✔His Groofy Smile

28

Ik rek me uit en zucht even. Helaas is dit alles dus niet een droom.  Ik kijk naar de rest van de jongens en zie ze allemaal slapen. De klok geeft aan dat het half 6 is. Ik sta op en loop naar de kantine, waar ik een kopje thee haal en een broodje. Langzaam loop ik terug naar de kamer en ga voor het raam staan. Niall slaapt vredig, al ziet het er nog steeds niet zo uit.

"Eef?" Ik schrik en draai mij met een ruk om.

"Tjees, ik schrok me rot," mompel ik.

"Sorry," mompelt Liam. Hij staat op en komt naast mij staan.

"Beetje geslapen?" vraagt hij zacht. Ik knik.

"Ik had gehoopt dat ik wakker werd en dat dit alles één grote nachtmerrie zou zijn, maar dat is niet zo."

"Ja, dat hebben we allemaal." Ik kijk weer naar Niall. Zijn hoofd ligt nu iets meer deze kant op. Hij heeft zijn hoofd gedraaid!

"Houd vast," zeg ik tegen Liam en druk mijn kopje thee en broodje in zijn handen. Ik loop de kamer binnen en ga naast Niall zijn bed zitten. Meteen pak ik zijn hand.

"Niall?" Heel langzaam gaan zijn ogen open en verward kijkt hij mij aan. Tranen van blijheid staan in mijn ogen.

"Niall, I'm so sorry," fluister ik.

"Don't be," fluistert Niall.

"Maar als ik niet naar huis was gekomen had je nooit dat ongeluk gehad!" Niall schud zijn hoofd.

"Het was ook de weg naar de studio. Daar ging ik eerst heen tot jij een foto op snapchat stuurde dat je er aan zou komen. Het was hoe dan ook gebeurt..."  met de hand van mijn rug veeg ik mijn tranen weg.

"Kom hier," zegt Niall. Hij schuift een stukje op en de pijn is op zijn gezicht te lezen. Voorzichtig ga ik naast Niall liggen en leg mijn hoofd tegen zijn schouder.

"Heb je veel pijn?"

"Het kan altijd erger," zegt hij zacht. Ik kijk naar hem op en zie een kleine glimlach.  Ik glimlach en druk een kus op zijn kaak.

"Heb je goed geslapen vannacht?" vraagt Niall.

"Nah, de stoelen hier zijn niet heel comfortabel," grinnik ik.

"Get some sleep than." Niall begint aan mijn haar te zitten. Ik glimlach. Zo kriebelt hij nog een tijdje door tot ik in slaap van.

Zacht hoor ik wat gepraat. Ik open mijn ogen en zie meteen Niall zitten.

"Hey," zeg ik hees. Niall glimlacht.

"Hey." Hij drukt een kus op mijn haar en ik glimlach ook. Ik kijk de kamer rond en grinnik zachtjes.

"Ook hallo," zegt Louis lachend. Ik ga rechtop zitten en richt mij op Liam.

"Liam, heb jij mijn broodje nog?" vraag ik.

"Louis heeft hem opgegeten." Ik zucht en sta dan op uit bed.

"Wil er nog meer iemand iets te eten?"

"Graag." Van iedereen krijg ik te horen wat ze willen eten en dan loop ik  de kamer uit. In de kantine haal ik al het eten en drinken en loop dan terug naar de kamer van Niall. Ik gooi al het eten op bed en iedereen begint meteen eten. In stilte eten we het eten op en kijken naar het tv'tje wat in de hoek van de kamer hangt. De jongens vinden het blijkbaar heel grappig, want die gaan helemaal stuk van het lachen. Ik kan niet eens zien welk programma het is! Al een tijdje zit ik met dit. Ik ben toch echt bang dat ik een bril moet...

"Zal ik wat spullen van thuis gaan halen?" vraag ik dan. 

"Ja is goed. Misschien wat kleding en iets om te doen of zo." Ik knik. 

"Wie zijn auto mag ik lenen?" vraag ik, aangezien Louis en Harry mij hier gebracht hebben...

