Stone Cold

Vijfenveertig

De volgende dag lukte het niet.

Huilen.

Mijn tranen waren op.

Ook had ik last gekregen van mijn rug. 

Dat was enkel lichamelijk.

Mentaal was het een ander verhaal.

Ik had last van de donkere gedachtes die maar door mijn hoofd blijven zweven.

Telkens blijf ik vastlopen.

Elke keer speelt zich een ander fragment af in mijn hoofd. 

Altijd ben ik net voor het eind wakker.

Nooit maak ik het eind mee.

Voor ik mijn ogen open, 

stoppen mijn gedachten altijd bij het feit dat ik alleen ben.

Wanneer ik ontwaak uit mijn slaap onthoud ik normaal gesproken alleen maar de eenzaamheid.

Maar deze keer was het anders.

Vandaag werd ik niet wakker als een zombie.

Nee, vandaag werd ik wakker vol nieuwe moed.

Vandaag zou ik mijn grenzen gaan verleggen.

Ik zal naar buiten gaan.

Mijn eerste stap buiten de deur sinds tijden.

Frisse lucht.