*Feel me*

~Κεφάλαιο 4~

"Ωραία λοιπόν..." λεει

"Σε ακούω!"

"Βασικά γιατί να σου πω? Φεύγουμε" λέει και βάζει μπρος. Με κοροϊδεύει μπροστά στα μάτια μου κι εγώ η ηλίθια κάθομαι και τον ακούω. Πάντως για απαγωγέας μικρός μου φαίνεται. Το πολύ 2-3 χρόνια να με περνάει.... Όμορφος απαγωγέας. Τι λέω??? Πανάσχημος είναι! Και τα μάτια του είναι χάλια. Ντάξει...ίσως...Όχι και τόσο χάλια...
Stop! Ελπίδα σταμάτα να λες βλακείες.
Αυτή η γειτονιά...ΤΟ ΣΠΊΤΙ ΜΟΥ!😱 Πάει καλά?  Με έφερε σπίτι μου???
Παρκέρνει μπροστά από το σπίτι μου.

"Κατέβα γιατί ο αδερφός σου θα μας περιμένει" λέει και γελάει 
Όπα για μια στιγμή. Τι έγινε μόλις τώρα?

"Τι?" Ρωτάω σαν χάνος

"Άντε κατέβα να κλειδώσω το αμάξι γιατί έχει αγώνα σήμερα και πρέπει να τον δω με τον Χάρη"    Μου λέει και τα μάτια μου είναι τόσο γουρλωμένα που πανε να μου πεσουν.

"Τι?" Ξαναλέω σαν να έχω πρόβλημα αλλά  με αυτά που ακούω λογικό να αποκτήσω.

"Άντε τελείωνε μια πλάκα ήταν. Κατέβα" μου λέει. Τι λέει??????

"Τι?" Ξαναλέω

"Πωωωωω! Συνέχεια τι και τι! Λέμε πλάκα ηταν! Επειδή έφυγες από το σπίτι χωρίς να πεις τπτ ,  Ο αδερφός σου νευριασε και μου είπε να σε τρομάξω λίγο για να μάθεις να μην βγαίνεις έτσι από το σπίτι χωρίς να δίνεις λογαριασμό. Τώρα κατέβα γιατί θα μας βρίσει" λέει και εγώ απλά τον κοιτάω. Δηλαδή όλο αυτό ήταν μια πλάκα? Μια ηλίθια πλάκα?  Ωραία αστεία κάνει ο Χαρούλης....Τώρα θα δει!

Ανοίγω την πόρτα του αυτοκινήτου και τρέχω προς την πόρτα του σπιτιού. Χτυπάω σαν μανιακή την πορτα μέχρι να την ανοίξει ο Χάρης.

"Άντε επιτέλους ήρθατε!" Λέει ενώ χασμουριέται. Δεν το γλιτώνει το ξύλο. 
Με το που το λέει αυτό πηδάω πάνω του και του πατάω μπουνιές. Αυτός πέφτει κάτω και εγώ τον χτυπάω στην κοιλιά

"Παλιομαλακισμένο γαμώ!!!! Είσαι ανώμαλος? ???? Ωραίος αδερφός είσαι! Ντρέπομαι που έχουμε συγγένεια μαλακισμένο!!! ΞΕΣ ΤΙ ΠΈΡΑΣΑ ΕΓΩΩΩΩΩ???? ΠΑΣ ΚΑΛΑΑΑΑΑ????? ΠΟΙΟΣ ΑΔΕΡΦΟΣ ΤΑ ΚΆΝΕΙ ΑΥΤΑΑΑΑ????? ΕΊΣΑΙ ΌΤΙ ΠΙΟ ΗΛΊΘΙΟ ΥΠΆΡΧΕΙ!" Φωνάζω και από πίσω μου ακούω δυνατά γέλια.

