*Feel me*

~Κεφάλαιο 44~

Όλα γύρω είναι βρώμικα. Οι τοίχοι, το πάτωμα, κάτι σπασμένα ράφια...
Κατευθυνόμαστε προς μία αποθήκη και μπαίνουμε μέσα.
Για την ακρίβεια δεν μοιάζει για αποθήκη αλλά για αποδυτήρια. Δεν βρίσκεται κανεις εδω , μόνο εγώ και ο Πάνος.

"Ελπίδα Θα μείνεις εδώ. Είναι επικίνδυνα! Σε παρακαλώ μην βγεις , δεν θέλω να σε δουν." Λέει.
Ο Πάνος πρώτη φορά μου φαίνεται τόσο σοβαρός και αγχωμένος.
Σχεδόν ποτέ δεν αγχώνεται και επίσης, ποτέ δεν είναι σοβαρός!

"Πφφφφ...καλά. θα σε περιμένω εδώ , απλά μην αργήσεις. Δεν θέλω να είμαι μόνη. Αν έρθει κανείς τι θα κάνω?" Ρωτάω ενώ σταυρώνω τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου.

"Δεν θα 'ρθει. Κανείς δεν έρχεται εδώ. Όλοι θα είναι πάνω Και θα βλέπουν τον "αγώνα". Λέει και βγάζει το σακάκι του. Έρχεται κοντά μου και το περνάει γύρω μου. Με κοιταζει μέσα στα μάτια με μια ανησυχία.
Τοποθετεί το χέρι του στο μάγουλό μου και απλά με χαϊδεύει.

"Ελπίδα..." ψιθυρίζει και κλείνει για λιγο τα μάτια του. "Αυτοί οι άνθρωποι κουβαλάνε όπλα μαζί τους." Λέει και παγώνω στη θέση μου.
Τι εννοεί οπλαααα???
Κανονικά? Με σφαίρες???? Τα χρησιμοποιούν κι ολας?

"Όπλα? " ρωτάω όσο πιο δυνατά μπορώ, αλλά η φωνή μου είναι αδύναμη.

"Μην φοβάσαι , εγώ είμαι εδώ. Δεν θα αφήσω κανέναν να σε πειράξει. Αυτό στ' ορκίζομαι!!" Λέει. Μου δίνει ένα φιλί στο μέτωπο και με χώνει στην αγκαλιά του.

"Δεν φοβάμαι.." λέω σιγανά

"Ίσως δεν ήταν καλη ιδέα να σε φέρω εδώ, αλλά δεν θέλω να σου κρύβω άλλο πράγματα. Όχι άλλα μυστικά. " λέει χωρίς να κάνει κίνηση να με βγάλει από την αγκαλιά του.

Δεν προλαβαίνω να μιλήσω και ακούγονται κάτι κορνες απο πανω.

"Θα γίνει κανένας γάμος? " ρωτάω τον Πάνο κι αυτος γελάει.

"Είναι το σήμα ότι θα αρχίσει ο αγώνας ρε χαζή." Λέει και γελάω με την ανοησία που είπα.

"Τότε μάλλον να πηγαίνεις....Φτάνουν οι γλύκες! Πολυ ρομαντικός μας βγήκες..." λέω ειρωνικά

Η αλήθεια είναι πως φοβάμαι. Όχι για εμένα, αλλά για τον Πάνο...Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να πάθει κάτι!

Με βγάζει από την αγκαλιά του και φεύγει κατευθύνοντας προς την πόρτα. Πριν την ανοίξει στέκεται μπροστά της.

"Πάνο;..." λέω και γυρίζει να με κοιτάξει. "...Να προσέχεις."
Μου χαμογελάει και κουνάει το κεφάλι του καταφατικά.
Ανοίγει την πόρτα και φεύγει.
Και τώρα μόνη.
Για πόση ώρα;

Είμαι ακόμα με το φόρεμα από τον χορό των τελειοφοίτων και το σακάκι του Πάνου, μέσα σε μια αποθήκη μόνη.
Ζητωκραυγές και κόρνες ακούγονται από πάνω. Τα χειροκροτήματα ηχούν στ αυτιά μου πολύ δυνατά.
Λογικά ήρθε η νύφη. Σκέφτομαι και χαμογελάω μόνη μου.
Ντάξει ειμαι και λίγο forever alone✌ κακό είναι?

