Stone Cold

Drieëntwintig

*flashback*

Hij kwam de kamer inlopen.

Het wordt ook wel mijn kamer genoemd.

Ik was het van hem gewend.

Dat hij mijn kamer zomaar binnen kwam lopen.

Het was zo normaal.

Hij liep op mij af.

Bestuurde mijn gezicht kort,

om zich vervolgens op mijn mond te richten.

Hij kuste mij vurig.

Ik liet alles over me heen gaan.

Tegenwerken had geen zin.

Het zou er alleen maar erger van worden.

Hij kleedt me uit.

En vervolgens kleedt hij zichzelf ook uit.

Zachtjes huil ik.

Snel veeg ik mijn tranen weg.

Ik ben niet zwak.

Ik moet mijn zwakte niet tonen.

Maar ik kan het niet.

Ik kan niet stoppen met huilen.

De tranen blijven over mijn wangen stromen.

Ruw verkent hij alle delen van mijn lichaam.

Ik wacht op het moment dat hij zich weer laat gaan.

Dat de lust het van hem overneemt.

Ik weet dat het moment snel gaat komen.

Dat hij mij opnieuw verkracht.

De jongen met de azuurblauwe ogen heeft me verkracht.

Keer op keer.

Verkracht.

*einde flashback*