It's The Mafia Princess

35 - Reasons

John's POV

Hanggang ngayon, bakit ako umiiyak? Bakit ako malungkot? Ako naman ang may kakagawan nitong lahat diba? Ako ang dapat sisihin sa mga nangyari. Pero tang*na lang! Nawala iyong babaeng mahal na namahal ko dahil sa kapabayaan ko. Dahil hindi ako nagtiwala sa kanya. Dapat lumaban ako. Lumaban akong kasama siya. Pero hindi ko ginawa! Napakatanga ko. Sana buhay pa siya ngayon kung sinabi ko ang totoo. Namatay siya na may galit saakin. Pero ano? Hindi ko siya pinaglaban. Hinayaan ko lang.

Nag salin ako ulit ng alak sa baso ko. Kagabi pa ako hindi lumabas sa condo unit ko. Hindi ako umuwi ng bahay dahil alam kong puro tanong na naman si Dad saakin. Ano ang isasagot ko? Na ako ang dahilan ng pagkamatay niya? Ako may kagagawan? Na sumang-ayon ako sa utos ng walanghiyang taong iyon? Wala akong tamang maisasagot sakanya. Lalong-lalo na sa pamilya ni Sheron.

Biglang may kumatok sa pinto ko. Pa gewang gewang pa akong naglakad. Wala pa akong ligo sa lagay na to. Pero wala akong pakealam kung ano ang makikita ng taong nasa pintuan ko ngayon. I'm totally wasted. Depressed. Pagka bukas ko ng pinto, gulat. Pagtataka. Panaginip.

"John?" Totoo ba ang nakikita ko? O nanlalabo lang talaga ang mga mata ko dahil lasing na ako? Siya ba talaga itong nasa harapan ko? Pero hindi maari. Patay na siya. Hindi pwedeng mabuhay ang patay.

"S--Sheron?" Panaginip lang 'to. Panaginip lang. Pero sana....

Sana hindi na ako magising sa panaginip na 'to.

3rd Person's POV

Nabigla ang babae sa narinig niya mula kay John.  Hindi niya alam kung magiging masaya ba siya o magiging mas malungkot dahil nakikita niya na ganito ang kalagayan niya ng dahil sa iisang babae. Pumasok siya sa loob ng unit ni John na akay-akay niya. Dahil nga lasing ito at hirap na maglakad.

Gusto niya sanang makita ang kalagayan ng lalaki pero hindi niya alam kung papaano. Pero ito ngayon, nakita ng dalawang mata niya kung gaano ka miserable ang buhay ng binata. She felt sorry for him. But she knew this would be over if she takes care the rest. She might regret doing all of this. But she knew, this is for the best. Not just for her family, But also for everybody who's involved in this situation. Especially, him.

"To---Totoo ka ba? I----kaw ba talaga yan?" Hinawakan ni John ang mukha ng babaeng nasa harapan niya ngayon. Sa kanyang paningin nakikita niya si Sheron. He prayed that if it was a dream seeing the girl he loves, sana hindi na lang siya magising.
Hinakawan ng babae ang mukha ni John at mahinang hinaplos ito. Pumikit si John na tila ninanamnam ang sadaling iyon na kahit sa panaginip, makakasama niya ang pinaka mamahal niya.

"Don't.... Don't be like this." May luhang pumatak sa isang mata niya. Hindi niya napigilan ang emosyon niya. Tila gusto na niyang bumalik pero alam niyang hindi pa pwede. Hindi pa sa ngayon. Pero alam niyang babalik at babalik din siya balang araw. Kapag tapos na ang lahat ng ito.

"B--Bakit mo ako iniwan?... Hindi ko... hindi ko sinasadya." Hindi na rin napigilan ni John ang mga luhang kanina pa niya pinipigilan. Kahit sa panaginip lang, masabi niya man lang ang mga gusto niyang sabihin sa babaeng mahal niya.
"Ssssh.... I know."
"B---Bumalik kana..... Miss na miss na kita. Bakit mo ako iniwan ha?" humagulgol na lamang ang binata. Napayakap siya sa babaeng nasa harapan niya ngayon. Niyakap rin siya nito pabalik. She closed her eyes nurturing every second of his hug. Because she knew, she can't hug him again, like the hug he gave to her.

"Soon, I'll be back. I just need to finish the unfinished business." She also, can't control the tears she's been holding back. She doesn't want to see John so weak. Pero kapag sila lang dalawa ang magkasama, hindi niya mapigilan ang maging mahina.

