I've never been in love until i saw you standing on that stage with the biggest goofy smile on your face because you're doing something that you love and dammit, that's when I fell in love
*het verhaal is Nederlands*
Ik word wakker van Evelien die wild ligt te bewegen in bed, ze heeft een nachtmerrie.
"Babe?" fluister ik. Ze mompelt iets onverstaanbaars. Ik vind dit vreselijk om te zien!
"Eef, wakker worden," fluister ik en schud haar zachtjes wakker. Haar ogen vliegen op en met betraande ogen kijkt ze mij aan.
"Sssht, het was een droom," zeg ik en neem haar in mijn armen.
"Ik.. we verloren ons kindje," snikt ze. Troostend wrijf ik over haar rug.
"Dat gaat niet gebeuren." Evelien zucht en veegt dan haar tranen weg.
"Anders gaan we vandaag naar de dokter? Dan ben jij ook wat meer gerustgesteld denk ik." Evelien knikt.
"Je bent de beste," zegt ze en drukt een kus op mijn wang. Ik glimlach. Ze staat op en pakt een setje kleding uit haar koffer. Met haar rug naar mij toe kleed ze zich om. Dit is nog eens lekker wakker worden! Voor mijn spiegel begint ze aan haar make-up. Ik snap echt niet dat meiden dat opsmeren. Zonder zijn ze een stuk knapper! Evelien doet haar haar in een staart en gaat dan weer naast mij op bed zitten.
"Nu jij nog," zegt ze.
"Eerst een kusje." Ze grinnikt en drukt een klein kusje op mijn lippen. Dat doet ze nou altijd...
"Goed," zeg ik en sta op. Vlug kleed ik mij aan en haal een hand door mijn haar.
"Klaar," zeg ik en trek Evelien mee naar beneden. Vlug smeer ik een boterham voor mij en Evelien. In stilte eten we die op. Je kan gewoon aan Evelien zien dat ze er mee zit.
"Alles komt goed babe, dat beloof ik." Evelien knikt wat. Ik zou nu zo graag willen weten wat er door haar hoofd heen gaat.
"Kom," zegt ze zacht. We staan op en lopen naar buiten.
"Waar moeten we heen?" vraagt ze dan.
"Naar de auto," zeg ik met een kleine glimlach. We stappen in en rijden weg. Na een korte rit komen we aan bij het ziekenhuis. We stappen uit en al snel pakt Evelien mijn hand. We lopen naar binnen en melden ons bij de balie.
"U kunt naar de wachtkamer op de tweede verdieping," zegt de vrouw achter de balie. Ik bedank haar en met de roltrap gaan we naar boven. Als we de wachtkamer inlopen, wordt onze naam al meteen geroepen.
"Dat zijn wij," zegt Evelien. We staan op en lopen naar de verpleegkundige toe.
"Niall," zeg ik als ik haar een hand geef.
"Joyce. Volg mij maar." We lopen achter haar aan naar een klein kamertje, waar Evelien op een bed moet gaan liggen.
"Is dit je eerste echo?" vraagt Joyce. Evelien knikt. Ze pakt mijn hand vast en knijpt er zachtjes in.
"Weet je al hoe lang je zwanger bent?"
"Nee, ik was een hele tijd ziek en van de dokter kregen we te horen wat ik had en dat ik zwanger was. Ze heeft niet gezegd hoe lang." Joyce knikt.
"Ik ga nu een soort gel op je buik smeren en dan ga ik er met een apparaatje over heen zodat we kunnen zien hoe het met de baby gaat en hoe lang je al zwanger bent." Evelien knikt. Joyce doet het shirtje van Evelien omhoog en smeert er het gel op. Met een apparaatje beweegt ze over de buik heen. Op een tv schermpje zie je iets kleins.
"Je bent nu 6 weken zwanger." Evelien kijkt mij aan en glimlacht.
"Gaat alles goed?" vraag ik.
"Heel goed zelfs. Maak je maar klaar om twee luiers te gaan verschonen." Niet begrijpend kijken wij naar Joyce.
"Jullie krijgen een tweeling," zegt Joyce en glimlacht.
"Wauw," zegt Evelien zacht. Ik kijk naar haar en zie de tranen in haar ogen. Ik glimlach en druk een kusje op haar hand.
"Willen jullie een afdruk van de echo?"
"Graag," zegt Evelien meteen.
"Dan ben ik zo terug." Joyce verlaat de kamer.
"We krijgen gewoon een tweeling," zegt Evelien zacht.
"Ja, het zullen twee prachtige kinderen worden." Evelien glimlacht. Joyce komt weer terug met een blaadje. Ze geeft die aan mij terwijl ze de buik van Evelien schoonmaakt.
"Over drie á vier weken willen we je graag terug zien," zegt Joyce.
"Ja, dat is prima, alleen we komen uit Londen en zijn hier op bezoek bij mijn ouders," zeg ik.
"Wat leuk! Dan moet je gewoon over drie of vier weken een afspraak maken in Londen."
"Bedankt." We nemen afscheid van Joyce en gaan naar huis.
"Waar waren jullie?" vraagt mijn moeder meteen.
"Bij de dokter. Even kijken hoe het met de baby gaat," zeg ik.
"Baby's," verbetert Evelien mij. Mijn moeder kijkt ons aan en glimlacht dan.
"Wat leuk!" Evelien laat de foto van de echo zien.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
"Ik ben zo blij voor jullie! Jullie zullen geweldige ouders worden!"
