*Feel me*

~Κεφάλαιο 20~

"Πάω να δω ποιος ειναι" του λέω και κάνω κίνηση να φύγω.

"Έτσι;" με ρωτάει δείχνοντας με το χέρι του εμένα.

Κοιτάω τον εαυτό μου και συνειδητοποιώ ότι είμαι με το εσώρουχο και το φανελάκι. Αμέσως νιώθω τα μάγουλα μου να κοκκινίζουν.

Κοιτάζω τον Πάνο και έχει ένα πονηρό χαμόγελο.

"Εε....εμμμ...."λέω αμήχανα "Θα πάω πρώτα να ντυθώ και θα κατέβω να δω τι συμβαίνει " λέω και χωρίς να τον κοιτάω βγαίνω έξω από το μπάνιο , πηγαίνοντας στο δωμάτιό μου.

Αρπάζω μια φόρμα στα γρήγορα και την φοράω.
Τρέχω προς τις σκάλες και κατεβαίνω κάτω να δω τι συμβαίνει.

Μπροστά μου στέκονται οι γονείς μου.

"Ελπίδα μου!" Λεει η μαμά μου κι έρχεται μ αγκαλιάζει.
"Γεια σου μαμά..." πάλι καλά δεν ήρθε πάνω γιατι το εγκεφαλικόθα το πάθαινε...

"Τι κάνεις ; Ο αδερφός σου εδώ ειναι; Φαγατε; Τι μαγειρέψατε; Τα μαθήματα σας τα κάνατε; Διαβάζεις ή τεμπελιάζεις; Το ξέρεις ότι πρέπει να διαβάζεις! Το σχολείο πως πάει; Τα πηγαίνεις καλα σε όλα τα μαθηματα; Βρήκες άλλη παρέα ; Μήπως είναι κακή επιρροή; Ποιοι ειναι; Πως-"
Την σταματάω από την φλυαρία της. Έλεος δηλαδή!

"Μαμά ηρέμησε. Καλά είμαστε. Ο Χάρης πήγε μια βόλτα και εγώ...εγώ διάβαζα. Ναι φάγαμε μακαρονια. Το σχολείο πάει μια χαρά και όχι δεν έχω κάνει άλλες παρέες. Μόνο με την Αγγελική και τον Λευτέρη κάνω παρέα. Δεν χρειάζεται να ανησυχείς."

"Ααα ωραία , χαίρομαι γι αυτό. Λοιπόν, ο Πάνος ήρθε; Δεν είναι εδώ; Με τον αδερφό σου ειναι; Δεν σε προσέχουν;" ο Πάνος; 😨 τι λέει; ;;;

"Ποιος Πάνος; " την ρωτάω δύσπιστα

"Ο Πάνος. Ο φίλος του Χάρη. Με τους γονείς του είμαστε πολύ καλοί φίλοι και συνεργάτες. Επίσης μετακόμισαν εδώ πέρα , οπότε σκεφτήκαμε να κοιμάστε όλοι μαζί εδώ για να μην είσαι κι εσύ μόνη σου , να σε προσέχουν. "

"Ααααααααααααα αυτός ο Πάνος. Ναι κατάλαβα...εμμ...ηταν εδώ αλλά έφυγε με τον Χάρη." Ναι...έφυγε ο Πάνος , δεν είναι πάνω στο μπάνιο...

"Α εντάξει." Λεει Και ενώ προχωράει, σταματάει μπροστά στον καναπέ.

"Τι είναι αυτοοο!;" με ρωτάει κρατώντας στα χέρια της το σορτσάκι μου. Μάνα αστο καλύτερα...δεν θέλω να σε τρέχουμε στα νοσοκομεία.

"Εε...το σορτσάκι μου;" απαντάω με ερώτηση.

"Και τι κάνει πεταμένο στο σαλόνι; Ελπίδα, πρέπει να μάθεις να σημαζεύεις και λίγο. Δεν γίνεται να είσαι τόσο ακατάστατη! Εδώ μέσα υπάρχουν και δύο αγόρια, δεν γίνεται να πετάς τα πράγματα σου από εδώ κι από εκεί. Πόσες φορές θα στο πω ; Μάθε να προσέχεις και λίγο το σπίτι. Δεν είσαι μωρό, μπορείς να κάνεις κάποια πράγματα."