Different wolf {the lupa} = voltooid ✔️

27

Ik had gelijk. De volgende dag moest Ahren inderdaad weg.
Ik had mijn brieven aan Raven gegeven. Hij vertelde me dat hij ze vandaag nog zou sturen waar ik blij om was.
Ik zou proberen vandaag weer naar buiten te gaan maar ik was nog niet zeker.
Het was nu negen uur 's ochtends.
Ik lag op bed en bekeek het plafond grondig.
Mijn blik dwaalde regelmatig af naar het raam. Waardoor mijn huid tintelde.

Toen ik het niet langer uit hielt liet ik mezelf van bed af glijden en stortte me op Ahren zijn deur die gelukkig weer open was.
Ik liep regel recht naar het raam en trok hem open. Zonder ene aarzeling klom ik via de buis naar beneden tot ik met mijn platte voeten op de begane grond stond.
De wind voelde zalig in mijn gezicht. Ik hielt er van.
Van alles. Alles wat zich buiten me af speelde.
Ook al was het nog niet lang geleden dat ik naar buiten was geweest. Het voelde wel als een eeuwigheid.
Ik liet mezelf naar voor slepen en volgde het pad tot het grote gebouw niet langer meer in zicht was.

----

Mijn hoofd tolde.
Nadat ik die grote heuvel was afgerold was ik niet meer op gaan staan. Ik had mijn ogen toe geknepen en had me misselijk gevoeld.
Misschien was het toch niet zo een goed idee geweest om van een heuvel te rollen.
Dat had ik dan wel aan mijn wolfsgeest te danken!
Hij wou weer opstaan maar ik weigerde. Het was wel even genoeg geweest.

Boven dien was ik al de hele dag buiten en kon ik wel wat rust gebruiken.
Na enkele minuten stond ik weer op en liep terug over het zelfde pad van waar ik gekomen was.
Na een bezoekje aan de boom waar ik mijn kleren had gelegd liep ik snel terug naar Ahren zijn grote huis.

Ik was uitgeput. En toen ik het huis in beeld zag kwamen al de slechte herinneringen weer in me op.
De brieven. Khellam..
Ik huiverde bij de gedachte en sloot mijn ogen even.

Ik draaide me terug om naar de tuin. Als het een tuin was..
Er hing overal mist waardoor je niet erg veel kon zien. Het was een koude dag geweest vandaag. Maar ik had er niet veel van gemerkt aangezien ik zo hard liep dat het zweet over mijn rug druppelde.

Ik zuchtte nog een keer diep en stapte toen het pad af naar het huis. Het huis wat ik liever wou vergeten.. Waar ik liever niet meer binnen wou. Toch nadat Ahren tegen me had gelogen.

Toen ik aan de lange buis was aangekomen keek ik er even naar en beklom hem toen. Het voelde als een eeuwigheid voor ik Ahren zijn balkon had bereikt.

Het huis was groot. Dat was me al eerder op gemerkt. Maar als het zo groot was vroeg ik me af hoe het kwam dat ik overal zo snel kon geraken. Dus moest er toch wel nog meer zijn?

Zonder me er nog druk om te maken zette ik mijn voet op het koude steen van de muren. Ik zette me af en nam met mijn ene hand de reling vast en met de andere hielt ik me stevig vast.
Ik zwaaide mijn ene been over de reling en vervolgens de andere. En toen ik recht stond staarde ik nog een keer naar de plek waar ik juist van gekomen was.

De mist maakte alles wazig.
Ik hielt niet van mist. Ik werd er altijd bang van. Als ik niet goed kon zien. Dan dacht ik dat er plots iemand voor me zou verschijnen. Al was dat natuurlijk onzin.

Ik draaide me traag om.
En meteen verstijfde ik en zette ik een paar stappen terug in de richting van de paal waar ik juist omhoog was geklommen.
Ik slikte en opende mijn mond maar er kwam geen woord uit.
De twee ogen staarde me kwaad, maar toch verbaasd aan. Ahren..

Hey allemaal!
Dit boek is bijna uit.. Maar er komt zeker een nieuw deel! Later vertel ik er nog meer over. Hoe het gaat heten en zo een dingen!
En het spijt me dat ik op zo een spannend stuk stop maar ja 😂😂 allez joee.. Xx