*Feel me*

~Κεφάλαιο 41~

Με την άκρη του ματιού μου διακρίνω τον Πάνο να έρχεται προς το μέρος μας.
Ωχ...αυτό δεν είναι καλό....

"Τι θες εσύ εδώ!!;" ρωτάει απότομα και νευριασμένα ο Πάνος.
Βάζει το χέρι του πίσω απο την μέση μου και με τραβάει κοντά του. Με σφίγγει δίπλα του , ενώ τον κοιτάει με έχθρα μέσα στα μάτια.

"Ήρθα να χαιρετήσω την Ελπίδα και να της πω κάποια πράγματα...Δεν νομίζω να ενοχλώ" λεει ο Σταύρος με λίγη ειρωνεία.

"Κι όμως ενοχλείς! Φεύγεις! Τώρα!" Λεει ο Πάνος και με κρατάει ακόμα πιο σφιχτά πάνω του. Όταν νευριάζει οι φλέβες στον λαιμό του εμφανίζονται και κάθε φορά τα μάτια του παίρνουν ένα βαθύ και σκούρο μπλε χρώμα.

Τώρα αυτός όμως γιατί ανακατεύεται; Δεν μου λέει τι συμβαίνει και έχει το θράσος να έρχεται σπίτι μου και να κάνει κουμάντο αυτός;
Και επίσης ο Σταύρος είπε να μείνω μακρυά του. Γιατί να μείνω μακρυά του όμως;
Πρέπει να πάρω τα πράγματα στα χέρια μου.

"Σταύρο καλύτερα να φύγεις...θα τα πούμε αύριο αν θέλεις..." λεω και στο πρόσωπο του Πάνου εμφανίζεται έναχαμόγελο. Έννοια σου και θα στο κόψω κι εσένα το χαμόγελο.....

"Στα τσακίδια!" Λέει ο Πάνος στον Σταύρο με ένα ειρωνικό χαμόγελο.

"Το ίδιο κι εσύ Πάνο. Καλύτερα να φύγεις." Λέω και τον κοιτάζω ανέκφραστη.

Αμέσως το πρόσωπό του σοβαρεύει.

"Γιατί να φύγω;" ρωτάει με σηκωμένο φρύδι.

"Νομίζω πως ξέρεις..." Λέω και τον κοιτάζω κι εγώ τώρα σηκώνοντας το φρύδι μου. "...Και Σταύρο τα λέμε αύριο, δεν θα χαθούμε. " λεω και αφου με χαιρετήσει, φεύγει.

"Τιι;;" ρωτάω τον Πάνο κάνοντας την ανίξερη.

"Πιστεύεις πως θα φύγω τόσο εύκολα;" λέει καθώς με πλησιάζει, μικραίνοντας την απόσταση μεταξύ μας.

"Ναι...Εκτός αν έχεις κάτι να μου πεις." Λέω και σταυρώνω τα χέρια μου κάτω απ' το στήθος.

"Έχω έχω..." λέει και με φιλάει κάτω από το αυτί. "...έχω να σου πω πολλά..." λέει ενώ συνεχίζει να φιλάει τον λαιμό μου και σιγά σιγά με σπρώχνει προς τα πίσω , κολλώντας την πλάτη μου στην πόρτα. Βάζει τα χέρια του στην πόρτα φυλακίζοντας με. Με τα χείλη του φιλάει κάθε σπιθαμή του λαιμού μου κάνοντας αυτά τα σημεία να καίγονται. Δεν μπορώ να ανασάνω φυσιολογικά. Το μυαλό μου έχει θολώσει μόνο με τα φιλιά του.
"Ήθελες να με διώξεις κι όλας" λεει πονηρά και τον ακούω που γελάει σιγανά. Η ανάσα του πέφτει πάνω μου καθώς με το χέρι του χαϊδεύει την μέση μου. Όλο αυτό με ταξιδεύει σε άλλο σύμπαν. Ξαφνικά όλα διαλύονται και ο Πάνος απομακρύνεται.