*Feel me*

~Κεφάλαιο 15~

Βγαίνω έξω και κλείνω την πορτα. Όταν το χέρι του Πάνου με σταματάει.

"Που νομίζεις πως πας?" Μου λέει γυρνώντας με να τον κοιτάω στα μάτια.

"Στον διευθυντή , εσύ δεν το είπες?"

"Πιστεύεις ότι ειναι αλήθεια? " μου λέει ειρωνικά

"Δεν είναι?" Λέω υποκρινοντας .
Το ξέρω ότι ειναι ψέμα αυτό με τον διευθυντή αλλα θελω να τον αποφυγω.

"Σου είπα και πριν να κόψεις την ειρωνία για να μην έρθω εγώ να σου την κόψω και δεν με άκουσες....Τώρα πρέπει να υποστείς τις συνέπειες" λέει πονηρά

"Τι εννοείς?" Ρωτάω απορημένη

"Τώρα θα δεις..." λέει και με αρπάζει βάζοντας με στους ώμους του.
Αυτήν την στιγμή μπορώ να πω ότι νιώθω σαν ψάρι 😎
Έτσι όπως κρέμομαι πίσω στην πλάτη του μπορώ να διακρίνω το ωραίο κωλαράκι που έχει.

"Μην κοιτάς τον κώλο μου" τον ακούω να λέει .
Παίζει να με κατάλαβε....😹🙈

"Δεν κοιτάω τον κωλο σου! Και άσε με κάτω!"

Κάνει σαν να μην με άκουσε. Δεν πρέπεινα φωνάζω κι ολας Γιατί όλες ότι τάξεις θα μας ακούσουν. Αυτός είναι ο μόνος λόγος που δεν αρχίζω τις φωνές.

"Ακούς τι σου λέω? Άσε με κάτω!"
Ξαναλέω ελπίζοντας να με ακούσει .

Αλλά και πάλι δεν έδωσε σημασία.
Νιώθω ότι το αίμα μου έχει πάει στο κεφάλι , τόση ωρα ανάποδα .

"Εε! Πανοοοο..." λέω παραπονιάρικα

"Τι?" Επιτέλους απάντησε 😪

"Ζαλιστηκα έτσι τόση ώρα , φτάνουμε?"

"Χαχαχαχαχα φτάνουμε φτάνουμε"

Ωραία γελάει...Με κάνει και εμένα να αρχίσω να γελάω όταν τον ακουω.

Πφφφ....βαρέθηκα...😪
Πάλι καλά έχει ωραίο κωλαράκι και έχω κάτι να κοιτάω 😂

Ανοίγει μια πόρτα και μπαίνει μέσα. Με αφήνει κάτω και αφού μπει κι αυτος την κλειδώνει.
Είμαστε στην μικρή αποθηκούλα που αφηνει η καθαρίστρια τις σκούπες.

Με κοιτάει μεσα στα μάτια και νοιώθω την θερμοκρασία να αυξανεται...
Ωχ Θεε Μ! Αρχίζω να νιώθω ένα άγχος πάλι...
Βρίσκεται τόσο κοντά μου και για κάποιο λόγο με επηρεάζει. Οι ανάσες μου ακούγονται σε αυτόν τον μικρό χώρο και το στήθος μου ανεβοκατεβαίνει. Ο τρόπος που με κοιτάει στα μάτια με κάνει να καίγομαι. Νιώθω τα μάγουλα μου να έχουν πάρει φωτιά μόνο από το βλέμμα του.
Μάλλον το κατάλαβε και χαμογελάει.