It's The Mafia Princess

17- Sorry

John's POV

Umalis na ako kaagad nung tinext niya sakin yung coffee shop kung saan kami magkikita. I let out a deep sigh, kaya ko na ba talaga na makita siya? What if she'll kill me there to revenge? Damn. Bahala na. I wanted to talk to her, and settle things between me and her. 
"Dad, alis muna ako." Hindi ako inimikan ni Dad, kanina pa siya ganyan. Titigan lang ang picture ni Mom then wala na. "Athena, tell Dad umalis ako sandali."
"Yeah sure. Ingat Kuya." Tumango na lang ako. At kinuha ang susi ng kotse ko. It's just a few blocks away in our subdivision yung coffee shop. 

Pinarada ko yung sasakyan ko, tanaw ko na kaagad siya dito. Nakaupo siya malapit sa glass window ng coffee shop. She looks fascinating even though it's a simple outfit. Bakit parang problemado siya? *sigh* Pumasok ako ng coffee shop.
"Sher." Lumingon siya sakin, she's really beautiful. Matagal tagal na rin na hindi ko natatawag siya ng ganun. Maybe I missed her so much...
"Upo ka." She smiled. Again, she smiled again to me. My heart skip a beat. Damn, bakit ganito parin ang epekto niya saakin?
"So, anong pag uusapan natin?" Direct to the point kong tanong. Hindi ko pinahalata na tense ako sa paghaharap namin ulit. She looked at me, damn!

"Umorder ka muna." Tumango ako, at pumunta ng counter.
"Ikaw? ano gusto mo?" Tanong ko sakanya. Kahit alam ko naman kung anong gusto niya. Kilalang kilala ko na siya, pero baka ayaw na niya nun. Kaya tinanong ko na lang siya.
"It's just the same." Ngumiti na naman siya sakin. Damn! Umiwas agad ako ng tingin.

"Sige." Bumalik na ako sa table at binigay sakanya yung cappuccino niya. 
"Thanks." 
"So," 

*Silence*

Damn it's so awkward. 
"I-" sabay pa talaga kami. Umiwas agad siya ng tingin, at umiwas din ako. Damn ba't ba ganito kami? We're enemies right? Then what the hell are you doing John?!

"Sige una ka," 
"John.." Again, it feels good when she called my name like that. 
"Help me please." Nabigla ako sa sinabi niya. She needed my help? Why?
"What do you mean?" Nagsimula na siyang umiyak. Damn, what happened to her? Nasaan na yung Sheron na nakilala ko na matapang at walang takot mamatay at hindi umiiyak?
Pumunta ako sakanya at hinagod ang likod niya. Siguro nga, hindi ko parin siya matiis. She's been a part of me, a special one. Kaya hindi ko kayang makita siyang umiiyak.

"I-I need you, please help me." 
"Sssh..." Niyakap ko siya. Kahit pinag titinginan na kami ng mga tao sa paligid namin, pero wala akong pakealam. Umiiyak ang taong

Mahal ko.

Sheron's POV

Why am I crying? Ito ba talaga ang epekto niya saakin? Bakit ako humihingi ng tulong sakanya? Am I that weak para humingi ng tulong sa iba? Why does it feels good na niyakap niya ulit ako? Bakit kapag tumitingin siya sakin, natutulala ako? Bakit natatakot akong makita siya? Mahal ko pa ba siya? I do love him, and maybe I still am. And he's still my weakness.

"I-I'm sorry."
"Sssh. Why are you apologizing to me?" Hindi ko na siya sinagot. Ang gaan lang sa pakiramdam na nakayakap ako ulit sakanya. I felt secure.
"I-I'm sorry. Dahil sa nagawa ko dati. I'm sorry because I left you, I'm sorry because I almost killed you. I'm sorry for everything John. I am." Siguro kailangan ko nang tapusin ang gumugulo sa isip ko, siguro kailangan ko nang closure. 

"Hey, ssh. it's my fault. Because I betrayed you. I'm must be saying that." Tinignan niya ako, I miss his features. I miss his voice, I miss everything about him. Bakit kami naging ganito? Masaya naman kami dati, pero bakit?
"John-- I- I remembered everything." Nabigla siya sa sinabi ko. 
Oo, naalala ko na lahat. Hindi ko alam kung paano, pero pagkagising ko na lang, may naalala na ako. I don't know when, how pero I'm sure. I remembered everything. 
John, my parents, me being an heiress, me being a sister. I remembered everything.

