*Feel me*

~Κεφάλαιο 7~

Ο Πάνος βλέπει ότι κοιτάω προς το μέρος τους. Μπράβο Ελπίδα δεν σε κατάλαβαν. Λοιπόν , δεν θα ξανακοιταξω.

Ο διευθυντής λέει να μπούμε στις τάξεις. Τώρα το θυμήθηκε κι αυτος? Εδώ οι άλλοι είναι έτοιμοι να γυρίσουν τσόντα.

Ανεβαίνουμε όλοι στις τάξεις μας. Η Αγγελική κάθεται με τον Λευτέρη οπότε εγώ θα κάτσω μόνη. Από πίσω μου η σκύλα-πατσαβούρα-Αθηνά . Άμα πάω και την ξεμαλιάσω. Νομίζει ότι τους έχει όλους. Αλλά αυτοί απλά πηγαίνουν μαζί της για μια βραδυά και μετά την αποχαιρετούν. Ούτε ικανή για δεύτερη δεν είναι!
Γιατί κάνω έτσι? Αφού δεν με ενδιαφέρει εξάλλου. Απλά μου την σπάει που η Αθηνά κάνει λες και είναι η πιο ποθητή σε όλο το Λύκειο. Ελεοοοος! Μην ξεράσω!

Ο καθηγητής εδώ και ώρα έχει μπει μέσα κι εγώ ακόμα να το καταλάβω.
Σηκώνω το χερι μου και ζητάω να πάω τουαλέτα.

Βγαίνω από την τάξη και κατευθύνομαι προς τις τουαλέτες. Εκεί βλέπω την Δάφνη να έχει γίνει ουρά του Πάνου. Έλεος δηλαδή. Μην δουν καινούριο αγόρι στο σχολείο , αμέσως να ορμήξουν αυτή και η φίλη της!

Αλλά και ο Πάνος δεν πάει πίσω. Δεν έχει αφήσει καμία παραπονεμένη!😒😡

Πηγαίνω στις τουαλέτες. Ανοίγω την βρύση και βρεχω λίγο τα χέρια μου. Δροσίζω λίγο το κεφάλι μου που άρχισε λίγο να μου πονάει.

"Είσαι εντάξει?" Ακούω μια φωνή και πετάγομαι. Γυρνάω το κεφάλι μου και βλέπω τον Πάνο να κοιτάει.

"Να μην σε νοιάζει!" Απαντάω απότομα

"Εγώ φταίω που ενδιαφέρθηκα. Ξινή!" Λέει και φεύγει.

"Ε βέβαια εγώ δεν είμαι σαν την Αθηνά και την Δάφνη. Εγώ είμαι ξινή!!!" Φωνάζω για να με ακούσει . Βγαίνω έξω και βλέπω ότι έμεινε εκεί που ήταν.

"Τουλάχιστον αυτές αν τις πεις κάτι καλό λένε και ένα ευχαριστώ" μου λέει

"Που να τις δοσεις κι ολας....! Όχι μόνο ευχαριστώ θα σου λένε , αλλά θα σε ευχαριστούν κι ολας!" Λέω θυμωμένα

"Και εσένα τι σε νοιάζει ρε μικρή!"
Άντεεεεε πάλιιιιιιι....😡😠😠

" Εγώ ειμαι μικρή και οι άλλες που είναι στην ίδια ηλικία με εμένα δεν είναι?"

"Οι άλλες κάνουν πράγματα που δεν κάνεις.....μικρούλα" λέει με ένα ειρωνικό χαμόγελο

"Ε βεεεεβαια! Μόνο αυτό έχει σημασία. Καλά είπα εγώ στο μπάνιο όταν ήμασταν σπίτι...." του λέω

"Σκάσε για να μην-" λέει αλλά τον σταματάω

"Για να μην τιιιιιι????? Σιγά ρε μεγαλε που νομίζεις ότι θα φοβηθώ κι ολας!"

