Stone Cold

Drieënvijftig

Ik schrok.

Ik zag je naam in de titel van een overlijdensbericht staan.

Ik kon het niet geloven.

Ik meen het, 

ik had me nooit durven voor te stellen hoe het zou zijn als jij er niet meer bent.

Vlug ga ik aan de keukentafel zitten.

Met mijn vingers ga ik opzoek naar het aangegeven pagina nummer.

Hebbes.

Ik had het goed gezien.

Een grote foto van jou siert de helft van de pagina.

Je lach.

Ja, dit was zeker een overlijdensadvertentie.

Ik huilde.

Niet wetende wat de oorzaak was van je plotselinge verdwijning van de aarde.

Toch voelde het alsof mijn hart eruit gerukt werd.

Ondanks dat ik afstand van je genomen had,

deed dit schokkende nieuws me toch echt meer dan ik vooraf verwacht zou hebben.

Wat zou je doen als je wist dat ik er kapot van ben?

Dat ik er kapot van ben dat je weg bent?

Wat zou je dan doen?

Zou je schreeuwen?

Zou je me kussen?

Zou je me zeggen dat je me gemist had?

Misschien was alleen gelukkig zijn toch niet zo geweldig.