Stone Cold

Zesendertig

Hij

Samen liepen we.

Het leek een eeuwigheid te duren voordat één van ons eindelijk sprak.

Ik nam het woord.

Enigszins zenuwachtig.

Vanwege het feit dat ik wel op mijn woorden moest letten.

Anders zou je misschien weer weg willen.

"Sorry, het spijt me". 

De woorden kwamen mompelend uit mijn mond.

Ik hoopte dat ze me verstond

maar de blik waarmee ze me vervolgens aankeek

zei genoeg.

"Sorry, het spijt me heel erg". 

De woorden verlieten mijn mond ditmaal veel duidelijker.

Plotseling stond ze stil en liep te naar mij toe.

Ze veegde met haar pink mijn tranen die onbewust over mijn wangen rolden weg.

Waarna ze mij met een liefdevolle blik aankeek.

Langzaam sprak ze 

"Het spijt mij ook. Het leek alsof mijn liefde voor jou veranderde in haat en wraak. 

Het gebeurde en ik stond er niet op tijd bij stil. Het spijt me zo erg". 

Ook bij haar rolden tranen over haar wangen.

Onze tranen bleven maar stromen.

We huilden.

Omdat we beiden weten dat we het anders hadden moeten doen.

Liefkozend sla ik een arm over haar heen.

We zijn op dit moment even samen,

dat is waar het om gaat.