*Feel me*

~Κεφάλαιο 17~

Περπατάμε προς το σπίτι πιασμένοι χέρι-χέρι.
Έχω κάτι απορίες , οπότε είναι ευκαιρία να μάθω κάποια πράματα και να σπάσω αυτήν την αμήχανη σιωπή που υπάρχει.

"Πάνο;"

"Τι;"

"Με τον Χάρη πως γνωρίζεστε? Αφού εσύ δεν είσαι από εδώ , πώς γνωρίζεστε;" ρωτάω αυτό που αναρωτιέμαι αυτές τις μέρες .

"Λοιπόν...Κοίτα...Εγώ μετακόμισα εδώ πέρα. Θα πηγαίνω εδώ σχολείο αφού έφυγα από εκεί που έμενα.
Με τον Χάρη είμαστε φίλοι εδώ και 4 χρόνια. Βασικά όχι απλά φίλοι , κολλητοί θα έλεγα. Τον έχω σαν αδερφό μου!
Επίσης με τον αδερφό σου βγαίναμε σχεδόν κάθε μέρα , απλά όχι εδώ πέρα. Σε άλλες περιοχές πηγαίναμε."

"Αααα....κι εγώ πως δεν σε ήξερα? "  ρωτάω

"Εε...Δεν έτυχε να έρθω καθόλου..Αλλά ήρθα τώρα , δεν με θες?" Ρωτάει και με κοιτάει πονηρά στα μάτια .

Τώρα εγώ τι να απαντήσω? 

"Σε Θέλω ρε κολλητέ" λέω λίγο αμήχανα

Στο πρόσωπο του δημιουργείται ένα χαμόγελο.

Ξαφνικά στο μυαλό μου έρχονται κι άλλες ερωτήσεις.

"Δηλαδή εσύ είσαι στην ηλικία του Χάρη ;" ρωτάω

"Εμμ...βασικά όχι...Τον περνάω ένα χρόνο , αλλά έμεινα και τώρα ξανακάνω την τρίτη Λυκείου" μου λεει

"Αααα , εγώ νόμιζα έχετε ίδια ηλικία "

"Όχι ρε μικρή" λέει και χαμογελάει

"Δεν είμαι μικρή!  Με περνάς 3 χρόνια μόνο. " 

"Είσαι μικρή" επιμένει

"ΔΕΝ ΕΊΜΑΙ " λέω πεισματικά

"Είσαι!"

"ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ!!"

"Είσαι! Και μάλιστα πολύ μικρή"

"ΔΕΝ ΕΊΜΑΙ ΕΊΠΑ!"

"Είσαι λέμε! Δεν θα το πω 100 φορές , είσαι μικρή"

"ΔΕΝ ΕΙΜΑΙΙΙ!!" λέω ενώ κρατάω το χέρι του και  το σφίγγω ασυναίσθητα από τα νεύρα μου .
Τον κοιτάω μέσα στα μάτια με όλο τον εκνευρισμό και την ένταση που έχω.

Ενώ κοιτιόμαστε λέει σιγανά               "Μ' αρέσει όταν νευριάζεις..." χαμογελώντας στο τέλος της πρότασης.

"Εμένα πάλι δεν μ' αρέσει όταν με νευριάζουν"

"Χαχαχα έχεις πολύ πλάκα..." λέει

"Ναιιιι πάρα πολύ!" Λέω ειρωνικά

Ούτε κατάλαβα πότε φτάσαμε σπίτι. Ανεβαίνουμε τις σκάλες για το σπίτι και πρώτη περνάω εγώ για να ξεκλειδώσω την πόρτα. Μπαίνουμε μέσα και βλέπουμε έναν Χάρη να έχει ξαπλώσει στον καναπέ.