N'OLUR GİTME

▪2▪

Ertesi gün olmuştu ve ben bu kez mızmızlanarak değil de, biraz daha istekli kalkıyordum yataktan. Esneyip oturur hale geldim. Bir süre kendime gelmek için bekleyip yataktan kalktım ve dolabın önüne geçtim. Ne giysem diye düşünmekten nefret ediyordum...

Üzerime bordo bir etek, krem bir tişört giydim.Saçlarımı at kuyruğu topladım ve biraz da makyaj yaptım. Sırt çantamı da alıp aşağı indim.

Babam yine kahvaltı yapıyordu.

"Günaydın baba." diyerek masaya oturdum.

"Günaydın Gece."

Bir süre masadaki şeyleri inceledim. Dünü unutamıyordum bir türlü.

"Hadi ye. Çıkacağız birazdan." diyen babamla yavaşça çatalı aldım ve bir şeylere batırıp ağzıma götürdüm.

"Dünkü çocuğun nesi vardı baba? Hani şu kriz geçirdi dediğin." diye dayanamayıp sorduğumda, ağzında çiğnediklerini yutup konuştu.

" Kan kanseriyle birlikte alveoler proteinozis."

" Yani?" Diye sordum. Alveoler proteinozisi nerden bilebilirdim Allah aşkına?

" Yani kan kanseri... Ama birden başlayan öksürük krizleri, birden fırlayan ateş, öksürük, göğüs ağrısı, nefes darlığı da var. Ve enfeksiyona açık olma. Biz bunlara alveoler proteinozis diyoruz.. Milyonda sadece 5 kişide görülüyor. Uzay da milyonda 5'miş demek..."

Uzay diye içimden geçirdim. Ne güzel isim öyle...

"Biraz aksi çocuktur ama... Hatta biraz değil, bayağı aksi. Ailesinin bile yanına gelmesini istemiyor. Hatta bir keresinde hastanede kavga ediyorlardı. Zaten öleceğim, ölmüşüm gibi düşünün ve bir daha gelmeyin diyordu. Aslında çok iyi bir çocuk. Ailesine, daha doğrusu annesine düşkün ama onu üzmek istemiyor. Ailesinin onu öyle görüp kahrolmasını istemiyor. Aslında çok uğraşıyor yaşamak için. Hep umutsuz konuşur. Annesine ne kadar öleceğim dese de, kendi kendine öyle çaba harcıyor ki..."

Kalbimden sıcak bir şeyler akıp gitti bir an ama bedenim buz gibiydi sanki...
Ne kadar da kötü bişeydi. Ölmeden ölmüş gibi davranmak...

" Onunla da konuşabilir miyim?" diye sordum yutkunarak. Bişey oturmuştu boğazıma.