KURŞUN ADRES SORMAZ Kİ

"Şükür Sebebimsiniz"

"ANASININ A*I ARTIK BE. NE LAN BU ACI? NEDEN BİZ ALLAHIM NEDEN BİZ? REVA MI LAN BU? REVA MI A*INA KOYAYIM"

Asmin'in kanaması başlamıştı. Tüm çarşaf kanla boyanmıştı. Asmin kesik kesik nefesler alıyordu. Baygın bir şekilde yatıyordu. Kesik nefeslerinin arasına adımı sıkıştırarak seslendi.

"Devran....."

Çok kan kaybediyordu. Canının çok yandığı belliydi.

Önce hızla kapıyı açtım. Ardından tüm gücümle Asmin'i kucağıma aldım ve bağıra çağıra doktoru aramaya başladım.

Önemli olan kanamasının olmamasıymış. Bak sen. Amına koduģum doktoru bunu ben de biliyorum zaten. Bana bildiğim şeyleri söyleyeceksen burada olmanın anlamı ne?

En sonunda dayanamadım ve gürledim.

"Bu hastaneyi başınıza yıkmamı istemiyorsanız derhal doktor Emre denilen herifi bulun. Hemen."

Hemşirenin biri yanıma geldi ve titreyen sesiyle "Doktor Emre Çavuş'tan mı bahsediyorsunuz beyefendi? Eğer ondan bahsediyorsanız o bu gece nöbetçi değil." dedi. Bir yandan da Asmin'in kanamasına bakıyordu.

"O doktoru buluyorsunuz. Hemen. Lan karım ölüyor görmüyor musunuz? Çok kanaması var. Kan kaybından bayılmış lan. Kendine gelemiyor. Hemen ama hemen o adamı buluyorsunuz."

Kız nasıl korktuysa koşa koşa yanımızdan ayrıldı.

《》《》《》

Birkaç hemşire, birkaç tane de doktor gelmiş ve Asmin'i ameliyata almışlardı. Asmin'in ameliyata alınmasının ardından Emre denen doktor bozuntusu damlamıştı ve delici bakışlarım altında içeriye girdi.

《》《》《》

3 buçuk saatten beri ne yapıyorlardı ki içeride? Hem soğuktu ki orası Asmin sevmezdi. Her ne kadar kış çocuğu olsa da yaz kadınıydı benim karım. Nefret ederdi soğuktan.

Artık biri şu lanet soğuk yerden çıkıp bana iyi haberi vermeliydi.

Artık biri gelip kafamda kurduğum türlü senaryolara son vermeliydi.

Artık biri gelip 'Karın çok iyi.' demeliydi.

Artık biri gelip 'Sil gözünün yaşını ona bir şey olmadı.' demeliydi.

《》《》《》

Kulağımın dibinde bir kadın sesi vardı. Cılız bir kadın sesi bana sesleniyordu. Ama gözümü açacak halim yoktu.

Kendimi zorlayarak gözlerimi açtım ve iğrenç hastane kokusunu içime çektim. Olduğum yer ameliyathanenin önü değildi. Bir odadaydım. Olmamam gereken bir yerdeydim şu an. Benim Asmin'in yanında olmam gerekiyordu.

Hızla doğruldum ve etrafıma baktım. Ve hemşirenin şaşkın şaşkın bakışları altında onun adı döküldü dudaklarımdan.

"Asmin'im..."

"Asmin nerede? Ben niye buradayım? Asmin ameliyatta. Benim ne işim var lan burada? Benim karımın yanına gitmem la-" Cümlemi tamamlamama izin vermeden "Asmin hanım ameliyattan çıkmıştı ki siz sinir krizi geçirdiniz ve düşüp bayıldınız. Biz de sizi buraya aldık. Karınız şu an iyi. Gerçi bir şey söylemek için çok erken. Stabil diyelim. Ama bana güvenin. Kaç seneden beri hemşireyim ve milyon tane hasta gördüm. Asmin hanım çok gayretli bir kadın. Kendini bırakmadı. Onun yerinde başka birisi olsa belki şu an burada sevinçten bayıldığınız için değil , acıdan bayıldığınız için yatıyor olacaktınız. Sakın bu söylediklerime aldanıp karıma hiç bir şey olmayacak diye de düşünmeyin. Belki 1 ay yoğun bakımda kalacak. Belki yarın çıkacak. Belki de ölecek. Ama bildiğim tek bir şey var. O da kendinizi bırakmayın. Siz umudunuzu kaybederseniz o da savaşmayı bırakır. Serum bitsin hemşire butonuna basarak beni çağırabilirsiniz. Biz gelir çıkartırız. Geçmiş olsun. E tabi gözünüz aydın."
diyerek anaç bir tebessüm yolladı ve odadan çıktı.