*Feel me*

~Κεφάλαιο 3~

Κλειδώνει το αμάξι. Βγάζει ένα σχοινί και πάει να μου πιάσει τα χέρια , αλλά εγώ τραβιέμαι.

Τα χαρακτηριστικά του αγριεύουν. Σηκωνεται απο το κάθισμα και προσπαθεί να μου πιάσει τα χέρια. Αντιστέκομαι. Τον βαράω με όση δύναμη έχω άλλα αυτός τίποτα. Νευριάζει ακόμα περισσότερο. Πέφτει πάνω μου και πλέον το σώμα του είναι κολλημένο πάνω στο δικό μου.
Με κοιτάει. Τα μάτια μου κολλάνε στα μάτια του. Κάτι συμβαίνει. Δεν φοβάμαι. Προσπαθώ να κοιτάξω αλλού. Έξω. Κάπου. Αλλά δεν μπορώ. Μόνο κοιτάω αυτόν . Τα βαθυά του μπλε μάτια. Δεν ξέρω τι γίνεται αυτήν την στιγμή. Δεν κάνει κανείς τίποτα. Ακούω φωνές μέσα στο κεφάλι μου. Τσιριδες. Κραυγές. Όμως στην πραγματικότητα...Δεν υπάρχει τπτ τέτοιο. Απόλυτη ησυχία.
Νιώθω τα μάτια του πάνω στα δικά μου και η αμηχανία κάνει την εμφάνιση της. Δεν καταλαβαίνω....

Αυτός ξυπνάει από τον ύπνο του. Και ένα χαμόγελο εμφανίζεται. Αμέσως όμως σβήνεται. Πλησιάζει τον λαιμο μου. Τι κανει? Μυρίζει το άρωμα μου. Η καυτή του ανάσα πέφτει πάνω μου και εγω ανατριχιαζω. Ανεβαίνει από τον λαιμό μου και κατευθύνεται στο αυτο αυτί μου.

"Τελικά αποφάσισα να μην σου δέσω τα χέρια" ψιθυρίζει στο αυτί μου.

Εγω ξεροκαταπίνω και συνεχίζω να μην μιλάω.

"Εκτως αν....δεν είσαι καλό κορίτσι τότε θα αναγκαστώ να στα δεσω" συνεχίζει να μιλάει στο αυτί μου ψιθυριστά. Σαν να είναι ένα απόρρητο μυστικό. Και δεν πρέπει κανείς να το ακούσει.

Δεν μιλάω. Απλά προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει και γιατί. Μου φαίνονται όλα τόσο περίπλοκα. Τόσο δύσκολα για να καταλάβω. Ακόμα και μια λέξη για να πω. Μου φαίνεται δύσκολο για να τη συλλαβίσω. Νιώθω σαν να πνίγομαι και να μου φωνάζουν όλοι κολύμπα. Μα..Πώς θα κολυμπήσω αν δεν μου έχει μάθει ποτέ κανείς το πως ; Εγώ φωνάζω για ένα σωσίβιο και οι άλλοι μου πετάνε πέτρες για να βουλιάξω.

Αυτός σηκώνεται από πάνω μου. Κάθεται στην θέση του οδηγού. Βάζει μπρος και φεύγει. Που πάμε? Ποιος είναι? Οι ερωτήσεις φωνάζουν από μέσα μου αλλά εγώ δεν μιλάω. Σαν να μου έχουν πάρει την φωνή. Δεν έχω φωνή. Νιώθω σαν μια κούκλα που την κάνουν ότι θέλουν και δεν μπορεί να μιλήσει , να παραπονεθεί , να κλάψει.
Σαν ενα παιχνίδι. Που ότι και να το κάνουν δεν θα βγάλει φωνη για να μιλήσει. Όχι γιατί δεν θέλει. Αλλα γιατί δεν μπορεί.

Οδηγάει. Τον παρατηρώ. Φαίνεται να ξέρει τι κάνει. Τρέχει. Γιατί βιάζεται?
Μην τρέχεις τόσο! Του φωνάζω από μέσα μου , αλλά δεν μ' ακούει. Κανείς ποτέ δεν μ' άκουσε.
Τα άλλα αμάξια φαίνονται σταματημένα μπροστά μας. Προσπαθώ να κοιτάξω την ταχύτητα που τρέχουμε...Δεν βλέπω.
Αρχίζω να αγχώνομαι. Ένα φορτηγό πλησιάζει. Φοβάμαι. Σφίγγω με το χέρι μου την ζώνη και με το άλλο κρατάω το χερούλι που έχει το αμάξι.
Ρίχνω μια ματιά στο μέρος του. Είναι χαλαρός. Πώς μπορεί?
Κοιτάω με πόσο τρέχει. 205 🙈
Προσπαθώ να ηρεμήσω. Τον βλέπω από το πλάι του ματιού μου ότι με κοιτάει. Καλύτερα να κοιτάει τον δρόμο.Δεν θέλω να έχω κανένα ατύχημα.

"Ελπίδα φοβάσαι?" Με ρωτάει φυσιολογικά , χωρίς ειρωνία. Όπα! Ξέρει το όνομα μου??

"Π-πώς με ξες?" Ρωτάω τραυλίζοντας

"Θα καταλάβεις σε λίγο..." Μου λέει όλο νόημα. Δεν μ αρέσουν οι γρίφοι! Γιατί δεν μιλάει?
Δηλαδή τώρα με απήγαγαν και δεν θα ξαναδώ ποτέ κανέναν; Αρχίζω και σκέφτομαι λογικά. Με απήγαγαν μέσα στο πιο κοτσομπολικο χωριό? Πώς έγινε αυτό? Άλλες φορές δεν τους ξεφεύγει τπτ και τώρα δεν κατάλαβε κανείς τι έγινε? Και αν με σκοτώσουν? Αν με Βασανισουν? Τι θα κάνω?

Η ανησυχία άρχισε να διαγράφεται στο πρόσωπο μου. Αυτός με κοιτάει παραξενεμένος.

"Τι έγινε?" Ρωτάει ενώ κοιτάει μια εμένα και μια τον δρόμο

Εγώ δεν μιλάω. Συνεχίζω να αγχώνομαι και να κλαίω από μέσα μου. Δεν θέλω να πεθάνω!

"Ελπίδα!!" Φωνάζει

Τον κοιτάω. Μίλα Ελπίδα. Πες τις ερωτήσεις σου.

"Τι κάνω εγώ εδώ?" Λέω με σιγανή φωνή

Χαμηλώνει ταχύτητα και σταματάει στην άκρη.

"Φοβάσαι? " ρωτάει και βλέπω ότι συγκρατείται να μην γελάσει , που είναι το αστείο? Με χτύπησαν , με απείλησαν και με απήγαγαν και έχει το θράσος να με ρωτάει αν φοβάμαι?

"Τι έκανα και είμαι εδω?" Λέω νευριασμενα

"Θες να σου πω γιατί είσαι εδώ? " μου απαντάει με ερώτηση? Τι θέλει να κερδίσει με αυτό?

"ΝΑΙ! ΘΈΛΩ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ!" Λέω δυνατά!

"Ωραία λοιπόν...."