Onhandig sta ik op.
Mijn knie bloed.
Ik voel het prikken tegen mijn spijkerbroek.
Maar ik doe alsof ik niks voel.
Ik kijk de klas rond.
Ik vang direct de blik van hem.
Zou hij me herkennen?
Vast niet.
Ik ben veranderd.
Al maak ik mezelf dat wijs.
Maar ik ben ook veranderd.
Ik ben niet meer die vrolijke geliefde meid.
Ik ben slechts Lente.
Iedereen vond mijn naam toepasselijk.
Want ik straalde net zoals de lente.
Maar nee, achteraf hadden mijn ouders mij misschien beter winter kunnen noemen.
Het meisje met het bevroren hart.
Echter was mijn hart niet bevroren door de kou uit de omgeving.
Het was bevroren door wat hij heeft gedaan.
Hij, de jongen met de azuurblauwe ogen.
JE LEEST
Stone Cold
Krótkie OpowiadaniaZijn azuurblauwe ogen die mijn groene ogen vinden. Hij kijkt me aan. Zijn blik vol lust. Wat er toen gebeurde zal ik nooit vergeten. Zijn grijns gaf me rillingen. Die vieze grijns. ...
