*Feel me*

~Κεφάλαιο 1~

Οι κεραυνοί πέφτουν. Κι όμως δεν με τρομάζουν. Το αντίθετο θα έλεγα. Με ηρεμούν. Χαλαρώνουν την ψυχή μου. Όσο περίεργο και να φαίνεται , είναι η αληθεια. Μ' αρέσει ο ήχος που κάνουνε όταν "σκίζουν" τον ουρανό. Που προσπαθούν να μας ταρακουνήσουν με τον ήχο τους. Είναι πρωί και η δυνατή βροχή που πέφτει , εισχωρεί στ' αυτιά μου.
Άλλη μια καθημερινή μέρα. Η ίδια ρουτίνα. Μα...Θέλω κάτι το καινούριο. Κάτι το ενδιαφέρον. Βαρέθηκα! Τα βαρεθηκα ολα. Έτσι κι αλλιώς δεν μπορείς να κάνεις και πολλά μέσα σε ένα μικρό χωριουδάκι.

Μακάρι να μπορούσα να εξαφανιστώ. Όπως έπεφταν οι κεραυνοί να έπερναν και εμένα μαζί τους. Να με ανέβαζαν ψηλά! Να ερχόταν μετά και η βροχή και ας χανόμουν στο φως της. Να έσκιζα τον ουρανό παρέα με τους κεραυνούς. Οι άνθρωποι θα μας άκουγαν και θα φοβόντουσαν. Τόσο δειλοί! Φοβούνται να βγουν από τα σπίτια τους επειδή πέφτουν οι κεραυνοί. Αξιολύπητο. Κι όμως...Δεν φοβούνται τους ίδιους τους κεραυνούς αλλά τον ηχο τους. Μπορεί να τους ξεγελάσει ακόμα και ένα φυσικό φαινόμενο. Αυτοί είμαστε. Φοβόμαστε χωρίς να ξέρουμε. Χωρίς να παρατηρήσουμε καλά τι είναι αυτό που όντως 《φοβόμαστε》.

Αρκετά είπα. Καλύτερα να συστηθώ , με λένε Ελπίδα και ζω σε ένα μικρό χωριό. Δεν θα σας πω που κοντά 😜 Είμαι 16 (πάω πρώτη Λυκείου ) και έχω έναν αδερφό δύο χρόνια μεγαλύτερο. Οι γονείς μου λείπουν συχνά από το σπίτι για επαγγελματικούς λόγους ,ξέρω θα πείτε πως γινεται σε ενα χωριο επαγγελματικοι λόγοι , αλλά ναι! Δουλεύουν σε μια εταιρία 1 ώρα μακρυά από το χωριό μας και δεν ηθελαν να μετακομησουμε γιατι το αγαπανε αυτο το χωριο και το σπιτι μας.Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ καταβαθος το αγαπώ αυτο το χωριο. Αλλα οχι τους κουτσομπόλιδες κάτοικους.Λοιπόν ,όπως είπα λείπουν οι γονείς μου με αποτέλεσμα ότι με απασχολεί να το λέω στον αδερφό μου. Για την ακρίβεια.....τα περισσότερα τα λέω στους φιλους μου. Στην Αγγελική και στον Λευτέρη. Είναι πάντα δίπλα μου σε ότι και να χρειαστώ και τους είμαι ευγνώμων για όλα!
✌Αυταααααα✌ Τόοοοοσο συναρπαστικά....
Είναι Σχεδόν τέλη Αυγούστου και βρέχει σαν να είναι τέλη Νοέμβρη. Αλλά δεν με χαλάει ιδιαίτερα...💧⚡😍

Ξαπλώνω στο κρεβάτι μου μέσα στο σκοτάδι. Σκέφτομαι...Ελπίδα!Χα!Ειρωνικό έτσι? Ο άνθρωπος που έχουν καταστραφεί όλες του οι ελπίδες να τον λένε Ελπίδα. Πόση ειρωνία? Κρίμα όμως που από το όνομα δεν εξαρτάται ο εσωτερικός μας κόσμος...
Τα λάθη μας , είναι οι παρορμητικές μας επιλογές. Όταν κατι το θέλουμε πολυ δεν σκεφτομαστε τις επιπτώσεις που μπορει να εχει. Κι έτσι μπορεί να τα χάσεις ολα! Τον εαυτό σου!
Είναι άσχημο...
Είναι πολύ άσχημο να μην είσαι ο εαυτός σου. Να μην είσαι όπως πριν. Όπως παλιά. Να μην γελάς αληθινά. Να μην σκέφτεσαι όπως κάποτε. Να μην μιλάς. Να μην είσαι ΕΣΎ! Και όλα αυτά για ένα λάθος. Κι όμως...Δεν μετανιώνω για τα λάθη μου! Γιατί μπορώ να τα διορθώσω. Δεν πρέπει να τα βλέπουμε όλα μαύρα. Ακόμα κι αν είσαι το ίδιο το μαύρο. Βαθυα μέσα μας υπάρχει ενα μικρό φως για να φωτιζεται η ψυχη μας. Για να μας ζεσταίνει το μέσα μας. Γιατί αν παγώσει εκείνο....Τότε...πάγωσε και το έξω!

Ίσως πρέπει να σηκωθώ. Η ώρα έχει περάσει. Μα δεν θέλω να φύγω απο το κρυσφηγετο μου. Εδώ ειμαι αληθινη! Το σκοτάδι μου κι εγώ!

Κατεβαίνω τις σκάλες και κατευθύνομαι στην κουζίνα. Ο αδερφός μου ήδη έχει φάει και παρακολουθεί την συνηθισμένη σειρά του. Όλα ίδια!

"Καλημέρα μικρή" μου λέει , ενώ γυρνάει να με κοιτάξει στιγμιαία.

"Το ξέρεις ότι με νευριάζει να με λες έτσι. Με περνάς 2 χρονια , Γιατί το κάνεις τόσο μεγάλο θέμα?" Το 'χω βαρεθεί αυτο το αστείο.

"Για εμένα θα είσαι πάντα μικρή!" Δεν θα του απαντήσω.

Κάθομαι στην καρέκλα και τρώω τα συνηθισμένα μου δημητριακά. Ακόμα κι αυτά είναι ίδια! Γιατί δεν γινεται τουλάχιστον να αγοράσουν άλλη μάρκα. Τα έχω βαρεθεί όλα! Ξέρω ειμαι λίγο υπερβολική αλλά δεν αντέχω αυτήν την ρουτίνα άλλο!

Τα παρατάω όπως είναι και τρέχω στο δωμάτιο μου να ντυθώ.

"Που πας?" Ακούω τον αδερφό μου να λέει αλλά δεν του δίνω σημασία. Φτάνει! Ως εδώ! Θέλω να ζήσω. Θέλω να ρισκάρω. Θέλω να κάνω όλα αυτά που είναι κρυμενα μέσα μου. Θέλω να προσπαθήσω. Κι ας μην τα καταφέρω. Τουλάχιστον θα ξέρω ότι προσπάθησα.

Αρπάζω ένα τζιν και ενα μαύρο φούτερ και ντύνομαι γρήγορα γρήγορα. Στέλνω μήνυμα στον Λευτέρη και στην Αγγελικη.

"Ετοιμαστείτε , στις 12 στο πάρκο."