Different wolf {the lupa} = voltooid ✔️

20

Bomen, planten, bloemen, stenen, beekjes, gras, natuur..

Al die dingen om me heen.. Ze voelde als, het leven..
De koude geur die ik in ademde en uit ademde. Het voelde zalig..
Ik wist niet hoelang ik niet meer buiten was geweest, maar ik wist wel dat ik het gemist had. Het ging zelfs zo ver dat ik mijn wolfsgeest niet meer kon bedwingen. Ik moest daardoor zo ver mogelijk van het grote huis weg zien te geraken. Terwijl ik zo snel als ik maar kon liep probeerde ik het uiteinde te vinden van de tuin. Maar dat leek er niet te zijn..

Toen ik ver genoeg was liet ik mijn wolfsgeest de vrije loop gaan.

Ik voelde hoe mijn nagels zich in zo een grote snelheid uit rekte dat er een pijnscheut door mijn vinger toppen ontstond. Ik voelde hoe alles groeide en ineen kromp. Ik voelde hoe ik op vier poten op het gras kwam te staan. Hoe er haar over heel mijn lichaam groeide en ik liet de pijn toe. Wetend dat het nog maar heel even zou duren. Mijn wolfsgeest schreeuwde van geluk, en ik van pijn. Toen ik dacht dat ik het niet meer aan kon stopte alles in een klap. De luide piep in mijn oren. De pijn die in mijn vingertoppen was. De brandende pijn in mijn ogen. Alles.

Ik merkte dat mijn zicht veel beter was geworden. Net zoals dat ik veel beter kon ruiken. Ik voelde het zachte gras onder mijn poten. En zonder dat ik maar kon reageren schoot mijn wolfsgeest in gang. Ik lette niet op voor wat hij deed.
Ik was te druk met om me heen kijken. Ik was te druk bezig met de natuur. Te druk bezig met de geur die zich verspreidde. En ik liet me mee voeren.
Al mijn angsten om betrapt te worden verdwenen.
De natuur deed iets met me waardoor ik niet helemaal weer helder kon denken. Ik vergat alles van de dagen ervoor. Alsof die er nooit geweest waren. En ik leefde..

Toen ik uitgeput was van het rennen liet ik mezelf neer zakken in het gras. Ik ademde zwaar en keek naar de lucht die nu een tint donkerder begon te kleuren.
Was ik de hele avond weg geweest?
Plots realiseerde ik me dat ik op dit tijdstip van de dag ongeveer eten zou krijgen. Daarom begon ik in een snelle pas terug te lopen.

Mijn hoopje kleren vond ik tegen een boomstam. Ik was blij dat ik het huis al in zicht zag en liet me achter de boom waar mijn kleren hadden gelegen in elkaar zakken.
In een keer had ik het gevoel dat de last van mijn schouders was gevallen en de kou drong mijn lichaam binnen. Ik voelde hoe mijn mensen vorm zich terug aan nam en ik glimlachte toen ik mezelf weer was.

Snel kleedde ik me om en begon het pad weer terug te volgen naar huis. Nu besefte ik hoe slecht mijn zicht was want toen ik Weer van achter de boom was verschenen kon ik niks meer zien van het grote huis.
Ik begon snel terug te lopen terwijl de lucht weer een tint donkerder begon te kleuren.

Toen ik het huis eenmaal duidelijk zag probeerde ik de buis waar ik eerder op was geklommen weer terug te vinden, en toen ik die eenmaal gevonden had leek ik verbaasd over hoe een hoge afstand dat was. Moest ik die beklimmen? Er leek geen andere manier te zijn dus begon ik met mijn tocht naar boven. En toen ik het juiste balkon vond zuchtte ik diep en begon er op te klimmen. Toen ik door de ramen keek zag ik dat het licht aan stond. De glazen deur stond op een kiertje zoals ik hem ook had gezet en de kamer deur was nog steeds op slot.

Toen ik binnen kwam werd ik overspoeld door een warme lucht. Wat me verschrikkelijk teleurstelde. Meteen begon ik de buitenlucht weer te missen.
Ik keek om naar het raam en staarde naar buiten. Kijkend naar de weg die ik gevolgd was.
Ik vroeg me af of iemand me gezien had. En als dat het geval was wist ik niet hoe ik het dan ooit nog goed moest maken..

Ik besefte me dat ik snel moest zijn en trok snel het raam toe. Ik liep door de kamer en wist tegen de punt van Ahren zijn bureau te botsen met mijn zij.
Ik beet op mijn lip om niet te gillen en plaatste mijn hand erop. Ik trok snel zijn kamer deur open en liep de gang op naar mijn eigen kamer.
Toen ik daar eenmaal was zuchtte ik diep en keek naar de plek waar de punt tegen aan was gebotst.

Ik kromp in een toen ik een diep bebloed putje zag en ik slikte vermoeid.
Het bloed stelpte uit de wond en er kwam geen stoppen aan. Ik wist niet eens of ik het wel kon overleven met zoveel bloed verlies.

Ik hielt er een zakdoek tegen aan tot het eindelijk wat minder was geworden en verzorgde het door er een helpende zalf op de smeren.
Toen ik klaar was met er een pleister over heen te plakken liet ik mezelf op mijn bed vallen.
En juist toen ik wat rustiger begon te worden werd er op mijn kamer deur geklopt.
Ik hoopte met heel mijn hart dat, dat mijn avond eten was. En ik had geluk want dat was inderdaad het geval.

'Sorry dat het zo laat is maar ik was de tijd uit het oog verloren.' De jongen die in de deur opening stond keek me glimlachend aan.

Oh daar ben ik je juist dankbaar voor..

Hij was knap. Zijn zwarte haar zat in de war over zijn hoofd. Zijn groene ogen vielen verschrikkelijk hard op wat hem iets raars gaf.. Maar toch was hij knap.

'Jij bent Raven toch? Dat eten dat je had gemaakt voor mij en Ahren dat was echt heel lekker! Je moet me eens leren koken zo.' Ik keek hem nu ook glimlachend aan.

'Vind u? Wel bedankt! U bent altijd welkom in de keuken hoor.' Hij schoof het kleine karretje met mijn eten erop mijn kamer binnen en bleef flink voor mijn deur opening staan.

'Dankjewel.' Plots herinnerde ik me dat ik hem niet zou mogen bedanken omdat, dat ongepast was dus hielt ik snel een hand voor mijn mond.

'Graag gedaan.' Zei hij met een grijns.

'Ik, kun je me alsjeblieft aan spreken met 'je' en niet met 'u' daar voel ik me nogal oncomfortabel bij snap je?' Ik beet op mijn lip en keek Hem doordringend aan.

'Ik kan het proberen, maar niet als Ahren er bij is. Dan ben ik er geweest.'

'Dank je Raven.'

Hij gaf me een knikje en liet me vervolgens alleen. Oh ja.. Nu had ik het weer gezegd! Damn it..

Ik keek naar de zilveren kar die nu in mijn kamer stond. Er stond een groot net zo zilver bord op met een grote schotel er over heen, ook van zilver..
Er lag bestek naast en een grote kan met water, en een glas.
Ik had geen honger, maar besloot wel te eten.
Ik was veel te deuk bezig met plannen voor mijn nieuw dagje natuur.. En Oh ik was er zeker van dat die nog ging komen!

Nieuw hoofdstukje! Wat denk jee? En wat vinden jullie van Ahren.. Vertrouwen jullie hem of niet? Ik weet nog niet zo zeker wat ik ervan moet denken..