Different wolf {the lupa} = voltooid ✔️

3

Ik voelde de koude bries is mijn gezicht blazen. Mijn voeten voelde koud en nat aan, ookal had ik schoenen aan. Ik keek rustig voor me uit. Nog maar 8 dagen, 8 dagen en dan zou ik eindelijk in contact komen te staan met mijn wolfsgeest. Hoe kon de tijd zo snel gaan.. Ik was bang, niet zomaar bang, maar echt bang, bang! Ik zuchte een paar keer diep. Straks zou ik mijn mate zien, straks zou ik eindelijk gekoppeld worden aan mijn mate, en ik kon niet wachten. Het liefst had ik nu al een mate gekregen zodat hij bij me kon zijn wanneer ik zou transformeren, maar dat kon niet. Nu toch niet meer..
Jaren geleden was dat nog mogelijk. Maar nu niet meer, het was afgeschaft omdat we tegnisch gezien nog mens zijn voor onze transformatie, dus is dat uitertsverboden. Zou je meteen weten wie het is? Of moet je hem eerst nog vinden.. Of zal dat me gezegd worden? Ik wist het allemaal niet meer.

Ik voelde hoe mijn voeten weer in beweging kwamen en liep langs verschillende huizen tot ik aan het eastern strand aankwam. Hier zat ik vaak in de zomer. Ik ging zitten en keek hoe de zon ten onderging. Iedereen staarde me weer eens aan. En ik werd er gek van. Maar echt gek! Ik stond op en zag een groepje jongeren me aankijken. Dit kon echt niet meer. Jaren had iedereen me zo aangekeken, alsof ik een stuk vuil was. Hoe on respectvol was dat zelfs? Ik slikte al mijn speeksel weg en keek zwaar om me heen. Hadden ze niets beters te doen?

'HET IS NIET OMDAT IK DE DOCHTER VAN DE ALPHA BEN DAT IEDEREEN ME AAN MOET KIJKEN!!' Schreeuwde ik bot.

Iedereen keek meteen weg. Ik werd rustiger en balde mijn vuisten. Meteen liep ik weg. Ik had me vernedert voor mijn eigen volk.. Al was het wel waar wat ik had gezegd was dit misschien toch niet de juiste zet geweest.. Had ik aardiger moeten overkomen? Wat had ik gedaan?!

➰

De rest van de dagen vlogen nog sneller voorbij dan anders. 5 dagen waren verstreken na dat ik zo was uitgevlogen. Maar het leek te helpen want niemand had me nog durven aankijken. Alsof ik zo luid was geweest dat heel het district me kon horen..
Met trilende handen trok ik een kruisje over de 4, nog 3 dagen.. Nog 3 lange dagen! Ik was blij dat de rest van de dagen zonder enige moeilijkheden waren verlopen. Ik hoopte dat mijn transformatie in alle rust kon gebeuren. Ook voelde ik soms al een beetje de pijn in mijn spieren. Alsof ze uitgerokken werden.

Ik zuchte en liep naar de woonkamer waar mijn moeder en vader in elkaars armen op de zetel zaten.

Ze glimlachte naar me.

'Gaat het lief?' Vroeg mijn moeder.

'Ja, nou ja het gaat wel..'  Mompelde ik.

'Het komt allemaal goed.' Ze glimlachte. Mijn moeder trok zich los uit de knuffel van haar en mijn vader en ging recht op zitten.

'Ja ik hoop het.' Ik glimlachte terug.

Snel liep ik naar de keuken en voelde plots een hevige steek in mijn hart. Ik schreeuwde het niet uit van de pijn, ik verroerde geen vin. Alsof ik een monster had gezien.. Of zou ik dan eerder achteruit deinzen? Ik slikte. Ik was de steek al gewoon geworden volgens mij. Maar het feit dat de pijn tien keer zo hard zou zijn wanneer ik zou transformeren kon ik niet verdagen.

