουνάω το κεφάλι μου καταφατικά , ως απάντηση. Τα μάτια μου βουρκώνουν και ειμαι έτοιμη να κλάψω.

"Ελπίδα τι έγινε? " σοβαρεύει η φωνή του και μου σηκώνει το κεφάλι κοιτώντας με στα μάτια.

"Τίποτα " λέω ξερά και πηγαίνω στο μπάνιο. Βάζω τα εσώρουχα μου και συνειδητοποιώ ότι δεν πήρα πιτζάμες. Μπράβο Ελπίδα! Ενώ έχω την πετσέτα γύρω μου , πηγαίνω ξανά στο δωμάτιο μου. Ανοίγω την ντουλάπα και βάζω γρήγορα-γρήγορα ένα φανελάκι όταν ξαφνικά με διακόπτει η φωνή του Πάνου.

"Γιατί βάζεις πιτζάμες? Μπορεις να κοιμηθείς κι ετσι. Εγω δεν εχω κανενα προβλημα" Λέει και σηκώνεται όρθιος

"Έχω εγώ!" Λέω γρήγορα χωρίς να καταλάβω όμως ότι το είπα. Έκανα βλακεία

"Γιατί έχεις πρόβλημα???" Ρωτάει σοβαρός

"Εε....Επειδή....θα κρυώνω" καλη δικαιολογία

"Μπορώ να σε ζεστάνω!" Λέει και πλησιάζει πάλι προς το μέρος μου.
Αρπάζω μια πιτζαμα για κάτω και την φοράω.

"Νυστάζω...καληνύχτα." λέω ενώ κοιτάω κάτω. Δεν έχω το θάρρος ούτε στα μάτια να τον κοιτάξω.

"Καληνύχτα" μου απαντάει

Ξαπλώνω στο κρεβάτι μου , έχοντας πλάτη προς το μέρος του. Νιώθω τόση ντροπή για ότι έγινε! Και δεν τον ξέρω κι ολας!......😴😴😪💤💤