Different wolf {the lupa} = voltooid ✔️

29

Hele dagen, hele weken zat ik op mijn kamer. Mijn raam was nog verder toe gespijkerd zodat ik geen buiten lucht meer kon zien. Isis wist me te vertellen of het dag of nacht was wanneer ze soms kwam kijken hoe het met me ging. Ik had niks meer van Ahren gehoord. Ik wist ook niet of mijn brieven al verstuurd waren of niet. Mijn eten werd gebracht door Raven. Maar hij weigerde met me te praten. Niemand praatte nog tegen me. Wanneer er iemand binnen kwam hielt hij of zij het hoofd gebogen. Ik vroeg me af of dat Ahren zijn idee was of niet.
De enige persoon die me nog durfde aan te kijken en af en toe een woord met me te wisselen was Isis. Ik had al dagen niet meer gesproken. En ik had amper een hap door mijn keel gekregen.
Ik wou het liefst zelfmoord plegen. En ik had ook de kans want er lagen hier wel duizenden dingen waar je dat mee kon doen.
Maar ik deed het niet.. Ik deed het niet om dat ik wist dat dit ooit over zou gaan. Ik wist dat Ahren uiteindelijk wel weer met me moest praten.
En toch speelde de gedachte van zelfmoord in mijn hoofd.
Ik had me zelfs al een paar keer durven snijden. Maar Isis was juist op dat moment binnen gekomen en heeft me kunnen tegen houden.
Sinds dien had ze altijd gevraagd of ik me weer had gesneden of niet. Maar dat had ik nooit meer gedaan.

Ik stond naast het dichtgetimmerde raam. Ik probeerde een spleet te vinden tussen het hout terwijl ik het uit een probeerde te trekken maar dat had geen zin.
Ik vermoede wel dat het dag was want er was een paar uur geleden nog ochtend eten langs gekomen dat ik had afgeslagen.

Ik zag er vermoeid uit. Donkere Wallen speelde onder mijn ogen en mijn huid leek zo bleek als een vampier. Af en toe kon ik een blos om mijn wangen vinden. Maar dat kwam dan omdat ik het koud had of omdat ik ziek was. Ik had al dagen een koortsachtig gevoel. Ik had zelfs al moeten overgeven. Ik had het een van de bedienden verteld maar die had er nooit iets aan gedaan.
En daarna was ik er nooit meer op terug gekomen.
Mijn haar zat vol klitten en ik had al meerdere dagen dezelfde kleding aan. Maar het kon me allemaal weinig schelen. Niemand keek toch naar me.

Ik was ook een keer flauw gevallen. En ik wist niet of dat kwam door het feit dat ik al dagen geen zonlicht meer had gezien. Of door het feit dat ik waarschijnlijk te weinig had gedronken.

Terwijl ik mezelf naar bed toe sleurde nam ik een van mijn geliefde boeken uit mijn ladekasten.
Ik was dood op. Ook al had ik nog maar net geslapen.

Ik sloeg de dekens over me heen zodra ik zat en bekeek het boek dat voor mijn neus lag. Ik had al mijn boeken die hier stonden al minstens 3 keer gelezen en je kreeg er wel genoeg van op den duur geloof me.
Mijn tv was uitgeschakeld. En heel af en toe sprong hij plots weer aan waardoor ik mijn kans greep. En dan sprong hij na een uur gekeken te hebben ook weer uit. het leek net een gevangenis. En ik had medelijden met de mensen die er heel hun leven moesten verblijven.
Ik slikte een paar keer en wou juist mijn boek open slagen toen de deur open ging en Isis erdoor verscheen.

'Luna? Het is nog maar drie uur 's middags hoor. U hoort nu niet in bed te liggen.' Ze deed de deur weer achter haar op slot. 'Boven dien zie je er vreselijk uit! Moet je niet is een keer onder de douche?'

Ik slikte. Isis wist dat ik geen antwoord zou geven dus liep ze zelf maar naar de badkamer en draaide de kraan open.

'Luna. Alsjeblieft. Stop met je zelf zo hard te kwellen.' Ze liep naar mijn bed toe en kwam naast me zitten. 'We weten dat dit moeilijk voor je is. Maar wat je hebt gedaan.. Ahren, het is onvergeeflijk voor hem.'

Ik had duizenden vragen maar ik stelde ze niet.

'Hij is er zelf net zo hard kapot van als jij. Hij heeft al dagen niets meer voor zijn werk gedaan. En hij doet zeer geheimzinnig. Elke avond rond acht uur verdwijnt hij plots. Naar buiten.. En dan blijft hij uren weg.' Isis keek me medelevend aan. 'Als ik kon zou ik dit alles opheffen. Maar dat kan ik niet.'

Ik keek Isis aan. Ze leek gebroken. En ik wou haar troosten, zeggen dat ze zich geen zorgen over me moest maken nog over Ahren. Zeggen dat ze gewoon weer haar normale zelf kon zijn, maar toen ik mijn mond opende kwam er geen woord uit.

'Ik laat tegen zes uur je avond eten brengen.' Vertelde ze me na een lange stilte. Isis stond geluidloos op en verliet de kamer.
Een klik galmde door mijn kamer om aan te tonen dat ze de deur op slot had gedaan en ik huiverde.
Ze had gelijk. Ik moest een keer douchen. En dat was dus precies wat ik ook ging doen.

Kreunend kwam ik overeind en strompelde ik naar de badkamer. Ik durfde mezelf niet aan te kijken in de spiegel dus deed ik dat ook niet en sprong ik in de douche.

Ik liet al het vuil van me af wassen. En ik probeerde al de sombere dingen die er waren gebeurd ook weg te laten stromen. Het was net of ik voelde me steeds weer lichter. En steeds ging het licht in mijn ogen weer wat feller schijnen. En ik had dan nog het gevoel dat het werkte. Ik vergat al de pijn. Ik vergat alles. Het was net of ik had het licht gezien dat je zag voor je dood.. Ik slikte een paar keer diep en liet me vervolgens op de grond zakken met het water dat over mijn hele lichaam stroomde.
En ik kwam er niet meer uit. Ik wou er niet meer uit komen. Ook al wist ik hoeveel water ik verspilde aan mijn ellendige toestand.

Ik ademde een paar keer heel diep en toen.. Toen begon ik te zingen.

Oke het einde komt nu steeds dichter in zicht! En ik heb nog steeds geen idee hoe ik mijn volgende boek ga noemen. Maar ik weet het je waarschijnlijk allemaal te vertellen in een apart deel.. Xx