Πλησιάζει γρήγορα κοντά μου σπρώχνοντας με στον τοίχο. Είμαι κολλημένη εκεί. Έρχεται αυτός επικίνδυνα κοντά μου φυλακίζοντας με , με τα χέρια του. Πλέον δεν μπορώ να πάω πουθενά . Τα πόδια μου με το ζόρι με κρατάνε. Με κοιτάει με αυτά τα ματια του και νομίζω ότι θέλει να με πνίξει με την ματιά του. Η ανάσα του μου τρυπάει το πρόσωπο και νιώθω ότι σε λίγο δεν θα μπορώ να αναπνεύσω. Αναπνέω όσο αργά μπορώ κάνοντας το στήθος μου να ανεβοκατεβαίνει. Προσπαθώ να ρυθμίσω τις ανασες μου , αλλά ο τρόπος που με κοιτάει στα μάτια δεν βοηθάει.Καθόλου!

"Τώρα που πήγε ο τσαμπουκάς σου Ελπίδα? " με ρωτάει σιγανά

Δεν μπορώ να μιλήσω. Πάλι το ίδιο έπαθα. Όπως χθες στο αμάξι.

"Μίλα Ελπίδα! Γιατί δεν μιλάς? " μου λέει πλέον στο αυτί μου ανατριχιάζοντας όλο μου το κορμί. Καταλαβαίνει την επιρροή πάνω μου και χαμογελάει. Πλησιάζει τον λαιμο μου. Ξανα οπως χθες. Παιρνει μια βαθυα ανασα και ξεφυσαει πανω στον λαιμο μου. Το ξανακάνει.

Πιάνει την μέση μου και με σπρώχνει ακόμα πιο κοντα του. Ειμαι πιο πολυ κολλημενη πανω του παρα στον τοιχο. Πλησιάζει πάλι το αυτι μου.

"Ωραίο άρωμα" λέει αργαα και βασανιστικά στο αυτί μου , ενώ τα χείλη του ακουμπάνε και γαργαλανε το αυτί μου. Νιώθω το στόμα του στον λοβό μου. Δαγκώνει τον λοβό μου. Αουτς. Φυσάει το σημείο όπου με δάγκωσε και με κάνει να ανατριχιάζω ξανά! Γτ το κάνει αυτό??

"Μίλα μου Ελπίδα!" Απαιτεί , αλλά εγώ δεν μπορώ να μιλήσω

"Εσύ θα μου πεις αν σ αρεσει για να συνεχίσω!" Ξαναλέει ενω το χέρι του χαϊδεύει την μέση μου ρυθμικά.

"Ελπίδα! Αν δεν μιλήσεις φεύγω!" Με κοιτάει αυστηρα στα μάτια κάνοντας τα χέρια του μπουνιές τοποθετώντας τα δίπλα από το κεφάλι μου!

Δεν μπορώ να μιλήσω. Δεν έχω φωνή. Όμως απο μέσα μου του λέω να μείνει εδώ! ΜΌΝΟ αυτό! Μόνο να μην σταματήσει να με κοιτάει. Μόνο αυτό ήταν αρκετό. Τα υπόλοιπα ήταν απλά κάτι επιπλέον για να τον ζητήσω κοντά μου.
Μίλα Ελπίδα! Πες τι θες!

"Ε.Εγώ.εε..." λέω τραυλίζοντας

"Εσύ τι?" Ρωτάει νευριασμένος

Μίλα ρε Ελπίδα! Άνοιξε το στόμα σου και πες!

"Πω καλά άστο!" Λέει και σηκώνεται και φεύγει αγανακτισμένος.

Τον βλέπω νευριασμένο που φεύγει μακρυά μου. Απομακρύνεται. Κι εγώ ειμαι εδώ. Αναρωτιοντας τι συνεβει πριν λίγο. Μα...Δεν φταίω εγώ. Δεν είχα φωνή.

Heyyyy!😍😍😍
Θέλω τις γνώμες σαςςςςς💘💘💘💘
Να συνεχίσω?💖❤