"Dapat.... dapat hindi ako pumayag sa gusto niya. Dapat hinayaan ko na lang siyang patayin ako. Kung ikaw rin lang ang kabayaran. Pero natakot ako... natakot akong mawala ka. She threatened me, Sherry. She threatened me that she will kill you without any hesitation. Alam niyang ikaw ang kahinaan ko. Natakot ako. Kaya nagawa ko 'yon. Natakot ako.... natakot akong mawala ka. Kukunin ka niya saakin, saamin. Gaya nung pagkawala mo dati. Natakot ako ng sobra. Akala ko, kapag pumayag ako sa gusto niya hahayaan na niya tayo. Pero hindi. She's determined to took you. And she will, Sherry." Shock was written all over her face. Alam na niya kung bakit nagawa iyon ni John sakanya. Kung bakit nag traydor siya. Ay dahil sakanya.

She held his hand with tears still falling from her cheecks.

"Hindi ako mawawala. Pangako."

Nakatulog bigla ang binata na may luha paring pumapatak sa mga mata. Inilapit niya ang mukha niya sa mukha ng binata, and give him one final kiss.
"Wait for me." That was the last thing John remembered in his dream.

Or was it?

Red's POV

I puff the remaining cigarette. Bakit ko ba siya tinutulungan? Alam ko naman na hindi niya akong kayang mahalin dahil iisang tao lang naman ang nasa puso ng babaeng iyon. Siguro katangahan na itong ginagawa ko. Mahal ko parin siya e. Kaya kong magpakatanga para sakanya. Bakit kapag sakanya ang bilis kong umo-o? Buisit na pagmamahal 'to. Biglang bumakas yung elevator dito sa may parking. At nakita ko siya papalapit sa kinatatayuan ko.

Oo, hinihintay ko iyong babaeng iyon dahil nasa building siya ng kanyang pinakamamahal. Psh. Traydor din naman yung hinayupak na yun. Pero naiintindihan ko naman yung gag*ng iyon. Mahal niya kasi. Tinapon ko sa may gilid yung sigarilyong hawak ko kanina.
"Ano? Nakita mo na kung anong ginawa mo?" I smirked at her.
"Oo, masaya kana?" She just rolled her eyes and went inside my car. Tignan mo yun. Kala mo kotse niya e. Nakikisakay rin lang naman tong babaeng 'to.

I shrug my shoulders. Hindi parin siya nagbabago.
"Anong sabi ni Hid? I need some update." It's my turn to roll my eyes.
"Wala pang update sa hilaw na yun. Hindi pa tumatawag." tumango na lamang siya bilang sagot. I started the engine at lumabas na ng parking lot sa building ng John a iyon. Kanina pa siya hindi kumikibo. Ang layo ng tingin. Ang layo ng utak niya. Pero mas malayo ang puso niya.

Teka ako daw?

"May tanong ako.." Nabigla ako dahil bigla na lang siya nagsalita.
"What?" Naka focus lang ang tingin ko sa daan. Hindi ko kayang nasa ganyang sitwasyon siya. Sobra akong nalulungkot sa mga ginagawa niya. Kahit saang angulo mong tignan, mapapahamak at mapapahamak parin siya sa ginagawa niya. Pero I trust her. That's why I'm helping her. Kahit maraming tao na siyang nasasaktan ngayon dahil akala nila wala na siya.

Pero sana, maintindihan nila ang mga ginagawang sakripisyo niya. Dahil hindi lamang ito para sakanya, kundi para sakanilang lahat.

"Is this the right thing to do?" I deep sighed.
"Kung yan ang sa tingin mong tama, edi tama. Kahit marami kanang nasasaktan sa mga desisyong ginagawa mo, pero alam mong tama edi tama. It's your decision. You're the Queen after all. if you knew what's right. If you knew how to make the wrong to right, it's you."

Hindi na siya nagsalita ulit.

Sana dumating na ang panahon para maging masaya na naman siya.

UD AKETCH HAHAHAHAHAHA. HAPPY 44.3K READS! THANK YOU NG MARAMI! WOOOH! LET'S PARTEEEH! KEEP ON READING GO 50K!
DEDICATED SA TAONG WALANG SAWANG TUMANGKILIK SA ITMP! This chapter is for you bebeh~ Thank you at nag message ka pa talaga! HAHAHAHA mwa-mwa-mwa!

-Author