"Ναι Ελπίδα! Θέλω να μάθω!" Φωνάζει θυμωμένος και χτυπάει την πορτα.
"Ωραία λοιπόν. Ας αρχίσω. Έφυγα γιατί κάθισα και σκέφτηκα λογικά,δεν είμαι εγώ αυτή η Ελπίδα. Χωρις να σε ξερω σε αφησα να με αγγιξεις. Δεν ξερω πως το επετρεψα αυτο. Ηταν ενα λάθος! Ενα μεγάλο λάθος . Δεν έπρεπε να συμβεί." Του λέω και με διακόπτει
"Δηλαδή έφυγες πριν λίγο επειδή σε ακούμπησα? Ξέρεις δεν κάναμε και κάτι σοβαρό. Γιατί αντιδράς έτσι?? Δεν είσαι μωρό Ελπίδα!! Άνοιξε την πορτα και μιλά μου! Μην κρύβεσαι σαν να είσαι πεντάχρονο!" Φωνάζει θυμωμένος.
Τι λέει? Δεν ήταν και κάτι σοβαρό? Αντιδρώ σαν μωρό? Αυτό νομίζει?
Τα μάτια μου δεν αντέχουν και τα δάκρυα κάνουν ξανά την εμφάνιση τους.
"Αν ξέρεις αυτό για εμένα ήταν πολύ. Δεν κάνω σαν μωρό. Δεν ανοίγω την πορτα γιατί μετά δεν θα μιλάω και θα σηκωθείς να φύγεις. Και θα με αφήσεις πάλι πίσω. Μόνη." Του λέω και πλέον έχω ακουμπήσει την πορτα με την πλάτη μου και γλιστράω σιγά σιγά κάτω.
"Γιατί να μην μιλάς Ελπίδα?" Λέει αγανακτισμενα
Έχω φέρει τα πόδια μου μπροστά στο στήθος μου και μετά χέρια μου κλείνω το πρόσωπο μου. Και κλαιω. Ξανά.
"Ελπίδα μίλα γαμωωωω!" Φωνάζει νευριασμένος
"Ε-ε-πει-δη....." κλαίω και οι ανάσες μου λιγοστεύουν "κα-τι σ-συμ-βαι-νει" λέω και συνεχίζω να κλαίω
"Ελπίδα άνοιξε αυτήν την γαμημένη πόρτα αλλιώς σου ορκίζομαι θα την σπάσω!" Φωνάζει και χτυπάει μια μπουνιά πάνω της (Μην την σπας είναι ακριβή 😂)
"Μα...Αυτό σου λέω...Μετά Δεν θα μπορώ να μιλήσω" λέω και ξεσπάσω στα κλάματα για άλλη μια φορά.
"Ελπίδα μην παίζεις με τα νεύρα μου γιατί παίρνω τηλέφωνο τον Χάρη να έρθει και φεύγω!" Φωνάζει
"Κα-λα....θ-θα....α-νοι-ξω..." λέω μέσα στα κλάματα
Σηκώνομαι όρθια και ακουμπάω το κλειδί. Τώρα πρέπει να του ανοίξω?
"ΤΏΡΑ ΌΜΩΣ!" Φωνάζει ακόμα πιο πολύ
Γυρίζω το κλειδί. Η πόρτα ανοίγει. Μπροστά μου,ένας πολύ θυμωμένος Πάνος.
Κάνω βήματα προς τα πίσω όπου είναι σκοτεινά για να μην τον βλέπω.
"Ελπίδα τι κάνεις? " με ρωτάει και πάει να ανοίξει το φως.
"Όχι μη! Σε παρακαλώ μην το ανοίξεις." Αν το ανοίξει και τον κοιτάω θα με επηρεάσει πάλι.
"Γιατί? Μες το σκοτάδι θα είμαστε? "
"Ναι! Καλύτερα έτσι!" Απαντάω όλο σιγουριά
"Καλά όπως νομίζεις" λέει και αφήνει το φως πλησιάζοντας με
Ωχ όχι. Μην με πλησιάζεις . Δεν θα το αντέξω αλήθεια.
"Πανό..." λέω ενώ προσπαθώ να τον αντικρίσω μέσα στο σκοτάδι
"Τι είναι Ελπίδα? " λεει ενω πλεον ειναι μπροστα μου και με το χερι του βαζει μια τουφα απο τα μαλια μου πισω απο το αυτι μου.
Σκύβει προς το αυτί μου.
"Μίλα μου Ελπίδα...πες Ότι έχεις να πεις" λέει στο αυτί μου αισθησιακά. Γιατί το κανει αυτο?
Όλο μου το σώμα ανατριχιάζει μόνο με αυτό.
"Τ-τι ν-να π-πω ;" λέω τραυλίζοντας και μπορώ μέσα στο σκοτάδι να διακρίνω το χαμόγελό του.
Πλησιάζει τον λαιμο μου. Πλέον έχω μάθει τις κινήσεις του. Κάνει ότι μυρίζει τον λαιμο μου ενώ θέλει να με κανει να 《αναστατωθώ》
"Γιατί δεν έβαλες το άρωμα που μ' αρέσει? " ρωτάει μέσα στο λαιμό μου και πέφτει η ανάσα του εκεί. Στα μέρη που πέφτει , καίγομαι. Καίγεται ο λαιμός μου. Νομίζω ότι δεν θα ξαναπάρω ανάσα.
"Στον ύπνο θα έβαζα?" Του απαντάω με ερωτηση
"Γιατί όχι?" Συνεχίζει να παίζει το παιχνιδάκι του και τοποθετεί το ενα του χερι πίσω στην μεση μου. Αρχίζει να μου την χαϊδεύει. Πρέπει να σταματήσει τώρα. Τι δεν καταλαβαίνει?
"Πανό...Πρέπει να πάμε για ύπνο , αύριο έχουμε σχολείο. " λέω την πρώτη δικαιολογία που μου έρχεται στο μυαλό.
Σταματάει απότομα ότι κάνει. Και με κοιτάει..
"Ωραία!"Λέει κάπως απογοητευμενα θα έλεγα . Πιάνει το χερι μου και με τραβάει μαζί του. Κατευθύνεται στο δωμάτιο μου. Ανοίγει την πορτα και όπως με κρατάει από το χέρι , με πετάει πάνω στο κρεβάτι.
