Stone Cold

Vierentwintig

Ik voel me laf.

Ik ben te laf om hem vrij te laten.

Ik ben te laf om hem te straffen.

Te straffen voor zijn daden.

Ik zou hem graag willen straffen, eerlijk waar. 

Ik wil hem laten zien wat hij heeft aangericht.

De onzichtbare littekens wil ik hem tonen.

Telkens worden de wonden weer opengehaald.

Ooit zouden de wonden littekens nalaten. 

Je zou denken dat je de wonden zou kunnen hechten.

Dat is echter onmogelijk.

Want de wond is niet te zien.

De wond zit binnenin mij

Het doet verschrikkelijk veel pijn.

Misschien ben ikzelf de wond wel.

Een lelijke wond.

Die bij elke keer openkrabben lelijker wordt. 

Ik krab mezelf kapot.

Ik maak mezelf kapot.

Aan de gedachte dat hij misschien nog van me houdt.

Vroeger zei hij dat hij van me hield.

Ik houd me nog steeds vast aan het idee.

Het idee dat hij van me houdt.

Ik heb geen enkel idee of het echt zo is.

Maar ik vind het een fijn gevoel.

Was het maar echt zo.

Hield hij maar echt van me.

Niet van mijn lichaam,

gewoon van mijn persoonlijkheid.