Niet wetend wat ik moet doen kijk ik de aula rond.
Om vervolgens mijn ogen weer op de mensen aan de tafel waar ik aan zit te richten.
En om dan iedereen zorgvuldig in me op te nemen.
Niet wetende dat hij me bekijkt.
Dat hij elk detail van mij in zich opneemt.
Ik kijk hem aan in zijn ogen.
Zoekend of naar een deel van herkenning in zijn ogen als hij mij ziet.
Maar nee, hij herkent me niet meer.
De jongen met de azuurblauwe ogen herkent me niet meer.
De jongen met een hart van vuur,
herkent me niet meer.
JE LEEST
Stone Cold
Short StoryZijn azuurblauwe ogen die mijn groene ogen vinden. Hij kijkt me aan. Zijn blik vol lust. Wat er toen gebeurde zal ik nooit vergeten. Zijn grijns gaf me rillingen. Die vieze grijns. ...
