✔His Groofy Smile

27

Het voelt alsof de wereld om mij heen verdwijnt. Niall heeft een ongeluk gehad. Die zin dreunt in mijn hoofd. Het kan niet. Het mag niet!

"Kom," zegt Louis. Hij trekt mij langzaam mee de auto in. Ik leg mijn hoofd tegen het raam en staar naar buiten. We rijden de snelweg op en al snel zie ik het ongeluk. Het is een ravage op de weg. Politieagenten staan er nog bij. Voor de rest is er bijna niemand. De eerste traan rolt langs mijn wang. Ruw veeg ik hem weg. Ik mag niet huilen. Ik moet sterk blijven voor Niall. Ik voel een hand op mijn schouder. Woest duw ik hem weg.

"Don't," snauw ik. Harry parkeert de auto al. Meteen stap ik uit en ren naar binnen.

"Waar ligt Niall Horan?" vraag ik meteen. De vrouw kijkt mij nors aan.

"En jij bent?"

"Evelien Mulder, de vriendin van Niall. Je kan het best Googlen als je me niet gelooft," zeg ik bot. Ze zucht en typt wat in op de computer.

"Kamer 267. Rechts de trap op en..." Ik laat die vrouw lekker lullen en loop meteen naar de juiste kamer. Voor die kamer zitten de jongens met hun vriendinnen. Zelfs Zayn is er met Gigi!

"Eef je mag niet-."

"Laat dat," snauw ik en loop zo de kamer binnen. Van schrik blijf ik stil staan. Slangetjes, draden, piepjes. Bloed. Zijn gezicht is zo bleek. Het is dat die apparaten ze hartslag aangeven anders zou ik bijna denken dat hij dood was. Zo blijf ik staan tot ik een hand op mijn schouder voel. Ik draai mij om en zie iedereen daar staan. Harry is degene die een hand op mijn schouder heeft.

"Hoe..?" vraag ik zacht.

"Ze weten het nog niet," zegt hij zacht. Ik kijk over mijn schouder en dan terug naar Harry.

"Het is mijn schuld," fluister ik. Een traan rolt over mijn wang. Deze keer aan ik hem gewoon lopen. "Als ik niet naar Engeland was gekomen had Niall hier nu niet gelegen." Zonder iets te zeggen slaat Harry zijn armen om mij heen. De tranen gaan steeds sneller lopen.

"Ik houd van hem. Ik kan hem niet verliezen," huil ik.  Troostend wrijft Harry over mijn rug.
Na een tijdje ben ik gekalmeerd. Ondertussen zit ik bij Harry op schoot met mijn hoofd tegen zijn schouder. Nog steeds wrijft hij over mijn rug. Met zijn andere hand heeft hij de hand van Louis vast. De ouders van Niall zijn gebeld en komen er zo snel mogelijk aan, maar dat gaat moeilijk aangezien het nog anderhalf uur vliegen is en ze moeten nog naar het vliegveld rijden en al dat soort dingen. 

Ik voel dat ik steeds meer moeite krijg om mijn ogen open te houden.

"Je mag best slapen," zegt Harry zacht. Ik schud mijn hoofd. Pas als er nieuws is ga ik slapen.

"Guys, wij gaan naar huis. Bel alsjeblieft als jullie meer weten," zegt Gigi.

"Natuurlijk," zegt Liam. Gigi geeft ons nog een knuffel en loopt dan samen met Zayn weg. Langzaam sta ik op.

"Ik ben bij Niall," mompel ik en loop naar binnen. Nog steeds schrik ik van zijn gezicht, van hoe hij eruit ziet. Ik ga naast zijn bed zitten en pak zijn hand. Hij voelt koud aan. Ik druk er een kusje op en houd dan de hand met mijn beide handen stevig vast.

"Don't let me go. I love you so much," fluister ik en de tranen rollen opnieuw over mijn wangen. De deur gaat open en een wat jongere vrouw komt binnen.

"Ik ben zuster Kate. Ik moet u vriendelijk verzoeken de kamer te verlaten." Ik schud mijn hoofd.

"Ik wil eerst weten hoe het met hem gaat," protesteer ik. Ze zucht.

"Zullen we dat op de gang doen? Dan horen je vrienden het ook meteen." Ik zucht en knik dan. Samen lopen we de kamer uit. Deze keer ga ik naast Cheryl en Louis zitten. Cheryl pakt mijn hand en ik knijp er zachtjes aan. Ze glimlacht bemoedigend. Ik kijk naar Kate die begint te vertellen.

"Jullie vriend, Niall horan, is aangereden. Niets had er aan voorkomen kunnen worden. Het had iedereen kunnen zijn. Een spookrijder reed volop tegen de zijkant van de auto van Niall. Hij probeerde het nog te ontwijken, maar dat werd alleen maar erger. De verwondingen vallen mee. Hij heeft drie gekneusde ribben, een flinke hersenschudding, een gebroken voet en heel wat schrammen en blauwe plekken. In zijn gezicht heeft hij een paar wondjes van glasscherven, maar daar zal je uiteindelijk niets meer van zien.  Wat nu telt is dat jullie vriend enorm veel geluk heeft gehad," vertelt Kate.

"Waarom is hij niet wakker?" vraagt Cheryl. 

"We hebben hem in een kunstmatige coma gebracht. Hij zal vanzelf wakker worden dat is binnen een week. Maximaal twee weken."

"Waarom?" vraagt Louis.

"Zo kan hij beter en sneller genezen." Louis knikt.

"Nog meer vragen?" Iedereen schud zijn hoofd. 

"Ga naar huis. Rust wat uit. Zodra er iets veranderd zijn jullie de eerste die het horen," zegt Kate. De jongens knikken, maar ik schud mijn hoofd. Kate zucht en loopt dan weg. Even later komt ze terug met een deken. Zonder iets te zeggen geeft ze die aan mij en loopt weer weg. Meteen trek ik de deken over mij heen en ga goed zitten; schuin op de stoel en met mijn hoofd tegen de muur.

"Dan blijven wij ook," zegt Harry en spreekt ook voor Louis. Ik knik. Ik hoor Liam en Cheryl ook nog iets zeggen, maar het klinkt meer als vaag gemompel. Langzaam vallen mijn ogen dicht en val ik droomloos in slaap.