Stone Cold

Vierendertig

hij. 

Ik vraag me af.

Af hoe ik mijn excuses kan aanbieden.

Of het nog wel zin heeft.

Maar nooit geschoten is altijd mis.

Dus ik stap op mijn fiets.

En ik fiets naar het vlakbij gelegen dorpje.

Haar woonplaats.

Uiteindelijk stop ik voor een huis.

Haar huis.

Voorzichtig stap ik af en loop ik naar de voordeur.

Mijn ogen glijden over de muren naast de voordeur.

Op zoek naar de deurbel.

Gespannen druk ik op de deurbel.

Vervolgens hoor ik iemand de deur aflopen.

Ik hoor dat de deur van het slot wordt gehaald.

De deur wordt geopend.

Haar groene kijkers kijken mij aan.

Tranen vormen zich in mijn ogen.

Voorzichtig kijk ik haar aan.

Haar ogen bekijken mij met een bezorgde blik.

Vervolgens laat ik mijn ogen naar beneden afglijden.

Naar haar handen.

Haar gebalde vuisten.

Ze houdt zich in.

Wil me helpen.

Maar kan het niet.