Πω ρε ειμαι περίεργη να δω τι γίνεται...
Θα ήθελα τόσο πολύ να είμαι πάνω και να βλέπω πως τρέχει ο Πάνος. Είμαι σίγουρη μπορεί να τρέξει παραααα πολύ γρήγορα...
Θυμάμαι την πρώτη μέρα που τον γνώρισα. Με τα μαύρα του ρουχα , τα υπέροχα μάτια του...ΟΤΑΝ ΜΕ ΤΡΌΜΑΞΕ Ο ΗΛΊΘΙΟΣ!!!😒
Που με εβαλε μεσα στο αμαξι και αρχισε να φεύγει...Τότε δεν φανταζόμουν ότι θα είμαι σε αυτήν την θέση τώρα.

Θέλω να πάω να τον δω!!
Αλλά μου είπε ότι κουβαλάνε όπλα..
Κι αν πάθει κατι;
Μήπως κουβαλάει κι αυτος;...
Αλλά ακόμα και να κουβαλάει, δεν τον φοβάμαι.
Τώρα που το σκέφτομαι...μπορω να πάω να δω τι γίνεται και να μην με δουν. Αφού είμαι πολύ προσεκτική , όλοι το ξέρουν αυτό.
Να παω;
Αλλά..αν με δουν;
Αμάν ρε Πάνο δηλαδή! Βαριέμαι εδώ πέρα μόνη.

Εντάξει το αποφάσισα. Θα πάω.

Ανοίγω όσο πιο σιγά και αθόρυβα μπορώ, την πόρτα και βγαίνω έξω.
Οι φωνές ακούγονται από πανω Αλλά δεν βλέπω σκάλες. Ακολουθώ τον μακρύ διάδρομο και βγαίνω σε έναν ανοιχτό χώρο όπου πιο πέρα υπάρχουν σκάλες.
Ανεβαίνω γρήγορα γρήγορα και αυτό μου βλέπω με αφήνει άφωνη.
Υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι γύρω από δυο αμάξια και φωνάζουν.

Διακρίνω τον Πάνο να βγαίνει χαρουμενος από το αυτοκίνητο και τρέχω κοντά του. Λογικά εκεί ήταν ο τερματισμος.
Με το που με βλέπει, το πρόσωπό του σκοτεινιάζει.
Με γοργό ρυθμό έρχεται και με τραβάει από τον αγκώνα προς τα πίσω.

"Π-Πάνο...με π-πονάς" λέω προσπαθώντας να σπρώξω το χέρι του.

"Σκάσε Ελπίδα! Σου ζήτησα να μείνεις στην αποθήκη και δεν μ άκουσες, τι δεν καταλαβαίνεις!!; Γιατί είσαι τόσο πεισματάρα ρε πουστη μου!" Λέει και με τραβάει ακόμα προς τις σκάλες.

Ξαφνικά ακούγεται ένας δυνατός πυροβολισμός και ο Πάνος με βάζει στην αγκαλιά του. Οι χτύποι της καρδιάς μου αυξάνονται και η ανάσα μου βγαίνει ακανόνιστη. Ποιον πέτυχε η σφαίρα? Είμαι ζωντανή? Ο Πάνος? Είναι Καλά?
Όλα γύρω μου σκοτεινιάζουν και τα πόδια μου δεν με κρατάνε άλλο.
"Πάνο μην μ αφήνεις.." ψιθυρίζω αδύναμη

Γειαααα Σας!💕💕💕
Ελπίζω να σας άρεσε αν και δεν ήταν πολύ μεγάλο.
Άργησα πάρα πολύ να ανεβάσω αλλά το καλό είναι οτι ανέβασα.❤
Πείτε μου την γνώμη σας πως σας φάνηκε 💗💗💗