Stone Cold

Veertig

Hij

Minuten streken in een tergend langzaam tempo voorbij.

Geen van ons sprak.

Woorden kwamen op in ons hoofd, 

maar verdwenen daarna net zo snel.

De pijnlijke stilte werd onverdraaglijker. 

Al leek het alsof ik de enige was die last had van deze stilte.

Zij leek er geen enkele moeite mee te hebben.

Na een stilte die een eeuwigheid leek te duren,

was ik de eerste die sprak.

"Gaat alles wel, Lente?"

Ik sprak de woorden behoedzaam maar toch duidelijk uit.

Heel even zag ik je gezicht vertrekken van pijn.

Wat is hier aan de hand?

Zonder dat ik erbij nadacht,

legde ik een arm om haar middel.

En trok ik haar dichter tegen mij aan.

Waarna er weer een stilte ontstond.

Maar deze keer was het geen pijnlijke stilte,

maar een ander soort stilte.

Een stilte vol liefde.