"Ja, ik ga wel mee," zegt Harry. Ik geef Niall nog een kus en loop dan met Harry naar beneden. Voor de deur staan een heleboel paps. 

"Hoofd omlaag, hand voor je ogen en niks zeggen," zegt Harry. Ik doe wat hij zegt en zo lopen we naar de auto. Ik zucht opgelucht als we in de auto zitten. Die vragen gingen echt nergens over! Harry start de auto en rijd weg. 

"Kunnen we eerst langs de opticien?" 

"Ja is goed," zegt Harry verbaasd. Bij de opticien parkeert hij. Samen lopen we naar binnen. Eerst worden mijn ogen gemeten. Ik heb dus inderdaad een bril nodig met een sterkte van -0.5 aan de linkerkant en -0.75 aan de rechterkant. Dat is dus voor veraf. Binnen een minuut of vijf heb ik de perfecte bril gevonden. Het is zo'n standaard bril die iedereen nu heeft, maar ik vind hem leuk en hij staat mooi, dus waarom niet? Ik reken af en over 10 dagen kan ik hem weer ophalen. 

"En dan nu naar huis?" vraagt Harry als we weer in de auto zitten. 

"Ja."

"Waarom vertelde je dit niet tegen Niall?" vraagt hij dan. 

"Geen idee. Ik vond het niet zo nodig." Harry knikt. Thuis stappen we uit. Ik haal mijn koffers uit de kofferbak en neem die ook mee naar binnen. In huis is het één grote bende.

"Oh kom op," mompel ik. Ik sleep mijn koffers mee tussen de kleding stukken door. Achter mij grinnikt Harry. Ik zucht en laat mijn koffers maar staan. Die komen wel. Ik loop naar boven en pak een weekend onder het bed vandaan. Ik loop de kast in en pak wat comfortabele kleren, schoon ondergoed. Ik neem de tas mee naar beneden en leg er ook nog wat tijdschriften en andere spullen in zodat Niall zich niet hoeft te vervelen. Uit mijn koffer haal ik ook nog iets en stop dat dan weer in de tas voor Niall. 

"Klaar?" vraagt Harry. 

"Wat denk je zelf? Kijk eens naar die bende!" Harry begint te lachen. 

"Wil je dat nu serieus gaan opruimen? Daar ben je vast een dag mee bezig of zo." Ik zucht en laat mij naast Harry op de bank ploffen. 

"Het is gewoon een bende en daar kan ik niet tegen." Harry slaat zijn arm om mij heen. 

"Dat komt echt wel goed," zegt hij. Ik knik en sta ook meteen op. 

"Zullen we dan terug naar Niall?" 

"Ja!" Harry staat ook op. Ik zet de tas op de achterbank en stap in. We rijden terug naar het ziekenhuis en haastig loop ik door naar de kamer van Niall. 

"Allemaal wegwezen," zeg ik meteen als ik de deur opendoe. Iedereen kijkt mij raar aan. 

"Ja wat? Ik heb Niall al twee maanden niet gezien!" Iedereen begint te lachen en staat op. Ze nemen afscheid van Niall en gaan dan op de stoelen zitten die in de gang staan. Ik doe de deur dicht en loop dan snel naar Niall. 

"Waar was dat voor nodig?" vraagt hij grinnikend. 

"Daarom," zeg ik en haal mijn ding uit de tas van Niall. Ik ga bij Niall op bed zitten en geef het aan hem. Vragend kijkt hij mij aan en maakt het dan open. Uit het doosje haalt hij een zilver armbandje. Het is niet echt heel bijzonder of zo, maar aan de binnenkant staat mijn en zijn naam gegraveerd. 

"Happy half jaar," zeg ik en glimlach. 

"Ik ben het helemaal vergeten!" roept hij dan.

"Ik dacht er ook pas aan toen ik net thuis was hoor," zeg ik lachend. Niall glimlacht wat. 

"Als we thuis zijn neem ik je mee op de meest romantische date ook," zegt Niall. 

"Daar houd ik je aan," zeg ik en allebei moeten we lachen.