*Feel me*

~Κεφάλαιο 22~

Με αυτά τα λόγια που του είπα με πιάνει από το χέρι και με σπρώχνει με δύναμη πάνω στον τοίχο.

"Άκου να σου πω!" Μου λέει άγρια "Όταν θα λέω κάτι θα γίνεται! Δεν θα με αναγκάζεις να το λέω δύο φορές , κατάλαβες;!!!!" Λεει σφίγγοντας μου το χέρι ενώ με έχει κολλήσει στον τοίχο.

"Τι θέλεις πια από εμένα;!! Έκανα αυτό που μου 'πες. Να κάνω σαν να μην έγινε τπτ χθες , Τώρα τι σε ενοχλώ; Αυτό που θέλεις κάνω! " λέω με στεναχωρημένη φωνή, δεν εχω όρεξη Ούτε να φωνάξω.

"Τι θέλω απο εσένα;! Θες να σου πω; Δε θέλω να σε ξαναπλησιάσει αυτός ο φλώρος! Μου την δίνει στα νεύρα και θα τον πλάκώσω στις γρήγορες. "

"Τι σε νοιάζει εσένα; Ότι θέλω θα κάνω! Δεν σε αφορά και δεν έχεις κανένα δικαίωμα να μου λες τι θα κανω στη ζωή μου!"

"Νομίζεις! Δεν θελω να τον βλέπω δίπλα σου και αυτό θα γίνει. Εγώ αυτό που θελω το κάνω. "

"Γιατί να μην είναι κοντά μου ; Δεν σε καταλαβαίνω. Ζήτησες να ξεχάσουμε ότι έγινε, οπότε από εδω και πέρα εγώ θα κάνω ότι θέλω. Κοίτα εξαιτίας σου πως είναι ο λαιμός μου! Έχω γίνει ρεζίλι, έχει γεμίσει ο λαιμός μου με σημάδια. " του λέω δείχνοντας τον λαιμό μου

"Τα οποία είναι πολύ ωραία και μπορώ να κάνω και περισσότερα.." λέει πονηρά

"Τι θέλεις πια!; Ειλικρινά δεν μπορώ να σε καταλάβω. Την μια στιγμή μου λες να κάνουμε σαν να μην έγινε τίποτα και την άλλη μου μιλάς...εε...κάπως..." Λέω αμήχανα...
Αυτός κάθεται και σκέφτεται , εύχομαι να μπορούσα να δω τι σκέφτεται.

"Έχεις δίκιο...Απλά...πφφφφ...Ξέχνα το! Συγνώμη Ελπίδα , είμαι ένας μαλάκας και μισός." Λέει και εξαφανίζεται σε δευτερόλεπτα.

Τι συνέβει μόλις τώρα;

Αυτός ο άνθρωπος παίζει να είναι διπολικός , δεν μπορώ να τον καταλάβω.
Και εκτως αυτό τώρα έχασα και την πρώτη ώρα, αν πάω δεν θα με αφήσει να μπω.

Υπέροχαααα.

Βγαίνω έξω από τις τουαλέτες και πηγαίνω προς το προαύλιο. Κάποια παιδιά είναι έξω και παίζουν βόλεϊ, άλλα μπάσκετ, κάποια αγόρια Ποδόσφαιρο και μπορώ να διακρίνω από μακρυά τον Πάνο να κάθεται στο παγκάκι , κάνοντας το τσιγάρο του.
Φαίνεται τόσο ήρεμος...

Ελπίδα φτάνει! Μην τον κοιτάς άλλο!

Καλύτερα να φύγω γιατί παίζει να έχω καρφωθεί...

Ξαναμπαίνω μέσα και κάθομαι σε ένα παγκάκι περιμένοντας να χτυπήσει το κουδούνι.