*Feel me*

~Κεφάλαιο 21~

Είναι πλέον πρωί. Οι ακτίνες του ήλιου μπαίνουν μέσα στο δωμάτιό μου και θέλω να μείνω για πάντα στο κρεβάτι.
Γιατί να υπάρχει το σχολειοοοοο;;;;

Σηκώνομαι και πηγαίνω να ετοιμαστώ. Χθες το βράδυ με το ζόρι κοιμήθηκα. Ήμουν αρκετά στεναχωρημένη...
Πάνε όμως αυτά τώρα.

Αφου εχω ετοιμαστεί , κατεβαίνω κάτω να δω τι γίνεται.

"Καλημέραααα" λέει ο Χάρης

"Μέρα " λέω και ανοίγω την πόρτα για να φύγω

"Ε! Γιατί τόσο βιαστική;" με προλαβαίνει η φωνή του Χάρη

"Χάρη , Δεν εχω όρεξη πρωί πρωί, τα λέμε στο σχολείο " λέω και κλείνω την πόρτα.

Περπατάω προς το σχολείο και το μυαλό μου είναι συνέχεια στον...

Πφφφφφ...! Δεν είναι πολύ άσχημο να σκέφτεσαι κάποιον συνέχεια , ενώ ξέρεις ότι δεν πρέπει;

Γιατί υπάρχουν οι σκέψεις ρε φιλε; 😔

Χωρίς να το καταλάβω είχα φτάσει στο σχολείο. Η Αγγελική δεν ήταν εκεί...Μονο τον Λευτέρη είδα.

"Καλημέρα " λέει ο Λευτέρης με ένα χαμόγελο

"Μέρα" λέω δίχως ίχνος χαμόγελου

"Τι εγινε;;"

"Τίποτα μωρε...απλα Δεν έχω πολύ όρεξη...ειναι Και πρωί " λέω προσπαθώντας να τον πείσω .
Δεν είναι ότι δεν τον εμπιστεύομαι, απλά αυτό που έγινε χθες θέλω να το συζητήσω μόνο με την Αγγελική που είναι και κορίτσι.

"Αχααα...μαλιστα..."

"Ή Αγγελική που ειναι;"

"Δεν ήρθε σήμερα , είπε ότι δεν ένιωθε πολύ καλά "

"Ααα κρίμα " λέω στεναχωρημένα

Με την άκρη του ματιού μου βλέπω τον Χάρη και τον Πάνο που κάθονται σε ένα παγκάκι. Πολυ γρήγορα πήγαν κοντά τους και οι άλλοι της παρέας τους και μαζί με αυτούς και κάτι πουτανάκια....😒😒

Τελικά έκανα το μεγαλύτερο μου λάθος! Δεν έπρεπε χθες να δω αν μπορώ να επηρεάσω τον Πάνο. Πόσο ηλίθια είμαι πια;
Αυτός είναι αγόρι...και τα αγόρια ειδικά σε τέτοια ηλικία , έχουν άλλα στο μυαλό τους. Πόσο χαζή ειμαι;
Πφφ...
Τέρμα όμως. Είπαμε τελείωσε.

Το κουδούνι χτυπάει και μπαίνουμε όλοι στις τάξεις μας.

Εγώ κάθομαι μόνη στο θρανίο με το μυαλό μου να βρίσκεται σε άλλο κόσμο.

Ο καθηγητής μπαίνει κι από πίσω εμφανίζεται ένα παιδί.

"Γεια σας παιδιά!" Λεει ο καθηγητής "Από εδώ ο καινούριος σας συμμαθητής ο Νικόπουλος Σταύρος"