Stone Cold

Tweeëndertig

Ik deed het fout.

Ik weet het.

Maar weet dat ik hem niet pijn wou doen.

Dat ik niet wou dat hij kwaad zou worden.

Ik wou het beste.

Ik wil altijd het beste.

Maar ik verdien het niet.

Hij ook niet.

Hij verdient veel nare dingen.

Maar niet ontvoerd worden.

Ik verlaag me zo erg naar zijn niveau.

Ik wou hem laten voelen hoe ik me toen voelde.

Echter was het me niet gelukt.  

Ik faalde.

Zoals ik altijd faalde.

Nog steeds geen antwoorden.

Geen antwoorden op mijn vragen.

Vragen over de verkrachting en ontvoering.

Over waarom ik het doelwit was.

Ik was het vergeten om te vragen.

Slecht excuus?

Er zijn wel slechtere dingen in het leven.

Maar achteraf vraag ik mezelf af waarom ik het heb gedaan?

Was mijn wraak dan zo erg?

Was mijn wraak erger dan mijn bewustzijn?

Het spijt me zo.

Het spijt me dat ik mezelf altijd goed moet laten voelen.

Omdat anderen mij niet goed laten voelen.

Misschien moet ik stoppen.

Stoppen met erover nadenken.

Nadenken over mijn fouten.

Misschien moet ik naar de toekomst kijken.

Wellicht moet ik opnieuw beginnen.