'Gaat het?' Vroeg mijn vader fronsend terwijl hij langs me heen liep.

Ik schudde meteen mijn hoofd.

'Het doet pijn..' Mijn vader knikte.

Hij glimlachte flauwtjes naar mij.

'Bekijk het positief, binnen kort kan je nog sneller lopen dan het licht. En vrij lopen.. En Gaan en staan waar je wilt!'

Hij streelde zacht over mijn arm. Het voelde genietend, en ik werd er meteen rustig van.

Ik keek versufd voor me uit. Waarom kon het zo een pijn doen? Ik liet alles even los en zakte door mijn Knieën. Misschien had hij gelijk. Misschien moest ik het gewoon positief bekijken. Niet dat, dat zo gemakkelijk ging maar toch.

➰

Ik wist niet wat er allemaal zou gebeuren vandaag, het waren nog 2 dagen, die hopelijk snel voorbij zouden gaan.

Het kloppen in mijn hart werd met de dag erger, en ik voelde de pijn al een beetje meer. Mijn ouders waren constant bij me, ze hadden me beloofd dat ze me niet zouden verlaten. Ook waardeerde ik het heel erg dat ze dit allemaal voor mij deden. Ik was bang, maar nu zelfs nog banger als gisteren. De kamer draaide de hele tijd en ik werd gek van deze kille ruimte. Maar ik moest nog even volhouden. En dan zou al die pijn verdwenen zijn..

Nog even, nog maar heel even!

➰

Nog 1 dag, ja nog maar 1 dag. De pijn is er nu echt wel. En het zweten stopt maar niet. Die ochtend had ik zelfs mijn moeder gevraagd om een kruisje te trekken door de 2. Ze had het dan ook met al de liefde willen doen.

Morgen zou dit eindelijk gebeuren.

Vandaag moest ik in de kelder overnachten, ze zeiden dat ik het maar nooit kon weten. Ik gaf ze ook gelijk maar zag er best wel tegen op. Waarom zou je in zo een natte vieze kelder willen slapen..

Mijn moeder had me gelukkig beloofd bij me te blijven, dus daar rekende ik ook op.  De angst kwam steeds dichter bij. Mijn moeder keek me glimlachend aan en gaf een kus op mijn wang.

'Hey schat, alles komt goed. Er is trouwens nog wat dat je moet weten..' Mompelde ze.

Ik knikte en luisterde met alle aandacht die ik haar kon schenken.

'Zodra je bent getransformeerd hebben we besloten tijdelijk in het roedelhuis te gaan wonen.' Begon ze. 'Het zal ons goed doen. Vader moet nog veel dingen regelen. Jij kunt mensen leren kennen en wie weet o wie weet is jou wederhelft daar wel ergens. En ik moet ook nog zaken afronden.'

Ik knikte.

'Ik begrijp het. Maar jullie weten dat ik niet van drukte houd dus zorg ervoor dat het kalm blijft!' Zei ik redelijk egoïstisch.

Dat hoorde waarschijnlijk bij het process.

Ze glimlachte en gaf me een kus.

'Maar geen zorgen we doen het rustig aan.'

--

Die avond was het net of ik ergens ging logeren. Ik maakte een tas met kleren en spullen voor de nacht, en ik nam een slaapzak en een matras mee.

Gelukkig was er in de kelder een licht en was het er helemaal niet zo smerig als je, je zou voorstellen.
Ik besloot mijn bed ergens in een hoek op te maken. En mijn moeder besloot dan gelijk om naast mij te komen liggen.

Eerlijk gezegd vond ik het best wel gezellig.. Buiten het feit dat ik morgen met mijn wolfsgeest in contact zou komen...

Ik bereide me voor op alles wat ik zou tegen komen. En viel vervolgens met alle stres nog in mijn lichaam in slaap..

Oke volgens mij was dit een redelijk saai deel, maar nu!! Nu gaat alles gebeuren dus berijd jullie voor op fun. XD