"Y-you remembered?"
"Yes." Pinahid ko yung luha ko gamit ang palad ko. Umupo ulit sa harap ko, hindi ko malaman ang reaksyon niya sa sinabi ko. Nabigla siya siguro. Me neither, I was also shocked when I just remembered my past. I don't know how.

"It means..."
"Yes." Napabuntong hininga siya. 
"I guess," He laughed. What's so funny?

John's POV

Damn, she remembers everything. Yeah I knew she lost her memory before, pero nung nawala din yung aalala ko, hindi ko alam pero I just felt that she's still the Sheron I knew. Maraming nangyari na hindi ko inaasahan, muntik na niya ako pinatay, I lost my memory, and I was able to love her when I don't even remember her. Funny right? But why I'm happy? Bakit masaya ako na may naalala na siya? Dahil ba naalala na niya ang mga panahon na kami pa? Maybe. 

"John, I'm sorry for everything." Kumunot ang noo ko, she keeps on saying sorry to me. Matagal ko na siyang pinatawad dati pa. Kahit galit ako sa tatay niya, pero hindi ibig sabihin nun involve siya dito. Yes, she may be his daughter but, hindi ko kayang magalit sakanya. Dahil mahal ko siya, higit pa sa buhay ko. And I don't think na kaya ko pang maghiganti sa Mom ko. Pero pinatay ng Mafia namin ang Mom niya, I know the incident happened to her Mom. Kagagawan ng mafia namin iyon without my permission. 

"It's okay." Ang liit ng mundo. The princess of the Thrones mafia, and the daughter of the person who killed my Mom, Mahal ko. 
Tinitigan ko lang siya habang umiinom. Why can't I take my eyes off her? 

"Sher--" 

*BOOM* 
*BOOM*
*BANG*

Shit! What happened?! Natumba kami dahil may nagpasabog at nagpaputok sa labas ng coffee shop. Damn! Who the f*ck are they? Nakakita na lang ako ng mga taong armado na men in Black sa labas ng coffee shop. And they're pointing their gun at us. Tumayo si Sheron, at ganun na rin din ang pagkabigla niya sa nakita niya.

"Anastasia." Tinignan ko yung taong lumabas sa kotse, at lahat sa kanya, black. She smirked. Who the hell is she?

Pumasok siya ng coffee shop, Agad kong binunot ang baril ko at tinutok sakanya. Ganun na rin din ang ginawa ni Sheron. Pagkapasok niya, may nakasunod sakanya na mga armadong lalaki. It's just a piece of cake, they're nothing compared to me and Sheron. 
"Granddaughter." Kumunot ang noo ko, granddaughter? Tinignan ko si Sheron at diniinan niya ang pagkakawak niya sa baril. It's her grandmother?
"What're you doing here?"
"Oh well, I wanted to see you." 
"SHUT UP!" Bumalik na si Sheron, ang Sheron na minahal ko. Napangiti ako.
"Oh! You must be John right? Avelina's son? nice meeting you." She smiled. Not a sincere smile, but a wicked smile. She looks like a witch who wants a revenge.  How does she know my Mom?

"Who are you?"
"I'm Anastasia, Sheron's grandmother."
"Why do you know my Mother?" I saw her smirked. Damn.
"And by the way, Your mother said, Hi." At bumunot siya ng baril at tinutok sakin. 

MAAGANG UD PEPOL! LUL! HAHAHAHAHAHAHAHAHA SALAMAT PO PALA KASI, KAHAPON NAG UD AKO 2.1K PA LANG. TSKA I THINK IT WAS 2,108 PA YUNG READS, BUT NOW IT'S 2.2K! HOOOOOOOORAY! THANK YOUUUUUUUUUUUUUU! SANA SUBAYBAYAN NIYO PA ANG BAKBAKAN NA TO HAHAHAHAHAHA ACTUALLY NAHIHIRAPAN NA AKO DITO E, ALAM KO NA KUNG ANO YUNG ENDING NITO, PERO YEAH! HINDI KO ALAM KUNG PAANO PAPUNTA DUN. PERO BAHALA NA NGA! KEEP ON READING!

Dedicated ulit sakanya. ^__________^

VOTE AND COMMENT!

-KYXXNG