*Feel me*

~Κεφάλαιο 32~

Πηγαίνω προς την πόρτα και την ανοίγω. Προς έκπληξη μου βλέπω τον Σταύρο.

"Ελπίδα;"

" Σταύρο; Τι έγινε; "

"Εμμ...ήρθα να σου πω Καλά Χριστούγεννα..." λέει Αλλά σταματάει όταν ακούει την φωνή του Πάνου  να λέει
"Ποιος είναι Ελπίδα;"

"...αλλα μάλλον έχεις κόσμο..." λέει ο Σταύρος  και τρίβει αμήχανα τον σβέρκο του.

"Θες να έρθεις μεσα; Πέρνα!" Λέω και ανοίγω περισσότερο την πόρτα για να μπει

"Όχι όχι...δεν είναι ανάγκη... εξάλλου έχεις και παρέα. Θα περάσω άλλη φορά " λέει και γυρίζει να φύγει.

"Σταύρο!"

"Τα λέμε Ελπίδα." Λέει και φεύγει

Κλείνω την πόρτα και γυρνάω στην κουζίνα.

"Ποιος ήταν!; " λέει κατευθείαν

"Ο Σταύρος" 
Στο άκουσμα αυτών των λέξεων τα χαρακτηριστικά του αγριεύουν. Έχει σφίξει τα χέρια του σε μπουνιές  και κάποιες φλέβες διακρίνονται αμέσως.

"Και τι ήθελε αυτός εδω;" λέει αρχίζοντας  να νευριάζει.

"Είπε ότι ήρθε να πει καλά Χριστούγεννα . Δεν έγινε και κάτι , ηρέμησε. "

"Να εισαι σίγουρη ότι γι αυτό ήρθε!!" Λέει νευριασμένα

Καλά αυτός ο άνθρωπος είναι οξύθυμος στάνταρ.

"Ε γιατί ήρθε ρε Πάνο; Ένα 《καλά Χριστούγεννα》ήρθε ο άνθρωπος να πει. Πως κάνεις ετσι;;!"

"Πώς κάνω ετσιιι;" λέει θυμωμένα.
Γυρνάει πλάτη και στηρίζεται με τα χέρια του  στον πάγκο της κουζίνας.
Εγώ στέκομαι από πίσω του και περιμένω την αντίδραση του.

"Ξέρεις κάτι..." λέει χωρίς να γυρίσει να με κοιτάξει   "τώρα καταλαβαίνω..." λέει και κάνει μια παύση
"Δεν έπρεπε να έρθω και να σε ενοχλήσω. Απ' ότι φαίνεται είχες άλλα σχέδια εσυ..." λέει και γυρνάει με αποτέλεσμα να αντικρίσω το νευριασμένο πρόσωπό του.

Με προσπερνάει και παίρνει το μπουφάν του.
"Σόρρυ που σας το χάλασα με τον φιλαράκο σου...κακώς που ήρθα." Λέει φορώντας το μπουφάν του και βγαίνει έξω.

Τι έγινε τωρα; Γιατί εφυγε;
Πρέπει να τον προλάβω.

Πηγαίνω προς την πόρτα και την ανοίγω.

"Πάνοοοοο! Λέω φωνάζοντας και τρέχω γρήγορα στις σκάλες για να τον προλάβω.
Αυτός γυρνάει να με κοιτάξει και πάει να ξαναφύγει.