Different wolf {the lupa} = voltooid ✔️

37

De deur zwaaide met een klap open. Een steek ging door mijn lichaam en ik verstijfde helemaal. Ik merkte dat Raven voor me kwam staan en zijn kin ophief. Ahren kwam door de voordeur gelopen. In een simpele beweging draaide hij zich naar ons toe.

'Luna.' Gromde hij.

Ik deinsde achteruit.
En toen ik zag dat er nog veel meer mensen uit de deur gelopen kwamen wist ik meteen dat dit altijd al de bedoeling was geweest.
En zeker. Zeker toen ik Isis ook zag verschijnen.

'Isis?' Ik keek haar fronsend aan.

'Het spijt me Luna.' Fluisterde ze, voor ik en Raven in gang schoten en begonnen met Rennen.

Ik had nooit gedacht dat ik ooit letterlijk zou rennen voor mijn leven. Maar dat was nu wel het geval.
Toe ik achter me keek zag ik dat de rest zijn of haar achtervolging ook al in gang had gezet. Ik rende zo hard als ik kon en probeerde Raven bij te houden. Mijn hart klopte als een gek en mijn knieën knakte. Maar ik probeerde alles te negeerden en me te concentreren op de werkelijkheid.

Zweet droop over mijn voorhoofd. Een echo van stemmen galmde door mijn hoofd. Iedereen schreeuwde door elkaar heen en ik volgde Raven. Hij liep een stukje voor me en haalde mijn blik geen een keer van hem af. Bang dat ik hem kwijt zou raken.
Ook al was ik bang dat iemand me vast zou grijpen langs achter. Ik probeerde mijn best te doen. Te krijgen wat ik wilde krijgen. Vrijheid..
Angst viel over me heen en mijn ogen prikkelde door de wint die in mijn gezicht blies.

gedaantes rende achter me aan. Maar ze waren nog te ver om te zien met hoeveel ze waren. Een twintig of dertig tal misschien.
Ik probeerde al de takken die op de grond lagen als verloren zielen te vermijden en oogde voor me uit naar Raven die in een diverse snelheid voor me liep.
Hij schreeuwde wat naar me tussen al de andere door maar ik kon niet horen wat hij zei. Misschien mijn naam?

Ik wist niet of ik het nog lang kon volhouden om zo hard te lopen maar deed mijn best.

Een pijn scheut trok door mijn spieren en de kramp kwam steeds feller aan.
Ik wist dat als ik door zou blijven lopen hij uiteindelijk weg zou gaan maar ik merkte er niets van.
Ik hijgde als een gek. Plots herkende ik het hier weer. We waren bij de heuvel. Waar ik ooit eerde was afgerold en vervolgens had gedacht dat dit het slechtste idee aller tijden was.
Maar dan had ik nu volgens mij het record verbroken..

Raven begon de heuvel te beklimmen en ik volgde hem en deed mijn best niet uit te glijden over de modderige stukken.
Toen ik achter me keek zag ik hoe dichtbij de achtervolgers nu waren en mijn ogen werden groter.
Het waren er geen twintig tallen.. Ook geen dertig tallen. Het waren er honderden.

Ik kon niet eens geloven dat er zoveel mensen in het roedel huis konden wonen. En bedacht me ineens dat het daarom kwam dat Verschillende mensen in het huis van Ahren overleefde.

Met een ruk werd ik wakker uit mijn gedachten. Ik besefte me dat ik bijna op de top van de heuvel was geraakt.
Toen ik beter keek merkte ik me nog iets op.. Ik was Raven kwijt.

---

Nog meer angst viel over mijn schouders als een last. En toen ik de top van de heuvel bereikte hoopte ik Raven er van af te zien lopen maar dat was niet zo. Er was niemand die over de heuvel heen liep.
Ik stopte abrupt met lopen en keek om me heen maar vond geen enkele glimp op. Een luide schorre schreeuw kwam mijn mond uit en ik riep zo hard als ik kon Raven zijn naam.
Maar ik stopte meteen toen twee sterke armen me vast grepen en naar zich toe trokken in de meest pijnlijke greep die ik ooit had gevoelt.