"ΤΙ ΓΕΛΆΣ ΚΙ ΕΣΎ??????!" Φωνάζω και στον άλλον , που ακόμα δεν ξέρω το όνομά του

"Γιατί ρε Ελπίδα δεν πέρασες ωραία με τον Πανούλη???????😏😏😏" ρωτάει και μου κλείνει το μάτι ο Χάρης.
Ξαφνικά θυμήθηκα την στιγμή στο αμάξι που κοιτιόμασταν. Που πήγε να μου δέσει τα χέρια και.....ΣΤΟΠΠΠ! Σταμάτα να σκέφτεσαι!

"Όχι δεν πέρασα!" Του λέω και του πατάω άλλη μια μπουνιά στο στομάχι.

"Αλήθεια? Εγώ νόμιζα ήταν ωραία!😏" λέει ο Πανος με ένα αυτάρεσκο χαμογελο .

"ΝΑΙ ήταν τέλεια όταν πήγες να με πνιξεις ή όταν με έριξες κάτω. Μην μιλήσω για όταν με πεταξες στο αμάξι. Εκεί ήταν ακόμα πιο ωραία!" Λέω νευριασμενα και η ειρωνία να ξεχυλίζει σε κάθε μου λέξη.

"Ναι έχεις δίκιο...στο αμάξι ήταν ακόμα πιο ωραία" λεει ο Πανος με ενα πονηρό βλέμμα.  Νιώθω έναν κόμπο στο στομάχι. Ενα άγχος με πλακώνει. Από που ήρθε αυτό το σύννεφο αμηχανίας?  Φύγε! Όχι δεν θα αγχωθω. Η ματιά του νιώθω να με καίει. Τα μπλε του μάτια με πνίγουν. Πνίγομαι στην θάλασσα του. Όμως είναι και η θάλασσα και η στεριά σύγχρονος. Θα πνιγώ για πάντα στη θάλασσα του ή θα επιζήσω στη στεριά του?

"Όπα παιδιά?  Τι έγινε στο αμάξι?  Ρε Πάνο εγώ σου είπα να την τρομάξεις  Όχι να κάνεις κατι μαζί της." Λέει ο Χάρης και τον κοιτάω με το πιο σοβαρό μου ύφος

"Δεν κάναμε τίποτα στο αμάξι!" Λέω θυμωμένα .

"Ντάξει ντάξει μην μας φας!" Λέει ο Χάρης  

Τους κοιτάω με μισό μάτι και τους δύο και ανεβαίνω τα σκαλια για να παω πάνω στο δωμάτιο μου. Δεν έχω όρεξη να μαλώσω μαζί τους.
Καθώς πάω να στρίψω για να μπω στο δωμάτιο νομίζω ότι ακούω ένα σιγανό σφύριγμα. Ίσως και να ήταν η ιδέα μου....

Μπαίνω στο δωμάτιο μου. Ήσυχο και σκοτεινό. Ναιι👌 Εδώ οι σκέψεις μου θα μπουν σε σειρά. Όλα τα μπερδεμένα σκηνικά του μυαλού μου θα ηρεμήσουν. Πέφτω στο κρεβάτι μου και προσπαθώ να σκεφτώ λογικά. Λογικά και μόνο! Η σκηνή στο αμάξι παίζει ξανά και ξανά μέσα στο μυαλό μου. Η στιγμή που η ζεστή  ανάσα του έπεφτε πάνω στην κρύα επιδερμίδα του λαιμού μου. Όταν ψυθιριζε στο αυτί μου. Πράγματα απλά. Που για κάποιο λόγο με κάνουν να σκέφτομαι. Η στιγμή που τα μάτια του ήταν καρφωμένα στα δικά μου! Που κοιτουσαι μέσα μου. Κοιτουσαι την ψυχή μου. Όταν του φώναζε να μην την αφήσει. Κι εγώ....Εγώ έβλεπα βαθυά στα μάτια του την αγαπημένη μου θάλασσα. Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που νιώθω. Ίσως τα μάτια του φταίνε. Ίσως η ανάσα του. Ίσως το πρόσωπο του. Αν και....Πιο πολύ φταίει η ψυχή του. Έχει βρει τον τρόπο να αγκαλιάζει την δικιά μου. Έτσι νιώθω. Να αγκαλιάζει τα μέσα μου κι ας μην το καταλαβαίνει........💤💤💤💤