Stone Cold

Éen

Eenzaam.

Eenzaam loop ik door de school.

Hulpeloos opzoek naar de aula.

Totdat ik een hand op mijn schouder voel.

Ik draai me om.

Een jongen staat recht voor me.

Ik kijk hem vragend aan.

'Zou je bij ons willen eten?'

Zijn vraag gaf me een fijn gevoel van binnen.

Het gevoel,

alsof ik niet alleen ben.

Ik knik.

Ik probeer niet te enthousiast over te komen.

Vanwege het feit dat ik deze keer niet alleen ben.

Ik loop met hem mee naar een tafel.

Aan de ene kant zitten twee meiden.

Ze zien er vriendelijk uit.

Tegenover de twee meiden zit een jongen.

Zijn azuurblauwe ogen keken me goedkeurend aan.

Ik keek naar de grond.

Wetend dat ik anders boos zou worden.

Vanwege het feit dat hij me vergeten is.

Hij is me vergeten.

Hij, de jongen met de azuurblauwe ogen,

is me vergeten.